"2025 is voor Robert Jan Stips en Jane Goulding toch een beetje hét jaar van hun nieuwe tweemansband StipsGoulding. De titelsong is warmbloedig, met een zacht tikkende beat en een Braziliaanse touch. Hierna is het tweestemmige "Time After Time" een zoete, sluimerende en liefdevolle roes. Op "Sky High" brengen Stips en Goulding een subtiel stuk voor zang en piano. Ook "Lake Of Tears" laat de dromerige sferen even los om met een goede ritmiek meer naar de rootsy pop te schuiven. StipsGoulding behoudt daarbij wel de muzikale finesse en de ingetogen sfeer van de eerste songs; dit is immers wat het duo definieert. "Princess And The Rock ’n Roll Beast" draagt een brutale soulvolle rocksong in zich, maar is hier een ruimtelijke echo daarvan. Een bijzonder sfeerrijk en atmosferisch popalbum dat mooi en trots op zichzelf staat in het hedendaagse muzieklandschap." (Written in Music; 4 uit 5 sterren) Optredens in 2025: 12 september in Penninckshuis, Deventer en 19 september in Hedon, Zwolle.
"Elbow klinkt op "Audio Vertigo" groovier, vetter, fysieker. "Audio Vertigo" is hoorbaar anders dan eerdere Elbow-albums: groovier, vetter, fysieker, met klodders gospel in "Things I’ve Been Telling Myself for Years", een gonzende basgroove in de geweldige single "Balu" en funktoeters in "Lover’s Leap". Het album is ook afwisselend. De songs ademen stuk voor stuk een zweterig soort bandplezier, maar toch is het allemaal onmiskenbaar Elbow, al was het maar vanwege de gepassioneerde, uit duizenden herkenbare voordracht van Guy Garvey, de poëtische verteller die van elke Elbowplaat een typische Elbowplaat maakt. Binnen zo’n herkenbaar bandgeluid steeds weer variatie vinden; het typeert de vriendenband uit Manchester, die ruim dertig jaar samenspeelt en inmiddels van Ziggo Dome-formaat is, maar in september 2024 kiest voor de intimiteit van theater Carré in Amsterdam." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
""Audio Vertigo" was an eclectic record that found Elbow at the top of their game. Following hot on its heels we have the companion piece "Audio Vertigo Echo Elbow EP 5", a collection of tracks recorded during those session. On "Adriana Again", Pete Turner’s basslines and Reeves’ grooves are right at the forefront. Elbow may be known for buoyant hits such as "One Day Like This", but this a return of sorts to their earlier sound, more propulsive and urgent. "Sober" is also driven by bass and drums with an almost funk-like feel to it. Recalling 2017s’ "Gentle Storm", it offers a fine contrast to the swagger of "Adriana Again" and really showcases the variety in their sound. Taken together, this is a fascinating interlude for one of Britain’s best loved indie acts, offering glimpses at a possible future. It will be interesting to see if they come to fruition somewhere along the line, but for now they offer plenty to unpack as a creative exercise in isolation." (Stereoboard.com; 4 uit 5 sterren)
"Sparks is gewoon Sparks. Daar kunnen we deze recensie bij laten, want wat moet je er verder over zeggen? Ron en Russell Mael hebben gedurende hun ruim vijftigjarige bandbestaan zo’n beetje elk pop- en rockgenre onder handen genomen en wisten daar altijd hun eigen kenmerkende handtekening aan toe te voegen. "The Girl Is Crying In Her Latte" borduurt voort op voorganger "A Steady Drip, Drip, Drip" (2020): melodieën op de voorgrond, hier en daar een opvallend moderne elektronische begeleiding, maar vooral overal een lekker vette sound en een enorme hoeveelheid Sparks-humor. Wie de recente Edgar Wright-documentaire The Sparks Brothers heeft gezien, weet dat de broers ondanks hun vergevorderde leeftijd actiever zijn dan ooit en geenszins plannen hebben om daar verandering in te brengen. "The Girl Is Crying In Her Latte" bewijst eens te meer dat dit arbeidsethos op kwalitatief niveau nog altijd meer dan te rechtvaardigen is." (Lust For Life; 4/5 sterren)
"Paraorchestra vindt naar eigen zeggen 'het orkest voor de 21ste eeuw opnieuw uit'. Een deel van het orkest bestaat uit mensen met een handicap of beperking. Dat zit de leden niet in de weg om in wisselende bezettingen ambitieuze projecten op te zetten - vaak genre-crossovers. Zo is “Death Songbook” een verzameling van 12 bestaande songs die over de dood gaan, grotendeels door Charlotte Harding gearrangeerd voor tienkoppig ensemble. Bekende naam hierin is Portishead-gitarist Adrian Utley. In de arrangementen springt de elektrische gitaar er evenwel niet uit. De strijkers vallen zeker op, maar hoofdrollen zijn er meermaals voor de blok- en dwarsfluit en diverse soorten klarinet. Voor de leadzang van alle nummers is Brett Anderson gestrikt. Hij zingt drie nummers van zijn eigen band Suede, maar daarnaast ook repertoire van onder meer Echo & The Bunnymen, Black (Colin Vearncombe), Depeche Mode, Jacques Brel en oorstrelende versies van “Holes” van Mercury Rev en “Nightporter” van Japan." (AAFM's Xymphonia)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
