"De cantate bestaat uit een proloog, negen scènes en een epiloog. Van bijzonder belang zijn de krachtige eerste scène (The Challenge of Thor) en de levendige vijfde (The Wraith of Odin). In de zevende scène (Thyri) is er een duet tussen Thyri en Olaf, 'The Grey Land Breaks to Lively Green', waarmee ze hun liefde uiten. Het refrein, 'A Little Bird in the Air', wordt zeer origineel genoemd, "in tegenstelling tot al het andere dat Elgar daarvoor of daarna componeerde". King Olaf werd voor het eerst uitgevoerd in 1896 in de Victoria Hall in Hanley, Staffordshire , onder leiding van de componist. Tot de solisten behoorden Edward Lloyd, een beroemde tenor uit die tijd die werd uitgekozen om de eerste uitvoeringen van hoofdrollen te geven in Caractacus en The Dream of Gerontius. Net als bij sommige andere werken van Elgar, werd in recensies de invloed van Wagners muziek op koning Olaf opgemerkt." (Wikipedia)
(...) Deze cd met koorwerk en liederen laat het verschil tussen Mahler en Reger goed horen. De strofische liederen van Mahler zijn relatief sober en direct, alsof ze teruggaan op volksliederen. Ze klinken daardoor moderner en frisser dan de decadente laatromantiek van Reger. De muziek van Mahler is tegenwoordig ook veel populairder dan die van Reger. Vandaar dat de onbekende Reger hier toch de meeste nieuwsgierigheid wekt. Tijdens de 1e Wereldoorlog begon Reger aan een latijns requiem ter nagedachtenis van de gesneuvelde soldaten. Het project bleef echter onvoltooid. In plaats daarvan componeerde hij twee omvangrijke koorstukken, die postuum gepubliceerd zijn als Opus 144a en 144b. Het eerste stuk, Der Einsiedler, was gebaseerd op een gedicht van Joseph von Eichendorff. Het tweede stuk kreeg zowaar de titel Requiem. Dit Requiem is echter niet gebaseerd op de traditionele Latijnse tekst, maar op een gedicht van Friedrich Hebbel. Vandaar dat het bekend is geworden als Hebbel Requiem. (...) (HJ, muziekweb.nl)
"Bijbelse profeten spraken van ‘de dag van de Heer’: een dag van razernij en verwoesting, waarbij de zon verduistert en de maan verandert in bloed. Het christendom nam dergelijke doembeelden over in haar dodenmis (requiem), met name in het Dies Irae. Zo belandde het in de requiems van Mozart, Verdi en Berlioz. Bij hen was de angst voor de apocalyps nog steeds zo groot dat horen en zien je vergaat. Gaandeweg waren er ook componisten die de scherpe kantjes ervan af haalden. Brahms koos alternatieve teksten voor zijn Deutsches Requiem. Ook bij Fauré en Duruflé verdwenen hel en verdoemenis naar de achtergrond, zodat er ruimte kwam voor persoonlijk verdriet en troost. Fauré’s Requiem (1888) werd daarmee een opvallend zachtmoedige dodenmis. Wat moeten we er verder over zeggen? De muziek spreekt eigenlijk voor zichzelf. Een mooie ruimte is voldoende om al die klanken natuurlijk te laten golven. (...)" (muziekweb.nl)
Gretchaninov begon vrij laat met zijn muziekstudie, omdat zijn vader, een zakenman, had verwacht dat de jongen het familiebedrijf zou overnemen. Gretchaninov vertelde zelf dat hij pas op 14-jarige leeftijd een piano zag en in 1881 tegen de wil van zijn vader en zonder zijn medeweten begon aan zijn studie aan het conservatorium van Moskou. Rond 1896 keerde Gretchaninov terug naar Moskou en was betrokken bij het schrijven voor het theater, de opera en de Russisch-orthodoxe kerk . Zijn werken, vooral die voor stem, behaalden aanzienlijk succes in Rusland, terwijl zijn instrumentale werken nog veel meer bijval genoten. In 1910 werd hij beschouwd als een componist van zo'n groot aanzien dat de tsaar hem een jaarlijks pensioen toekende.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
