“De drie leden, vrouwen met prachtig groezelig klinkende stemmen die perfect passen bij de banjo’s en andere folkinstrumenten, bewijzen op deze verzameling wél dat ze binnen het genre een unieke plaats innemen, en dat hun gebrek aan succes eigenlijk een onrechtvaardigheid is. Verwacht overigens geen alt-country of moderne variant van folk, want de dames lijken te zweren bij een sound die – hoewel alle platen uit deze eeuw stammen – heel oud klinkt. Tot onze persoonlijke favorieten behoren de prachtige versie van “Oh Susanna”, het zachtjes op een bedje van banjo gespreide “In My Time Of Dying” en het een beetje aan Sixteen Horsepower (band) herinnerende “Waiting Around To Die”. Jammer genoeg staan daar enkele mindere songs tegenover, waaronder ook de twee nieuwe nummers "Little Black Bear" en "Gospel Song". Wellicht is het toch een gebrek aan variatie dat deze drie dames de das omdoet. Genieten van The Be Good Tanyas is mogelijk, zij het enkel als je maat weet te houden.” (IndieStyle)
"Alex Warren’s debut album "You’ll Be Alright, Kid (Chapter 1)" is a deeply personal release that highlights his journey of emotional growth and resilience. Released under Atlantic Records, the album gives listeners a peek into Warren’s life with its mix of heartfelt lyrics and folk-pop vibes. Warren himself described the project as something he’d show his younger self, reflecting the challenges that have shaped him along the way. The album’s release coincides with a completely sold-out world tour, reflecting Warren’s growing fanbase. Shows across Europe and North America, including performances in major cities like Dublin, London, and Berlin, sold out fast. For Warren, "You’ll Be Alright, Kid (Chapter 1)" isn’t just music—it’s an open letter to his younger self and a way to connect with listeners on a personal level. The album’s viral success, coupled with its emotional depth, sets the stage for what’s sure to be a bright future in Warren’s music career." (PopFiltr)
""In Limerence" is een album geworden waar een hoop verschillende emoties op verwerkt werden. Van diepgravende trauma’s tot nummers over de liefde en de lust; de verzameling aan songs is een gevoelsplaat geworden waar voor ieder belangrijk sentiment een poëtische vertolking werd voorzien. Het gros van het album is opgebouwd rond dezelfde elementen: een akoestische gitaar, sfeervol getik op drumvellen en de smachtende zang van Jacob Alon. De balans op "In Limerence" zit meer dan goed en over de volgorde van nummers is tamelijk goed nagedacht. "In Limerence" maakt indruk, ook zonder daarvoor een vernieuwende weg voor te moeten inslaan. Het zijn stuk voor stuk nummers die dicht bij het hart staan. Wie de tijd neemt om het album te beluisteren, te voelen en te begrijpen, zal al snel tot de conclusie komen dat "In Limerence" een meesterlijke momentopname is die ook over jaren nog zal raken. Een album en een artiest om te koesteren!" (Dansende Beren; 5 uit 5 sterren!)
