"Blaudzun is een enorm actief en veelzijdig muzikant, "Latter Days" is zijn zevende studioalbum. Opener "Wicked Ball" is een nummer met een goeie beat die steeds iets dikker aangezet wordt. "Shades" is een van de eerder uitgebrachte singles met wat jaren tachtig-vibes. Een andere single was het zes minuten durende "Faint Of Heart". We horen licht echoënde vocalen, we horen viool; een zeer onderhoudende track. Het aanstekelijke "Better Man" – met The Cure-achtig gitaarloopje – bezorgt een glimlach die bijna niet meer verdwijnt. De plaat lijkt met heel veel plezier te zijn gemaakt en dat is ook weer terug te horen op het uit twee delen bestaande "Spark Chaser", een folky nummer met heldere zang en sobere akoestische gitaar. "Latter Days" staat vol met fijne popliedjes en eindigt met het nummer "Summer Song". Maar dat heeft een reden, luister zelf maar naar de tekst. "Latter Days" toont aan dat de alternatieve gitaarpop in Nederland allerminst dood is." (Nieuweplaat.nl)
"Nathan Salsburg, the Louisville guitarist and folklorist, who as a new father would sit in a rocking chair with his guitar held in one arm and his infant daughter Talya in another. His favoured song was "The Evidence" by Lungfish. Though the original version of "The Evidence" is only five minutes long, it’s essentially a repetitive mantra, so Salsburg could extend it as long as he wanted–10 minutes, 20 minutes, even an hour. “It was therapeutic and calming and just lovely for me,” he says. “And it worked on her.” So he proposed to Bonnie “Prince” Billy and Tyler Trotter that they record a version with Salsburg on guitar, Oldham singing, and Trotter adding drum machines and synths. They decided to pair it with a rendition of another Lungfish song; "Hear The Children Sing." The result is the beguiling "Hear The Children Sing The Evidence", an album that displays the strengths and visions of the participants while showcasing how richly powerful Lungfish’s songs are." (MOJO; 4 uit 5 sterren)
"The strength of this album lies in its subtle shifts, the way it casually unfolds without getting stuck. Dunn produces heavy metal, which fits neatly within Nadler's grey-skies approach; even the acoustic songs have a fierceness to them. She's been isolated on her records before, but here the music feels spacious and robust like the workings of a full ensemble in which ideas are allowed to flow. There’s an overwhelming connectivity to her music: As Nadler exorcises her own demons, she brings you along with her, making you feel a little less anxious about your own despair. She sees poetry in the mundane, elegance in the gloom." (Pitchfork)
"De liedjes van de Zweedse Amanda Bergman worden opgetild door haar fluwelen stem. Bergman vestigde de aandacht echt op zich met het succesalbum "Sky City" (2015) van haar band Amason en daarna met het prachtige "Docks" (2016), haar eerste soloalbum onder haar eigen naam. Pas nu, acht jaar later, is er een opvolger: "Your Hand Forever Checking On My Fever". Een album over rouw en opnieuw een juweel. Bergman schrijft haar liedjes op de piano, nooit op de gitaar ("Poor Symmetry"). Het geeft ze een ambachtelijk seventiesgevoel, hoe veel moderns ze er ook in stopt ("My Hands In The Water"). De songs zijn troostrijk, intelligent gearrangeerd, kiezen nooit de voorspelbare weg en worden altijd opgetild door de fluwelen zang van Bergman, die in The "World Is Tired Of You" de sexy heesheid van Marianne Faithfull benadert." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Op zijn titelloze debuut (2012) zag Jake Bugg eruit als een straatschoffie. Hij haalde in zijn thuisland de nummer 1-positie, nadat hij als 17-jarige zijn kunsten ook al op Glastonbury had mogen vertonen. Twaalf jaar na dat spraakmakende debuut is Bugg er nog steeds. Niet meer als opgeschoten puber, maar als jonge dertiger met oog voor wat er rond hem gebeurt, nog altijd een knappe pen en dat aangeboren gevoel voor pakkende melodieën. Hij snapt wat een stevig rockliedje ("Zombieland") of meer ingetogen popsong ("Never Said Goodbye") nodig heeft, vooral als hij al te grote, op de loer liggende clichés weet te vermijden. Als hij niet rockt, posteert hij zich ergens tussen Donovan en The Beatles, of Oasis, zonder overigens dat niveau te benaderen. Hij weet zich – eenmaal ouder – moeilijker te onderscheiden, al blijft het zo uit de jaren zestig weggelopen, zowat overal op lijkende "Got To Let You Go" een gouden popliedje. Als er niemand opstaat die plagiaat ontdekt, mag het van mij een wereldhit worden." (OOR)
