"Het is de tweede plaat van de uit Elmhurst (een voorstad van Chicago), Illinois afkomstige band. Disgraceland opent met Southern Comfort, één van de vele singles die op het album staat, die in het afgelopen jaar al los is uitgebracht. Het is een simpel liedje, dat lekker in het gehoord ligt en mede door het enthousiaste refrein je direct bij de strot pakt en niet meer los laat. En dat in niet eens drie minuten tijd. Het hoogtepunt van de plaat is het felle Who Needs You, welke ook al eerder op single verscheen. Het doet erg aan de hoogtijddagen van The Strokes van begin jaren ’00 denken. Who Needs You klinkt erg catchy en de energie spat er vanaf. Disgraceland is een heerlijk ongecompliceerd album, waar je geen hoogstaande, moeilijke muziek met allemaal lagen over elkaar moet verwachten. De nieuwe plaat van The Orwells is een lekkere (garage)rockplaat geworden, met aanstekelijke liedjes die allemaal rond de drie minuten per stuk klokken en allemaal stuk voor stuk niet te moeilijk zijn en doen." (ZUBB)
Een 2020 heruitgave van het tweede album uit 1992 van deze Engelse band. Toen de plaat verscheen, werd er aanvankelijk wat meewarig over gedaan. Maar het bleek achteraf, na wat vaker geluisterd te hebben, erg mee te vallen: de plaat wordt nu gezien als een van de beste! Als extra wordt een live cd meegeleverd, die in 1991 werd opgenomen in Detroit voor een enthousiast publiek. Daarop staan nog geen nummers van "Between 10th And 11th." (GT, Muziekbank)
"Hoewel de muziek van Khruangbin volstrekt organisch tot stand komt, is de sfeer zo bepalend, en de ritmes soms zo bedwelmend dat het een feest voor remixers moet zijn om hun tanden in te zetten. Dat doen ze dan ook op deze herbeleving van het onlangs uitgekomen Mordechai. Op dat album waagde Khruangbin zich meer dan ooit aan een vocale invulling van hun songs, iets wat op de remix variant weer enigszins tenietgedaan wordt, aangezien de melodieën en de altijd heerlijk voortkabbelende ritmes de boventoon voeren. De songs worden met het nodige respect behandeld, en nergens wordt goedkoop effectbejag nagestreefd. De dansbaarheid wordt met enige mate verhoogd, zoals in het goed hertitelde If There Is No Question (Soul Clap’s Wild But Not Crazy Remix) van Soul Clap nog eens benadrukt wordt. Daarnaast geven onder andere Quantic, Natasha Diggs en Knxwledge acte de préséance. Een heerlijk relaxte versie van een toch al uitstekende LP." (Jurgen Vreugdenhil - Mania)
“Anno 2021 is het niet meer fair om een nieuw album van Clap Your Hands Say Yeah (CYHSY) nog te vergelijken met het magistrale debuut van zestien jaar geleden. Het enig overgebleven bandlid Alec Ounsworth heeft zich er zelf al een tijdje bij neergelegd dat hij die titelloze plaat echt niet meer gaat evenaren, laat staan overtreffen. Ounsworth blikt zelf nog wel even terug op de begindagen van zijn band. In ‘CYHSY, 2005’, een fraai nummer met gloedvol vioolwerk, laat hij doorschemeren dat het vele toeren bepaald niet zijn droom was.”All I really wanted to do was stay home”, luidt de terugkerende regel. Ondanks het niet al te vrolijke karakter van het album probeert de muzikant af en toe troost te bieden. Allereerst in het warm klinkende ‘Dee, Forgiven’ en later in het min of meer hoopvolle ‘(I Know A Place) Where They Perform Miracles’. Het zijn eilandjes in een poel van ellende, maar wel een waarvan het water ook best lekker aanvoelt. Wederom een geslaagde plaat voor Clap Your Hands Say Yeah.” (Podium Info)
“Always sailing a close line between the dissonant and the melodic such as on opener “Apophenia”, they also manage to churn out a perfect pop song like “To a Forest”. The stomping “Say Nice Things About Detroit” has a beat to it while “Trouble Awful Devil Evil” could be a taken for a protest song against the current state of the United States. “Sold My Mind To The Kremlin” sounds like a cross; while the catchy “I Said Something” with it chorus will certainly be whistled on their daily commute. Attempting everything from a folk song “Impossibly New” to “Bills, Bills, Bills”; the band challenges boundaries and styles. “Go Getting Up So Down” sounds like a track with modern production. “Shape Shifter” is a perfect slice of melodic goodness with as usual a slightly dissonant guitar solo that sets it apart from the rest. An alternate version of “Black Ops”, a song about drones, precedes the country-ish “I Wasn’t Listening” that closes this Dial-A-Song trilogy on an appropriate goofy note.” (Louderthanwar)
