""Live At The Bonington Theatre" is een opname die dateert uit 1991. Het was een van de concerten die Matthews en Roberts gaven tijdens een Britse tournee. Het was de eerste volledige tour waarbij de twee ex-Plainsong leden weer samenspeelden. Het repertoire is een mengeling van nummers uit het toenmalige oeuvre van Matthews, aangevuld door – toen – nieuw werk en wat oud Plainsong materiaal ("Yo-Yo Man"). Een nummer als "The Economics" of "The Rat And The Snake" zou een standaard worden in het niet veel later heropgerichte Plainsong. Dat zelfde geldt voor de ‘try a new song’- "Back Of The Bus"; die zou uitgroeien tot een geliefde livetrack. Ik heb het altijd al een heerlijk nummer gevonden en zeer knap hoe Matthews een melodisch refrein met een folky versie van een rap combineert, zich zo manifesterend in het behoudende akoestische wereldje. Net als het destijds populaire en veel op de planken uitgevoerde "On Squirrel Hill" verdween het nummer langzamerhand uit de live-selectie" (New Folk Sounds)
“De drie leden, vrouwen met prachtig groezelig klinkende stemmen die perfect passen bij de banjo’s en andere folkinstrumenten, bewijzen op deze verzameling wél dat ze binnen het genre een unieke plaats innemen, en dat hun gebrek aan succes eigenlijk een onrechtvaardigheid is. Verwacht overigens geen alt-country of moderne variant van folk, want de dames lijken te zweren bij een sound die – hoewel alle platen uit deze eeuw stammen – heel oud klinkt. Tot onze persoonlijke favorieten behoren de prachtige versie van “Oh Susanna”, het zachtjes op een bedje van banjo gespreide “In My Time Of Dying” en het een beetje aan Sixteen Horsepower (band) herinnerende “Waiting Around To Die”. Jammer genoeg staan daar enkele mindere songs tegenover, waaronder ook de twee nieuwe nummers "Little Black Bear" en "Gospel Song". Wellicht is het toch een gebrek aan variatie dat deze drie dames de das omdoet. Genieten van The Be Good Tanyas is mogelijk, zij het enkel als je maat weet te houden.” (IndieStyle)
"Heerlijk begin van het tweede album van Nagasaki Swim, "Everything Grows". Alsof je de radio net te laat aanzet om het intro van het mooiste liedje ooit te horen. "Eternal" heet het. De vogeltjes fluiten, Jasper Boogaard uit Rotterdam begint te zingen. Aangename, wat dromerige, dunne stem. En dan komt de trompet van Marty Gottlieb-Hollis nog en word je de eeuwigheid ingezogen. Het nieuwe album van het door Boogaard aangevoerde Nagasaki Swim blijft zo een klein half uur betoveren. Muzikaal hoor je country-elementen (waarom komen we zoiets fraais als een lapsteelgitaar zo weinig tegen in Nederlandse pop?), mooi gemixt met piano – en de combinatie met Boogaards zang maakt dat je dit album meteen weer opzet. Alles is in balans, behalve wellicht de gemoedstoestand waarmee Boogaard zijn liedjes vol existentiële twijfel schreef. Maar de luisteraar haalt er in ieder geval veel troost uit." (Volkskrant)
“One never knows what’s going to arrive from the prolific Scots singer; bleak antique balladry, self-penned songs, austere acoustics or, as here, a full band that combines cello, fiddle and flute with bass, drums and flashes of electric guitar. Roberts’s elaborate writing style – winding melodies, dense imagery, internal rhymes – means it’s folk that rocks rather than “folk rock”, though the group storm through ‘The Angry Laughing God’ and ‘The Downward Road’ (the latter complete with “canine yelp”). For contrast come observational pieces like ‘Scarce of Fishing’ and the reflective ‘Vespers Chime’, delivered in Roberts’s sharp brogue. Though it’s all new, the weirdness of ancient folk is ever present; he’s a true original.” (The Guardian)
"Mauro Pawlowski is dood, leve Maurits Pauwels. Zeker nadat de Belgische muzikale duizendpoot aankondigde dat hij na twaalf jaar trouwe dienst bij dEUS andere oorden wil opzoeken. Eens je zijn Nederlandstalige debuut als Maurits Pauwels hoort, weet je waarom hij die keuze maakte. Een troubadour vol maatschappijkritiek. Zijn ongelooflijke drang naar de eenvoud toont ons een heel ander (bijna fragiel) beeld van de Limburger." (luminousdash.be)
"Het idioom van grunge in een jasje van folkpop; dat is altijd de stijl geweest van Willy Mason. Op zijn vierde album, het eerste in 9 jaar tijd, pakt hij het muzikaal én tekstueel wat rauwer aan dan we van hem gewend zijn. Een nieuwe Oxygen – doorbraakhit uit 2004 – ontbreekt weliswaar, maar uptempo songs als Youth On A Spit en Worth It bewijzen dat de inmiddels 36-jarige Amerikaan met zijn verzoenende boodschap nog genoeg zeggingskracht heeft." (Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
