"In "Foreign Spies" de opener van "Cutouts" en het daaropvolgende "Instant Psalm" blijft het tempo laag, het geluidsdecor vriendelijk en de zanglijn bijna klassiek. Pas ter hoogte van het derde nummer, "Zero Sum", gaat de turbo erop, al kennen we het Smile-standje van gitarist Jonny Greenwood inmiddels: in rap tempo staccato trommelend op z’n snaren, waaraan vervolgens de wonderlijkste arpeggio’s ontsnappen. Vanaf dat moment doet "Cutouts" wat de voorgaande Smile-albums ook deden: de luisteraar optillen en in staat van verrukking brengen. Soms met iets minimalistisch (Don’t Get Me Started), soms met een warme, jazzy ballad (Tiptoe) en soms ook gewoon met een kaarsrecht vooruit groovende popsong ("No Words"). "Colours Fly" – in vijfkwartsmaat – en het percussieve "Eyes & Mouth" zijn een soort paddo-gestuurde jamsessie waar je met open mond naar zit te luisteren. En met dat soort momenten zit "Cutouts" dus vol. Pas met het kalm swingende slotnummer "Bodies Laughing" worden we terug op aarde gezet." (OOR)
CD1 bevat de 'Bright-Side'-mixen, CD2 de 'Dark-Side'-mixen, de Blu-ray de Dolby Atmos-mix, ofwel de 'In-Side'-mix (ook goed op 5.1-set afspeelbaar) "Sinds begin 2023 bracht Gabriel ons iedere maand een stukje dichter bij "I/O", zijn eerste album met nieuw materiaal in 21 jaar. De Britse musicus bracht namelijk bij iedere volle maan een nieuwe single van die [nog te verschijnen] plaat. Van “Panopticom“ in januari tot “Live And Let Live” pas vlak voor de albumrelease, kregen we nummer voor nummer diens gehele tiende album. De verrassing is er dus wel al af, maar dat laat niet weg dat "I/O" een geniaal album is. Opener “Panopticom” is meteen een van zijn aanstekelijkste liedjes. Tijdens de strofes houdt Gabriel het wel nog wat mysterieus en donker, maar met het refrein toont hij ook aan dat hij dat gevoel voor aanstekelijke deuntjes niet verleerd is. Het is een balans die Gabriel in de loop van het album opmaakt, tussen regelrechte aanstekelijkheid en experimentele duisternis." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
"De korte tekst op de achterkant is alleszeggend: 'On the 16th of May 2022 our Studio De Werf burned down to the ground. The fire took everything. The fire gave us this album. The tree is still standing. The bird is still singing.' Ofwel: de brand die het jarenlange onderkomen van het trio verwoestte keert overal in deze zes songs terug. Ondanks dat hiermee niet alleen instrumenten en requisieten vernietigd werden, maar ook het bandarchief verloren ging, willen Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips niet bij de pakken neerzitten en vooruit blijven kijken. Toch menen we een onvermijdelijk soort neerslachtigheid in dit zestal rustige, bespiegelende songs terug te horen. Maar let op, want het werkstuk is veelkleuriger en speelser dan je bij oppervlakkige beluistering denkt. Ga er goed voor zitten en hoor, misschien het best met een hoofdtelefoon op, met wat voor geluidenpracht en fijnzinnige accentueringen de liedjes zijn gearrangeerd." (AAFM's Xymphonia)
"De Britse zanger en muzikant Tim Bowness is lid van de muzikale familie van Steven Wilson (zie: No-Man, HB). Wilson heeft als mixer een hand in "Powder Dry". Net als zijn beroemde collega blijkt ook Bowness bevangen te zijn door de charmes van pop en rock uit de eighties – denk in dit geval aan The Cure en Joy Division/New Order. Het leidt tot een spartaans klinkend album. Veel elektronische ritmen en sobere keyboardpartijen met af en toe wat accenten op de gitaar. Een van de kunststukjes is het door hemzelf meerstemmig gezongen "Summer Turned". Het stevige, vervormd opgenomen "Idiots At Large" doet in z’n grimmigheid aan David Bowie in zijn latere, experimentele fase denken. Vooral bij herhaalde beluistering wordt duidelijk hoe fraai de persoonlijke teksten en de spaarzame klanken in elkaar grijpen. Wilson en Bowness maken niet alleen samen muziek, ze praten er ook heel inspirerend over in hun podcast The Album Years. Een aanrader, net als dit juweeltje van een album." (Lust for Life; 4 uit 5 sterren)
"This three-disc set includes the 1994 album ("Mamouna"); previously unreleased tracks Ferry had recorded for a project called "Horoscope"; and demos, some of which date back to 1989. "Horoscope" was meant to be Ferry’s new album. One way to listen to "Mamouna" is to consider the songs as structures around which 'foliage' gathers. Another way is to read them as palimpsests on which Ferry rewrites his evocations of reckless but never quite hysterical desires. The 'chained and bound' line from 1985’s “Slave To Love” floats into “Mamouna.” The “Live to Tell” chug (courtesy of Madonna co-producer Patrick Leonard) of "Bête Noire"’s “The Name Of The Game” gets repurposed as “Which Way To Turn.” The acoustic and synth basses on “The 39 Steps” recall “The Chosen One,” also from "Boys And Girls". But “The 39 Steps” is the superior take: Ferry sings through gritted teeth as the track accumulates momentum while Eno’s gahoozits flicker like porch lights in fog." (Pitchfork)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