"Alle onderdelen van de muziek van Jenny O. krijgen een uitstekend rapportcijfer, maar de som der delen scoort nog beter. Jenny O. sluit met haar muziek aan op vele soortgenoten, maar ze slaagt er wat mij betreft glansrijk in om een eigen geluid neer te zetten. Het is een geluid dat nagenoeg perfect aansluit op mijn muzieksmaak, waardoor New Truth maar voorbij blijft komen deze dagen." (De krenten uit de pop)
"Fris en fruitig. Dat tintelende gevoel wil Alice Merton op haar debuutalbum graag overbrengen. Daar slaagt ze grotendeels in. En van haar muzikale invloeden (The Killers, Queen, Regina Spektor en The Alan Parsons Project!) weet ze een behoorlijk eigengereid geluid te brouwen. Dat komt best tot uiting in de eerste vier liedjes: Learn To Live (met een knipoog naar The Killers-hit Somebody Told Me), 2 Kids (dat schreeuwt om ook als single te worden uitgebracht), het dansbare Funny Business en natuurlijk haar grootste hit No Roots. Hierin bezingt de Duits-Canadees-Britse hoe haar familie voortdurend van hot naar her verhuisde, waardoor ze nergens echt wortelde. Na dit ijzersterke openingskwartet valt Merton terug op wat meer doorsnee materiaal, dat bijvoorbeeld in Lash Out doet denken aan Kesha. Ook weinig mis mee. Maar dat ze het lekkerst voor het laatst heeft bewaard – het Pink-achtige Why So Serious – is toch een aangename verrassing. Inderdaad, verfrissend." (Muziekweb)
"Gentlewoman, Ruby Man is een lekker gewaagde coverplaat geworden. ‘Als we dan een coverplaat doen moet die echt wel nieuwe interpretaties van die geweldige songs brengen, anders heeft het geen zin’, hebben ze vast afgesproken. Het is daardoor een album geworden dat echt andersoortige versies van songs laat horen. Luister maar naar hun heerlijk lome soulversie van Suzanne van Leonard Cohen of de verrassend ijzersterke cover van de Bee Gees’ song Grease, die met Ann Peebles’ I Can’t Stand The Rain doorsneden is en met een dikke baslijn en dito drums tot een ware soulkraker wordt omgebouwd. De zo herkenbare Spacebomb-sound wordt op Gentlewoman, Ruby Man weer briljant naar nieuwe muzikale regionen getild. Elke song kent rijke arrangementen. Al vanaf albumopener Look At What The Light Did Now (een geweldige song van cultartiest Kyle Feld) die van een ingetogen akoestische ballade is omgebouwd naar een fijne uptempo track, weet je dat dit een speciaal album is." (writteninmusic.com)
“Dat ze een grote voorliefde heeft voor indie, weerspiegelt zich ook in haar eigen muziek. Haar pop kent dan ook veel nuances en schiet weinig tekort. Zo is de openingstrack “Much Too Much” een mooi uitgebalanceerd nummer, waarin ze zingt over moeten loslaten in de liefde omdat de angst voor de toekomst het overneemt. Ook “Golf On TV” heeft een rustgevend aura zonder saai of meedogenloos te zijn. De eerlijkheid die ze in haar teksten aan de dag legt, komt dus ook in de instrumentatie helemaal tot zijn recht. In het coole “Bend Over Backwards” hoor je de gitaarlijn onder de drums en ook in het melodramatische “Save Us” droom je weg door de pianomelodie die stiekem verdoken zit achter de productie. Lennon Stella was voor ons een lange tijd noch vlees noch vis, maar op haar debuutalbum ‘Three. Two. One.’ rukt ze zich op een memorabele wijze los van alle verwachtingen en druk die ze de afgelopen jaren ervoer. We maken alvast een vreugdesprongetje, want dit was klaarblijkelijk nog maar het begin.” (Dansende Beren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
