"Ruim vier jaar na het uitbrengen van "Blue Weekend" heeft Wolf Alice dit langverwachte vierde album uitgebracht. Wolf Alice staan bekend als een rauwe band die het vertikt om gevoelens te censureren of hapklaar te maken voor hun publiek. Soms voelt het niet eens meer alsof je een pagina uit iemands dagboek leest, maar eerder alsof je deel uitmaakt van een therapiesessie waarin iemand het achterste van haar tong laat zien. The Sofa, het slotstuk van "The Clearing", voelt als een prachtige strik om dit oprechte album van Wolf Alice. De besproken thema’s van het album worden samengevoegd in een kwetsbaar, gevoelig lied. Wolf Alice heeft een ijzersterk vierde album afgeleverd. De bandleden laten zien dat de fans na vier jaar afwezigheid nog steeds op de hen kan rekenen. Oprecht, puur en zonder gêne om lastige onderwerpen aan te kaarten, precies zoals we van Wolf Alice gewend zijn." (Written In Music; 4,5 uit 5 sterren)
"Een potentiële jaarlijstbestormer: "Headlights" van Alex Giannascoli (32) oftewel Alex G, uit Philadelphia. Hij doet al járen mee: acht albums en wat soundtracks sinds 2010, eerst in eigen beheer, daarna op indielabel Domino. Hij werd er behoorlijk populair mee, maar "Headlights" verschijnt op Sony-filiaal RCA en zo hangt er voelbaar iets groters in de lucht. Niet eens per se beter of toegankelijker dan de directe voorgangers, want goed en toegankelijk was hij al langer. Alex G is een productieve schrijver van liedjes die vaak luchtig en charmant nonchalant klinken, maar zich in je geheugen nestelen en daar ontkiemen. Opener "June Guitar" is er een prachtig voorbeeld van. Ze kunnen ook onverwachts ontploffen, zoals het rockende "Louisiana" of "Bounce Boy". De meeste liedjes bewegen zich ergens tussen Will Toledo (Car Seat Headrest) en een figuur als Mac DeMarco, óók van die voormalige thuisknutselaars met lange adem, omarmd door oudere én zeer jonge indiefans." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Een instrumentaal intro, zeven volwaardige songs en twee interludes van dik een minuut. ‘Ten new tracks of cinematic mystical punk’, noemen ze het zelf. Punk is het niet, filmisch en mystiek bij vlagen. Waarbij de vlam er écht in gaat bij het afsluitende, zeven minuten durende "Stuck In My Head": een ‘ouderwetse’ Arcade Fire-banger met een spanningsboog van hier tot Montréal, eentje die langzaam opstijgt, steeds neurotischer wordt, dan even pauze neemt, zichzelf opnieuw lanceert, nóg een keer gas geeft en dan voldaan naar de uitgang zweeft. Klassiekertje in wording. Wat vooraf gaat: een extreem pompeuze ouverture die "Open Your Heart Or Die Trying" heet. Daarna het kalme titelnummer dat opvallend aards blijft. Het bonkige shuffletje "Year Of The Snake" is geen hoogtepunt, maar daarna klaart de boel op. "Circle Of Trust" en "Alien Nation" leunen op vette, donkere electrobeats en pakken behoorlijk opzwepend uit, en "Ride Or Die" is een mooi liedje waarin alles juist heel klein blijft." (OOR)
"Great Mountain Fire is wat er gebeurt wanneer Balthazar en Compact Disk Dummies een kind krijgen. Het Brusselse kwartet kwam eerder al met “Caroline”, een nummer dat diende als voorproefje voor hun nieuwe plaat movements. Nu we de rest van de songs op de plaat horen was dat zeker en vast een toonzetter voor de rest. De groovy beats in combinatie met een gesyncopeerde synth nemen ons mee op hun reis door het album. Het is vast en zeker een collectie nummers die de dansbenen losmaakt. Het artwork van de plaat is minstens een vermelding waard. Een mooie tekening die de dromerige stijl van het album perfect weet weer te geven. We hebben er vijf jaar op moeten wachten, maar het indieviertal is duidelijk gegroeid en dit is zeker een stap vooruit voor de jongens. Doe zo verder!" (Dansende Beren)
