"Eric Bibb is al een halve eeuw een van de beste bluesgitaristen ter wereld, en met elk album lijkt hij nog weer ontspannener en tegelijk scherper en beter te worden. "In The Real World" is wederom een absoluut hoogtepunt, met ijzersterke liedjes, relaxte zang en subliem gitaarwerk. Daar komen dan ook nog eens ragfijne arrangementen bij die alles naar een nog hoger plan tillen, waardoor je bij elk nummer als luisteraar opnieuw op het puntje van je stoel zit. Niet alleen voor bluesliefhebbers een absolute aanrader, maar ook voor iedereen die houdt van de laid-backmuziek van iemand als JJ Cale. Bibb overstijgt de blues op een subtiele manier. Mooi, en verslavende muziek!" (Moors Magazine)
"Het eerste nummer op "One Guitar Woman" is "Oh Babe It Ain't No Lie" van Elizabeth Cotten. Het is een perfecte interpretatie van de originele versie van Cotten die voor het eerst werd uitgebracht in 1958, zowel muzikaal als tekstueel. Het liedje gaat over de eeuwenoude strijd tussen de waarheid en roddels die verspreid worden door oude, drukke mensen. “One Guitar Woman” is een indrukwekkende weergave van Sue Foley's behendige vingervlugge vaardigheden die ze demonstreert door bijna een dozijn verschillende stijlen nauwkeurig te interpreteren en te dupliceren op haar (akoestische) gitaar. De tien nummers die Sue zingt met haar heldere en levendige zang zijn krachtig gezongen met een soulvolle stem op ballads en ‘down and dirty’ op gruizige blues. Het album is een eerbetoon aan vrouwelijke artiesten en zelfs als mannen de nummers schreven, waren het vrouwen die ze opnamen en populariseerden." (Blues Rock Review; waardering 9/10)
"Minder is meer….het duurt slechts een goede drieëntwintig minuten om deze sessie te beluisteren en jezelf op de grond, happend naar adem terug te vinden. ‘The Legendary Typewriter Tape 1964’ is met recht legendarisch te noemen, een jong stel muzikanten aan de vooravond van wat prachtige carrières zouden worden. Samen repeterend voor een benefietshow in San Francisco, geen chique studio of ingerichte repetitie ruimte maar simpel in de woonkamer van Jorma en Margareta Kaukonen" (Bluestown Music)
"Cedric Burnside heeft zijn hoofd en hart in de heuvels. Op dit album, “Hill Country Love”, is de muziek wat gruiziger dan op zijn vorige Grammy-winnende album, 2021's “I Be Trying”, waarvoor hij de prijs voor Beste Traditionele Bluesalbum mee naar huis nam. Het thema van de liefdesliedjes is niet allemaal sentimenteel, maar lijkt meer op een hart waar pijlen uit steken. Burnside onthult zijn pragmatische aard op het openingsnummer "Closer". In deze hymne bekent Burnside aan zijn Heer dat hij soms tekortschiet als zijn geloof op alle manieren op de proef wordt gesteld en vraagt hij om vergiffenis voor zijn praktische aard. Het titelnummer is ook meer funky dan heuvelachtig, Burnside die zichzelf oppept om de weg op te gaan en “Hill Country Love” te verspreiden over de flatlanders op zijn pad." (No Depression)
“Sara K. is in a class all of her own. This singer is gifted with the rare ability of having an emotional grasp of the listener by virtue of her spontaneous and intensive aura that casts a spell on the listener. All her records have received several high-caliber awards, including a number of jazz awards. Sara K. was born in Texas. Today she lives in New Mexico. It is here that she finds the inner calm for writing and rehearsing new songs. A singer-songwriter extraordinaire is on her way between folk and blues, between Joni Mitchell and Janis Joplin. Great music and great sound: "Hell or High Water'" is both. Unfortunately, this is also the last recording together with guitarist Chris Jones who died in the autumn last year (2005). It’s a pensive and thoughtful, yet not depressive kind of music. Sensuous yet full of reflection. Passages of meditation, a jazzy kind of voice celebrating the blues. The accompanying instruments, especially those low whistles, produce a meditative, spherical sound.” (Elisuve Disk)
"Degenen die de berichtjes volgen die Charlie Parr via de sociale media de wereld instuurt, weten dat deze kluizenaar uit Minnesota niet altijd even goed kan opschieten met andere muzikanten. Na achttien(!) platen helemaal in zijn uppie te hebben volgespeeld, heeft Charlie Parr voor "Little Sun" eindelijk besloten om eenmalig een band te formeren. Aldus worden zijn laconieke verandastem en hypnotiserende gitaarwerk vermengd met harmonica, achtergrondvocalen, piano, elektrische gitaar en fiddle. Het zijn songs die al jaren op de plank hebben gelegen omdat ze niet pasten in zijn oeuvre, maar hier met hulp van derden tot leven komen. Het sluit ook nauw aan bij de thematiek van gemeenschap en nabuurschap. Een plaat vol met verwondering en liefde voor de excentriekelingen, de loners, de afvalligen en de onzaligen. Ik heb het eerder gezegd en zeg het nogmaals; zoals Charlie Parr worden ze niet meer gemaakt." (Lust for Life; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