"Een probaat middel tegen humeurigheid of herfstdepressie dient zich aan bij het verschijnen van nieuw werk van de Amerikaanse indiefolk formatie Caamp. De muziek van dit gezelschap is sinds het gelijknamige debuut uit 2016 meeneuriebaar en de vriendelijkheid zelve. Voorzien van een warme, huiselijke gloed. Zo ook op Lavender Days waar regelmatig de gepolijste en prettig in het gehoor liggende folkrock met een melancholische inslag je tegemoet komt. De in tristesse gedrenkte, raspend stemgeluid van zanger Taylor Meier klinkt hartverscheurend en past prima bij de bedriegelijk lieflijke liedjes. Waar het eerste wapenfeit opvalt door de lo-fi productie en de subtiele details klinkt het recente werk grootser van opzet met meer instrumenten in de opname studio. Lavender Days laat dan ook een band horen, die zich de afgelopen jaren sterk heeft ontwikkeld. Van een vroege Avett Brothers tot The Lumineers." (Altcountryforum)
"Een cartoonesk imago kan helpen om op te vallen, maar kan op termijn ook tegen je gaan werken. Getuige de overwegend lauwe reacties op Good Grief dreigt dit gevaar voor Lucius. Het vijfkoppig indiepopgezelschap uit Brooklyn heeft de gimmick dat de zangeressen Jess Wolfe en Holly Laessig hun uiterste best doen om er als een eeneiige tweeling uit te zien. Ook de schijnbaar ironieloze manier waarop Lucius zijn liefde voor allerhande damesgroepen uitdraagt –ook minder hippe als En Vogue en Girls Aloud– maakt het voor sommige serieuze muziekliefhebbers kennelijk lastig deze band voor vol aan te zien. Jammer, want een ijzersterk popliedje als Turn It Around (van debuutplaat Wildewoman uit 2013) is een steeds schaarser wordend goed. Op Good Grief staan er zelfs meerdere, zoals de single Born Again Teen, het R&B-achtige Truce en met name het vol overtuiging gezongen Gone Insane. Ga Lucius, als je de kans krijgt, ook zeker eens bekijken. Live werkt de gimmick van de zingende zusjes namelijk hoe dan ook." (Muziekweb)
“Sometimes, you just need to listen to something a little silly. Your party music, running music, or gym soundtrack. “Saintmotelevision”, the second record from Saint Motel, is gunning for that spot in your music library. It’s obvious from ‘Move’, the album’s first track. Saint Motel is interested in writing pick-me-up music that grabs your attention and keeps it. The catchy chorus, the hook-filled verse, and even the production on the record are all punchy. I love the sax flairs in ‘Destroyer'. 'Getaway’ sounds like the sort of tune people would have danced to the old iPod commercials. But the inarguable highlight of the record is ‘For Elise’, a Queen-like track that riffs off “Für Elise”. And the way it combines modern pop with Beethoven’s piano composition is very smart songwriting. It’s hard to discuss the track without superlatives, because it’s a flawless pop song. It’s easy to put “Saintmotelevison” on repeat and never turn off — which makes a stupendous indie pop record.” (Unsungsundays)
“Met het album "Peaceful Ghosts” verschijnt het negende album van Nada Surf. Na acht studioalbums, waarvan de laatste eerder dit jaar (2016) verscheen, is “Peaceful Ghosts” een samenwerkingsverband met het Duitse filmorkest Babelsberg. De live opgenomen plaat bevat dertien nummers die een aardige dwarsdoorsnede vormen van het oeuvre van de band. ’80 Window’ uit 1998 is het oudste nummer. Hoogtepuntje op de plaat is het met pauken, blazers en strijkers opgeleukte ‘The Fox’. Toch speelt niet het orkest maar het gitaarspel van Matthew Caws hierin de hoofdrol. De orkestrale begeleiding voegt niets wezenlijks toe aan de toch al dromerige popliedjes van de band.” (Podium Info)
"With glowing synths and lyrics about labor and death, the New York duo’s fifth LP is a tastefully small reflection on modern anxieties." (Pitchfork)
"While this decluttering does clear space for Kit Sebastian to bounce around within their influences, working from a stricter blueprint finds the band exhausting any surprises within their instrumental palette all too quickly; seductive in small doses, "Melodi" at times plays like an extended songwriting exercise. “Inertia,” a late-game highlight buoyed by infectiously swaggering horn fanfare, can’t muster enough energy to push past the deja vu, and all the traditional Turkish instrumentation that producer Martin stuffs into penultimate track “Ahenk” isn’t enough to hold your attention. When the creative dam finally bursts on closer “Please Don’t Take This Badly,” a winking, acoustic-guitar-led ballad that ends by accelerating to a thrilling jazzy swirl, you’re left wishing that the band had been more eager to chase those influences across the map." (Pitchfork)
"Concertopname van het optreden in de Barrowland Ballroom in Glasgow in november 2014, als onderdeel van de Psychocandy 30th Anniversary Tour. '"Live at Barrowlands" is net zo'n schop onder je kont als "Psychocandy" bij de release dertig jaar geleden.'" (PopMatters)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
