"The result is a very nice, low-key Bareilles album, one that relies on her graceful melodies and sturdy songcraft." (Albumoftheyear.org)
"Gen Z heeft de Filipijns-Britse zangeres Beabadoobee al langer omarmd, maar nu ze haar derde album uitbrengt, kunnen ook popliefhebbers uit andere leeftijdscategorieën eigenlijk niet meer om haar heen. Op "This Is How Tomorrow Moves" horen we de als Beatrice Laus geboren zangeres niet alleen zachtmoedig en lieflijk haar sores delen, ze geeft de zelfgeschreven liedjes nét wat meer diepte door toevoeging van een laagje gitaren. Die blijven op de achtergrond, en bepalen toch de sfeer van de muziek. De rocksound is soms zwaar aangezet zoals in "California", maar kan ook klein blijven, bijvoorbeeld in het tedere "Tie My Shoes", dat een prachtig gitaarloopje heeft. In de bossa nova "A Cruel Affair" worden de gitaarlijnen mooi rond het ritme gedrapeerd, zonder dat Beabadoobees fluisterstem erdoor wordt geraakt. Als ze in het slotnummer "This Is How It Went" even haar liefde voor de betreurde Elliott Smith uit, dan weet je dat het allemaal nog veel mooier kan worden." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Ze dachten dat ze punkers waren, de Californische broertjes Jeff (16) en Steven (12) McDonald, toen ze in 1979 hun bandje Red Cross oprichtten. Op hun vroegste platen stonden ze vol overgave wild te doen op het kruispunt van punk, hardcore en zelfs metal. Ze bestaan nog steeds. Als er een nieuw album verschijnt, is het bijna altijd melodieus, energiek en leuk. Dat geldt in het bijzonder voor nummer negen, "Redd Kross", een dubbelalbum [op vinyl; het past op één CD, HB] waarop de McDonalds in blakende vorm steken. Ze kunnen heerlijk herkenbaar in koor zingen als opgevoerde Beatles, met het timbre van twee grunge-John Lennons. Er is een documentaire over ze gemaakt ("Born Innocent"), er komt een biografie aan en de nieuwe liedjes zijn heerlijk: "Candy Coloured Catastrophe", "Terrible Band", "Way Too Happy". Rond het een béétje welwillend naar boven af en ze zijn alle achttien raak." (Volkskrant; 4 uit5 sterren)
"Op zijn voorgangers "Looking For Faces" en "Unkown Affairs" gaf The Vices vooral zijn mening over de buitenwereld. "Before It Might Be Gone" is meer de plaat van persoonlijke onderwerpen en zelfreflectie. Dat gaat gepaard met over het geheel genomen ingetogenere nummers. Alsof de Groningers twee albums lang vooral lekker energiek om zich heen hebben geslagen en zich nu thuis op de bank afvragen, wat hun eigen rol in het geheel precies is. Dat wil niet zeggen dat de (indie)rock is verdwenen. Zeker niet, maar de accenten liggen anders. Het ongebreidelde is afgeroomd, de finesse gegroeid. Daarin bepaalt de openingstrack ontzettend de toon. Opener "Before It Might Be Gone" is een trager opgebouwd werk van krap vijf minuten. Het gitaarwerk van zanger Floris van Luijtelaar heeft niet vanaf het begin de prioriteit, maar wanneer het komt, blijkt het weer een gigantische X-factor te zijn. Wat een niet te versmaden solo zit er toch weer in verpakt." (Nieuweplaat; waardering 8.5)
"K.G., the spiritual successor to 2017’s Flying Microtonal Banana, is a welcome trip back into the hazy realm of psych-rock that put Stu and co. on the map, with some added microtonal funny-business blended back into the fuzz for good measure. Retreating from their recent excursions into thrash a la Infest the Rats' Nest and blues a la Fishing for Fishies, Gizzard’s 16th LP feels far more familiar, slotting more nearly into their relentlessly growing discography than anything since Nonagon Infinity. Chuggy, cheery cuts such as “Automation” and “Oddlife” likely wouldn't have felt out of place on I’m in Your Mind Fuzz, nor would the blissed-the-fuck-out “Straws In The Wind” or “Honey” have stuck out on Quarters, but for the tracks’ reincorporation of microtonality into their sound." (sputnikmusic.com)
"Appearing just over a decade after Stereolab disbanded, Electrically Possessed: Switched On, Vol. 4 is a welcome refresher on the EPs, singles, and rarities they issued from 1999 to 2008. The collection's nine-year span covers nearly half of the band's career -- by contrast, the original Switched On gathered just six months' worth of music -- but like the other volumes in the series, it captures the flavor of its era just as completely as Stereolab's full lengths.... While there might not be quite as many essential tracks here as on the other Switched On volumes, Electrically Possessed is a reminder that Stereolab were releasing so much good music that it was easy to take it for granted at the time, and it's well worth a listen for fans who may have missed or glossed over these songs when they were first released." (AllMusic)
"In 2014 namen The Dears hun zesde album op. Dit Times Infinity Volume 1 werd het jaar daarop in Noord-Amerika uitgebracht maar Europa moest vreemd genoeg tot begin 2017 wachten. Los van dit wat opmerkelijke release-schema kunnen we gelukkig ook vaststellen dat The Dears overtuigen met dit indringende, geladen album over verlangen, onvoorwaardelijke liefde en angst voor eenzaamheid. De band zet deze thema’s om in songs die (wederom) veelal donker, barok en orkestraal zijn maar die op andere momenten juist subtieler en soms breekbaarder blijken." (Written in Music)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
