"In de aanloop naar het uitkomen van "Changes All The Time" vertelde James Bay dat dit het album is dat hij 'altijd al wilde maken'. De afgelopen tien jaar had de Britse singer-songwriter met de onafscheidelijke hoed succes met goed in het gehoor liggende liedjes. Fraai gezonden, ambachtelijk uitgevoerd en tekstueel had hij ook nog wat te melden. Als dertiger lijkt hij het zelfvertrouwen te hebben om definitief zijn vleugels uit te slaan. Het is al te horen in het openingsnummer "Up All Night", dat hij opnam met Noah Kahan en The Lumineers. Gospel en r&b schemerden al wat langer door in zijn geluid, maar in dit liedje, de eerste single van het album, omarmt hij de muzikale tradities voluit. Een andere prettige verrassing is de soepele rocker "Easy Distraction", die Bay schreef met Brandon Flowers van The Killers. James Bay voelt zich nog altijd erg thuis in gezelschap van zijn gitaar en een spaarzame begeleiding." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Appearing a mere three years after "Dreamers Are Waiting", the 2021 album that debuted the third iteration of Crowded House, "Gravity Stairs" finds the veteran pop group settling into their new skin. In most regards, "Gravity Stairs" isn't far removed from its predecessor. Like "Dreamers Are Waiting", this 2024 record moves slowly, not so much marching at a deliberate pace as drifting along with a wayward breeze. To Crowded House's credit, "Gravity Stairs" may feel cozy, but it never feels lazy. Neil Finn still functions as the center of gravity in Crowded House but the addition of his sons Liam and Elroy, as well as his long-term collaborator Mitchell Froom -- they all join the other constant in the group, bassist Nick Seymour -- transforms the band into an empathetic collective who gain strength from their communal warmth. They're now built for comfort, not speed, a shift that can pay great dividends as "Gravity Stairs" illustrates." (AllMusic; 4 uit 5 sterren)
"Na "Day Breaks" uit 2016 koos Norah Jones een paar jaar voor haar gezin. Het bloed kroop waar het niet gaan kon, wat resulteerde in "Pick Me Up Off The Floor" in 2020, maar corona bracht haar weer terug in retraite. Met "Visions" pakt de inmiddels 44-jarige dochter van Ravi Shankar de draad weer op. Het album maakte ze samen met producer en multi-instrumentalist Leon Michels. Uitgangspunt daarbij was het vlot vastleggen van ideeën, zonder al te veel te letten op perfectie. Het resultaat staat vrij ver af van de jazzy pop op haar succesalbums "Come Away With Me" en "Feels Like Home". Door de ongepolijste productie doet het album een beetje denken aan "Tusk" van Fleetwood Mac. En net als die legendarische dubbelaar is "Visions" een grabbelton vol ideeën: een sterke plaat vol markante melodieën en bijzondere arrangementen. "Paradise", "Queen Of The Sea", "Running" en "I Just Wanna Dance" zijn nieuwe pareltjes in haar oeuvre. Norah Jones het andere geluid gevonden waar ze al jaren naar op zoek was." (OOR)
“Het album “Closer Than Skin” is de tweede langspeler van singer-songwriter Ed Struijlaart. Eerder bracht hij al het album “Head, Heart and Hands” uit, welke een poprock en bij vlagen een blues tintje kende. Het nieuwe album trekt wat meer naar de 'poppy' kant van poprock. De meeste nummers worden gekenmerkt door een catchy sound en veel nummers kunnen ook gerekend worden onder de noemer 'feel-good song', wat het album een positief karakter meegeeft. Ed Struijlaart laat overduidelijk zijn geluid horen op zijn nieuwste album “Closer Than Skin”. Hiermee weet je al snel waar je aan toe bent, maar schuilt ook het gevaar van eentonigheid. Toch weet Struijlaart her en der toch een eigen karakter aan de losse nummers mee te geven, waardoor de luisteraar geboeid blijft." (Rock Zine)
"Feeding the Gods is the sixth solo album by New Zealand singer/songwriter Tim Finn, released in June 2001. The album peaked at number 27 in New Zealand." (Wikipedia) This enhanced CD contains music videos for Underwater Mountain, Big Wave Rider, Twinkle and Death Of A Popular Song from Tim Finn's "Say It Is So" CD, viewable on MACs and PCs.
"Toen Niall Horan in 2020 zijn tweede studioalbum genaamd "Heartbreak Weather" uitbracht, was het idee om hier de wereld mee rond te touren. Dit plan werd echter al vrij snel van de tafel geveegd wegens de uitbraak van het coronavirus. En dus zat er maar één ding op voor die Ier: nog meer muziek gaan maken. Deze isolatie heeft uiteindeljik geresulteerd in het frisse "The Show": een dertig minuten durende frisse zomerbries. Het derde studioalbum van Niall Horan is een prettige balans tussen zwoele en energieke nummers. De luisteraar wordt warm gemaakt met licht energieke opwarmers. Hierna volgt het energieke hoofdprogramma. De toegift bestaat uit driee nummers die een stuk kleiner van aard zijn en dit resulteert in een prettig een-op-een moment. De Ier had een aantal jaar om écht de tijd te nemen voor dit album en dat is dan ook terug te horen. "The Show" is zonder twijfel het beste wat Horan tot nu toe heeft laten horen en doet verlangen naar meer." (Nieuweplaat.nl; waardering 8.5)
"Tegelijk met de release van zijn eerste soloalbum "Shatterproof" is ook meteen de nieuwe single van Nick Schilder verschenen: "Run". Naar eigen zeggen dacht hij er even aan om het nummer de titel Dance te geven, maar vond dat eigenlijk te cliché omdat zijn nieuwe muziek al dance invloeden heeft. De titel "Run" is meer ontstaan vanuit het drukke gezinsleven wat Schilder thuis soms heeft. Op de dagen dat zijn kinderen elkaar bijvoorbeeld irriteren, zou hij stiekem het liefste met zijn vrouw even willen wegrennen. De release van het album wordt overigens gevierd met de "Shatterproof Clubtour" waarbij Schilder vanaf 4 december 2024 plaatsen als Amersfoort, Haarlem, Breda, Groningen, Leeuwarden, Tilburg en Utrecht zal aandoen." (Nieuwe Plaat)
"Als violiste in het Portland Philharmonic Orchestra en jazzstudente aan de Manhattan School of Music leek de Amerikaanse Kate Davis voorbestemd voor een carrière in de highbrow-regionen van de muziek, maar het werd pop. Het leuke is dat je op haar albums hoort hoezeer ze die keuze nog altijd als een bevrijding ervaart: pop is haar speeltuin, waarin ze haar muzikale onderlegdheid in dienst stelt van haar verraderlijk lichte liedjes. Je zou "Fish Bowl" een conceptalbum kunnen noemen, over een fictief personage, FiBo, dat nogal lijkt op Davis. We volgen FiBo vanaf het moment dat ze het roer besluit om te gooien en op zoek gaat naar nieuw levensgeluk, een queeste langs twaalf sprankelende, persoonlijke liedjes. Gelaagd en getrapt in "Call Home", klein en intiem in "Yoyo". Als album bijzonderder dan de afzonderlijke liedjes, al redden diamantjes als "Consequences" en "Long Long Long" het ook alleen." (Volkskrant)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
