"Gen Z heeft de Filipijns-Britse zangeres Beabadoobee al langer omarmd, maar nu ze haar derde album uitbrengt, kunnen ook popliefhebbers uit andere leeftijdscategorieën eigenlijk niet meer om haar heen. Op "This Is How Tomorrow Moves" horen we de als Beatrice Laus geboren zangeres niet alleen zachtmoedig en lieflijk haar sores delen, ze geeft de zelfgeschreven liedjes nét wat meer diepte door toevoeging van een laagje gitaren. Die blijven op de achtergrond, en bepalen toch de sfeer van de muziek. De rocksound is soms zwaar aangezet zoals in "California", maar kan ook klein blijven, bijvoorbeeld in het tedere "Tie My Shoes", dat een prachtig gitaarloopje heeft. In de bossa nova "A Cruel Affair" worden de gitaarlijnen mooi rond het ritme gedrapeerd, zonder dat Beabadoobees fluisterstem erdoor wordt geraakt. Als ze in het slotnummer "This Is How It Went" even haar liefde voor de betreurde Elliott Smith uit, dan weet je dat het allemaal nog veel mooier kan worden." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Ze dachten dat ze punkers waren, de Californische broertjes Jeff (16) en Steven (12) McDonald, toen ze in 1979 hun bandje Red Cross oprichtten. Op hun vroegste platen stonden ze vol overgave wild te doen op het kruispunt van punk, hardcore en zelfs metal. Ze bestaan nog steeds. Als er een nieuw album verschijnt, is het bijna altijd melodieus, energiek en leuk. Dat geldt in het bijzonder voor nummer negen, "Redd Kross", een dubbelalbum [op vinyl; het past op één CD, HB] waarop de McDonalds in blakende vorm steken. Ze kunnen heerlijk herkenbaar in koor zingen als opgevoerde Beatles, met het timbre van twee grunge-John Lennons. Er is een documentaire over ze gemaakt ("Born Innocent"), er komt een biografie aan en de nieuwe liedjes zijn heerlijk: "Candy Coloured Catastrophe", "Terrible Band", "Way Too Happy". Rond het een béétje welwillend naar boven af en ze zijn alle achttien raak." (Volkskrant; 4 uit5 sterren)
"K.G., the spiritual successor to 2017’s Flying Microtonal Banana, is a welcome trip back into the hazy realm of psych-rock that put Stu and co. on the map, with some added microtonal funny-business blended back into the fuzz for good measure. Retreating from their recent excursions into thrash a la Infest the Rats' Nest and blues a la Fishing for Fishies, Gizzard’s 16th LP feels far more familiar, slotting more nearly into their relentlessly growing discography than anything since Nonagon Infinity. Chuggy, cheery cuts such as “Automation” and “Oddlife” likely wouldn't have felt out of place on I’m in Your Mind Fuzz, nor would the blissed-the-fuck-out “Straws In The Wind” or “Honey” have stuck out on Quarters, but for the tracks’ reincorporation of microtonality into their sound." (sputnikmusic.com)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
