"Having supported Mumford & Sons in the early days, Hegarty was well versed in folk but his ability to blend those roots with a brush of electronica was spellbinding in the record’s finest moments: "Into Gold" and "Counting Paths". Contrastingly, his sophomore collection, "Temple", retracts into a more stripped-back place, losing the synth soundscapes that made album one so compelling and often heading towards more minimalist territory, without retreating entirely to the banjo-heavy work of his early EPs. Taking just three months to pen, after Hegarty set himself the target of writing a track per week, "Temple" opens with the sublime Graveyard Parade, which possesses a sprawling chorus that is a thing of beauty. Old Master’s folky beginnings disguise bigger ambitions before it unravels, subsequently soaring like a Ben Howard number from his album, "I Forget Where We Were". Hegarty’s captivating vocals are stunning throughout and the emotional vulnerability he creates is mesmerising." (stereoboard.com)
" “Empty Handed” is opgenomen op diverse locaties in Ierland en Engeland met Willie Mason, Laura Marling en bevriende muzikanten van Bear’s Den en Matthew and the Atlas. Dan weet de kenner genoeg. Op “Empty Handed” vind Christof van der Ven het muzikale wiel niet uit, hooguit met veranderingen. Soms met zachte dynamiek, maar meerendeels subtiel gedoseerd met niet-overheersende, smaakvolle arrangementen. Van vingerplukkende akoestische folkliedjes tot met strijkers aangezette atmosferische indiefolk. De behaaglijke deken van dromerigheid blijft goed intact, zelfs wanneer je een elektrische gitaar hoort." (altcountryforum.nl)
"The Head and the Heart’s fourth studio album is a delightful paradox for the ears, and for the most part is a welcome switch up from the chilled out indie-folk we’ve all become so accustomed to." (Picky Bastards)
"Wat levert het op als je een pure hardcore punker bij een folkie met een liefde voor stevige black metal zet. Dan krijg je een vreemde donkere gewaarwording; genaamd Droneflower. De uit Boston afkomstige Marissa Nadler laat haar muzikale talenten uitbuiten, en maakt zelf ook misbruik van andere muzikanten. Nou heeft ze ook een aparte, wat spookachtige verschijning; niet alleen vocaal, maar ook qua uiterlijk. Het krachtige occulte is voor haar een inspirerende voedingsbodem. Collega’s uit dat duistere wereldje staan ook in de rij om haar te voorzien van aangename bijdrages. Niet de minste namen als John Cale, Sharon van Etten en Father John Misty, hebben allen een samenwerkingsverband met haar op hun curriculum vitae staan. Hier kiest ze ervoor om met oud Cave In gitarist Stephen Brodsky aan de slag te gaan, wat resulteert in het avontuurlijke sprookjesachtige doemplaat Droneflower." (Written In Music; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