"Mauro Pawlowski is dood, leve Maurits Pauwels. Zeker nadat de Belgische muzikale duizendpoot aankondigde dat hij na twaalf jaar trouwe dienst bij dEUS andere oorden wil opzoeken. Eens je zijn Nederlandstalige debuut als Maurits Pauwels hoort, weet je waarom hij die keuze maakte. Een troubadour vol maatschappijkritiek. Zijn ongelooflijke drang naar de eenvoud toont ons een heel ander (bijna fragiel) beeld van de Limburger." (luminousdash.be)
""Live At The Bonington Theatre" is een opname die dateert uit 1991. Het was een van de concerten die Matthews en Roberts gaven tijdens een Britse tournee. Het was de eerste volledige tour waarbij de twee ex-Plainsong leden weer samenspeelden. Het repertoire is een mengeling van nummers uit het toenmalige oeuvre van Matthews, aangevuld door – toen – nieuw werk en wat oud Plainsong materiaal ("Yo-Yo Man"). Een nummer als "The Economics" of "The Rat And The Snake" zou een standaard worden in het niet veel later heropgerichte Plainsong. Dat zelfde geldt voor de ‘try a new song’- "Back Of The Bus"; die zou uitgroeien tot een geliefde livetrack. Ik heb het altijd al een heerlijk nummer gevonden en zeer knap hoe Matthews een melodisch refrein met een folky versie van een rap combineert, zich zo manifesterend in het behoudende akoestische wereldje. Net als het destijds populaire en veel op de planken uitgevoerde "On Squirrel Hill" verdween het nummer langzamerhand uit de live-selectie" (New Folk Sounds)
"Heerlijk begin van het tweede album van Nagasaki Swim, "Everything Grows". Alsof je de radio net te laat aanzet om het intro van het mooiste liedje ooit te horen. "Eternal" heet het. De vogeltjes fluiten, Jasper Boogaard uit Rotterdam begint te zingen. Aangename, wat dromerige, dunne stem. En dan komt de trompet van Marty Gottlieb-Hollis nog en word je de eeuwigheid ingezogen. Het nieuwe album van het door Boogaard aangevoerde Nagasaki Swim blijft zo een klein half uur betoveren. Muzikaal hoor je country-elementen (waarom komen we zoiets fraais als een lapsteelgitaar zo weinig tegen in Nederlandse pop?), mooi gemixt met piano – en de combinatie met Boogaards zang maakt dat je dit album meteen weer opzet. Alles is in balans, behalve wellicht de gemoedstoestand waarmee Boogaard zijn liedjes vol existentiële twijfel schreef. Maar de luisteraar haalt er in ieder geval veel troost uit." (Volkskrant)
“One never knows what’s going to arrive from the prolific Scots singer; bleak antique balladry, self-penned songs, austere acoustics or, as here, a full band that combines cello, fiddle and flute with bass, drums and flashes of electric guitar. Roberts’s elaborate writing style – winding melodies, dense imagery, internal rhymes – means it’s folk that rocks rather than “folk rock”, though the group storm through ‘The Angry Laughing God’ and ‘The Downward Road’ (the latter complete with “canine yelp”). For contrast come observational pieces like ‘Scarce of Fishing’ and the reflective ‘Vespers Chime’, delivered in Roberts’s sharp brogue. Though it’s all new, the weirdness of ancient folk is ever present; he’s a true original.” (The Guardian)
"This sparing accompaniment is part of what makes No More Lamps In The Morning so dramatic – it grabs you from the first note. Foster's vocal has always been admired and noted for its soft, unpredictable quality, the way it slides from note to note, octave to octave, almost unsure itself what might happen next. The charm of this album, with its simple Portuguese guitar and cello ensemble, is the sense that Foster could believably have appeared out of nowhere and started singing on top of whatever the band happened to be playing. It is remarkably free and unworried by deadlines, time signatures, sometimes key signatures. And at the same time it's not directionless." (drownedinsound.com)
"Na drie langspelers houdt Sethman het voor bekeken en met zijn broer Sam flankeert hij in 2001 schoonzuster Cara Dillon op fiddle en gitaar. Als soloartiest heeft hij sinds het in 2002 uitgebrachte debuut Punch Bowl zeven langspelers uitgebracht. Nummer acht is een sober geïnstrumenteerd akoestisch werkstukje dat integraal opgebouwd is met balladewerk. Wildwood Kin, een vrouwelijk close harmony trio uit zijn geboortestreek deelt een enkele microfoon met de singersongwriter. Zo openen ze met de oertradtional Willow Tree, Silence Reigns sluit daar mooi bij aan evenals Stranger en Fading Sound. Halverwege stuiten we op de bezwerende titelsong en Anna Lee, Ook de versie van Lakeman overtuigt moeiteloos en dat geldt voor het volledige werkstuk. Lakeman weet andermaal folktraditie en eigen inbreng tot een boeiend geheel te versmelten dat zijn plaats opeist in het betere segment van het hedendaagse folkroots genre." (Written in Music)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
