"Na hun explosieve debuut in 2022 lag de lat torenhoog voor Rhian Teasdale en Hester Chambers. Maar met "Moisturizer" bewijst Wet Leg meer te zijn dan een hype. De zwoele praatzang en eigenzinnige teksten vol ironie zijn gebleven, maar het Britse duo ruilt de instant anthems van hun debuut in voor een voller geluid - mede dankzij hun samenwerking met producer Dan Carey. De plaat trapt af met "CPR", dat met zijn donkere basslijnen en fuzzy gitaren aanvoelt als een chaotische rit in de Calypso op de kermis. Ook de single "Catch These Fits" - een knokpartij verpakt als popsong - en het punky "Pillow Talk" barsten van de energie en attitude. Nieuw is het dromerige randje dat opduikt in verschillende nummers, waarin zelfs een vleug melancholie in doorklinkt. Wat "Moisturizer" mist aan meezingbare refreinen, maakt het ruimschoots goed met karakter en groei. Wet Leg durft meer, klinkt gelaagder en bewijst zich opnieuw als een van de spannendste indierockbands van het moment." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"You Can Tell Me Nothing That I Should is weliswaar gebouwd rondom trauma en leed, en daardoor een kwetsbare en persoonlijke plaat, desondanks overheerst er ook een warm gevoel. En dat is precies wat het zo’n ontzettend sterk debuut maakt. Geen opsmuk, het leed wordt niet verbloemd, het is puur, eerlijk, het is kwetsbaar en persoonlijk. En dat Smits dat op een debuutalbum volledig aandurft, is bewonderingswaardig en heeft tot een waar pareltje geleid." (podiuminfo.nl)
"Remix-CD van meer recent werk van deze Engelse dichteres/zangeres. Hoewel meerdere remixers hier aan gewerkt hebben, is er toch een mooi geheel ontstaan van elektronische (dans)muziek en de stem van Anne Clark. Voor liefhebbers van het typische stemgeluid van Anne Clark, begeleid door een enorme overvloed aan elektronika. Alsof ze nooit is weggeweest." (GT, Muziekbank)
"Met de hit "Messy" veroverde Lola Young de harten van mensen van over de hele wereld. Zo heeft ze zelfs een plekje op Lowlands bemachtigd. "Messy" is overigens niet het enige goede nummer van haar album "This Wasn't Meant For You Anyway", "Walk On By" en You Noticed" horen wat mij betreft ook een plekje in de spotlight te krijgen. Gefaalde relaties waar ze boos en overwinnend op terug kijkt, onbereikbare crushes maar ook problemen met mentale gezondheid worden allemaal in dit album belicht. Haar rauwe Britse stem, onbeschaamde houding en nummers gevuld met herkenbare scenario's zorgen voor een perfecte combinatie die vooral gen z aantrekt. Ik hoop dat we in de toekomst nog veel meer van haar te zien krijgen." (Platomania)
Ter gelegenheid van 30 jaar Tindersticks verscheen deze verzamel-dubbelaar. Natuurlijk is de stem van Stuart A. Staples een belangrijk herkenningspunt, maar ook de rest van band mag er zijn. Voor de echte fans: het afsluitende "Both Sides Of The Blade" staat op geen enkele andere CD. (GT, Muziekbank)
Een 2020 heruitgave van het tweede album uit 1992 van deze Engelse band. Toen de plaat verscheen, werd er aanvankelijk wat meewarig over gedaan. Maar het bleek achteraf, na wat vaker geluisterd te hebben, erg mee te vallen: de plaat wordt nu gezien als een van de beste! Als extra wordt een live cd meegeleverd, die in 1991 werd opgenomen in Detroit voor een enthousiast publiek. Daarop staan nog geen nummers van "Between 10th And 11th." (GT, Muziekbank)
"Hoewel de muziek van Khruangbin volstrekt organisch tot stand komt, is de sfeer zo bepalend, en de ritmes soms zo bedwelmend dat het een feest voor remixers moet zijn om hun tanden in te zetten. Dat doen ze dan ook op deze herbeleving van het onlangs uitgekomen Mordechai. Op dat album waagde Khruangbin zich meer dan ooit aan een vocale invulling van hun songs, iets wat op de remix variant weer enigszins tenietgedaan wordt, aangezien de melodieën en de altijd heerlijk voortkabbelende ritmes de boventoon voeren. De songs worden met het nodige respect behandeld, en nergens wordt goedkoop effectbejag nagestreefd. De dansbaarheid wordt met enige mate verhoogd, zoals in het goed hertitelde If There Is No Question (Soul Clap’s Wild But Not Crazy Remix) van Soul Clap nog eens benadrukt wordt. Daarnaast geven onder andere Quantic, Natasha Diggs en Knxwledge acte de préséance. Een heerlijk relaxte versie van een toch al uitstekende LP." (Jurgen Vreugdenhil - Mania)
"Het is de tweede plaat van de uit Elmhurst (een voorstad van Chicago), Illinois afkomstige band. Disgraceland opent met Southern Comfort, één van de vele singles die op het album staat, die in het afgelopen jaar al los is uitgebracht. Het is een simpel liedje, dat lekker in het gehoord ligt en mede door het enthousiaste refrein je direct bij de strot pakt en niet meer los laat. En dat in niet eens drie minuten tijd. Het hoogtepunt van de plaat is het felle Who Needs You, welke ook al eerder op single verscheen. Het doet erg aan de hoogtijddagen van The Strokes van begin jaren ’00 denken. Who Needs You klinkt erg catchy en de energie spat er vanaf. Disgraceland is een heerlijk ongecompliceerd album, waar je geen hoogstaande, moeilijke muziek met allemaal lagen over elkaar moet verwachten. De nieuwe plaat van The Orwells is een lekkere (garage)rockplaat geworden, met aanstekelijke liedjes die allemaal rond de drie minuten per stuk klokken en allemaal stuk voor stuk niet te moeilijk zijn en doen." (ZUBB)
“The EP starts with ‘Good Girl (Don’t Get Used)’ which is a great single which tackles toxic guys by talking down to them and belittling them. It’s a very empowering song which brings to the light a woman knowing her worth and not putting up with any nonsense. The next song is ‘Love Sick’ which focuses more of the vulnerabilities of a relationship. Third track ‘Nice Guys’ is a marvellous song destroying the stereotype of nice guys and exposing them as manipulative and fake. The final song is the titled track ‘Blame Game’. The song explores the honest insecurities women have in relationships. Its such a heartfelt song which pleads to accept women for who they are and that you shouldn’t make her blame or doubt herself in a relationship. The EP really does show off the strength of the songwriting the band has and the ability to produce such catchy well produced music. ‘Blame Game’ is a stunning EP and an excellent follow up to Beach Bunny’s debut album.” (When The Horn Blows)
"Frankie Cosmos verzamelt op ‘Next thing’ vijftien niemendalletjes die je heel hard wil koesteren."(Indie Style)
'‘Cloud 9’ was het nummer dat ons het konijnenhol van song-schrijfster Lili Trifilio binnenlokte. De pittige energiebom sluit hier het album af, en maakt dat je helemaal uitgeput bent na vijfentwintig minuten van haar schreeuwerige poprock. Debuutplaat ‘Honeymoon’ telt namelijk nog zes van dat soort hyperkinetische brulboeien, aangevuld met twee tragere nummers die vooral aantonen dat dit konijn het van z’n snelheid moet hebben om critici te ontwijken. Want zowel in haar stem, gitaarspel als thema’s zit weinig variatie, iets wat pas echt opvalt wanneer ze traag voorbij huppelt. Dat is een bedenking die bijna een half uur lang blijft hangen: Beach Bunny springt niet ver genoeg weg van andere poprockers. Daardoor raakt ze verstrikt in clichés en slaagt ze er nergens in om echt te verrassen of uit te blinken. Ze misstaat vast niet in opgewekte rockplaylists, maar geconcentreerd op een album houden we er vooral een indigestie aan over." (IndieStyle)
“Always sailing a close line between the dissonant and the melodic such as on opener “Apophenia”, they also manage to churn out a perfect pop song like “To a Forest”. The stomping “Say Nice Things About Detroit” has a beat to it while “Trouble Awful Devil Evil” could be a taken for a protest song against the current state of the United States. “Sold My Mind To The Kremlin” sounds like a cross; while the catchy “I Said Something” with it chorus will certainly be whistled on their daily commute. Attempting everything from a folk song “Impossibly New” to “Bills, Bills, Bills”; the band challenges boundaries and styles. “Go Getting Up So Down” sounds like a track with modern production. “Shape Shifter” is a perfect slice of melodic goodness with as usual a slightly dissonant guitar solo that sets it apart from the rest. An alternate version of “Black Ops”, a song about drones, precedes the country-ish “I Wasn’t Listening” that closes this Dial-A-Song trilogy on an appropriate goofy note.” (Louderthanwar)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