"Is Caroline nou steengoed, vooral interessant of een pretentieuze onzinband? Dat is de grote vraag die op tafel ligt tijdens het beluisteren van "Caroline 2", het tweede album van dit achtkoppige collectief – de helft van de leden blaast of strijkt. Kernlid is zanger en gitarist Casper Hughes, die de band in vijf jaar langzaam uitbouwde. Op het debuutalbum "Caroline" uit 2022 is een stemmige en soms verstilde mix van folk en postrock te horen, die raakvlakken met Mogwai, Lankum en Black Country, New Road heeft. Vrij overzichtelijk dus. De benadering was minimalistisch en op "Caroline 2" juist maximalistisch. Ontregelen is een wezenlijk onderdeel van het geluid, maar traditionele pop- en folkmelodieën zijn dat ook. "Caroline" overrompelt, ontregelt en heeft tegelijk prachtige melodieën in huis. De band verklankt het overprikkelde Gen Z-hoofd, dat zich tijdens het luisteren naar een mooi liedje helemaal suf scrolt, liket en appt. "Caroline 2" is op z’n minst interessant en misschien wel steengoed." (OOR)
"Alan McGee (van Creation Records, ontdekker van alle Britpopbands die ertoe deden) werd in 2019 met de woorden ‘wij zijn de punkrockversie van The Streets!’ naar een repetitie van The Clockworks gelokt en tekende de band nog dezelfde avond. Via een stoet singles en festivals is half Europa inmiddels warm gestookt voor hun poppy postpunk. Voor al te venijnige randjes moet je niet bij James McGregor en zijn mannen zijn. Wel voor een overvloed aan eigentijdse, geestige en bevlogen storytelling – daar zal je die Streets-referentie hebben, al klinken poëten als Morrissey, Julian Cope en The Veils’ Finn Andrews ook door – en een talent voor hoogpolige melodielijnen. Volgens McGregor moet "Exit Strategy" ervaren worden als een film, iets tussen coming of age-drama, roadmovie, freakshow en autobiografische tragikomedie. Er zijn altijd nog die bezielde songs; "Bills And Pills", "Lost In The Moment" en het Arctic Monkeys-achtige "Enough Is Never Enough" zijn de hits. Nee, McGee mankeert nog niks aan z’n oren." (OOR)
"Een van de wonderlijkste popsamenwerkingen van de laatste jaren is die tussen voormalig R.E.M.-gitarist Peter Buck (1956) en het idiosyncratische, vileine buitenbeentje van de Britpop, Luke Haines (1967), ooit boegbeeld van The Auteurs. Ze weten zelf ook niet precies waarom het zo goed werkt, maar dit is al hun derde trans-Atlantische duo-album sinds 2020. Neem het openingslied met de typische, rare Haines-titel "The Pink Floyd Research Group": de jangle-Rickenbacker van Buck lokt je naar binnen en dan begint Haines te vertellen, op de samenzweerderige toon van een nare oom die stiekem jonge kinderen bang maakt met een spookverhaal. In "Sufi Devotional" en "Nuclear War" rolt Buck er een heerlijke The 13th Floor Elevators-riff uit, zoals wel meer liedjes muzikaal verwijzen naar allerhande jarenzestigpsychedelica en powerpop. Het is pakkend, het is eigenzinnig, het is hartstikke goed." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Born in the hotbed that is the New York scene, the Big Apple’s latest act to have the hopes, dreams and expectations of fans and press alike placed on their shoulders are duo QTY. Refugees from the well thought-of garage/country punk outfit Grand Rapids, Alex Niemetz and Dan Lardner’s self-titled debut is a ten-track salvo of evergreen guitar-based indie. It gamely shrugs off any perceived pressure, whilst delivering in considerable style....QTY is stuffed with punchy indie rockers (‘Rodeo,’ ‘Word For This’) and scuzzy, pop-minded swooners (‘Michael,’ ‘New Beginnings’). There’s an undeniable Strokes influence on much of the material and Lardner’s laconic croon is Casablancas-esque. However, the chemistry is such that the music sounds fresh and new. There’s also a welcome hint of darkness on some efforts (“And I’ve heard time heals all wounds/ I never knew even time could bruise” observes their singer on ‘Sad Poetics’), adding spice to the sugary slacker anthems in the making." (hotpress.com)
“Two of the songs on ‘Soft Effects’ fade out, “I Could See the Dude” fades in and then stops abruptly in the middle of a drone of “Loss Leaders,” takes a full minute to die. These techniques aren’t mind-blowing or exclusive, but for Spoon, they signified a cozying up to the mystery that they’ve made so integral to their last few records. “I Could See the Dude” is still one of the band’s greatest recordings. The recursive arpeggio of the guitar is oceanic. The rhythms stiffen, guitars tremolo in cheap stop-motion, and everything under them drops out—a great ellipses, an untranslatable Morse stutter. In that stutter, and in the coolly romantic peaks of “Get Out the State” or the echo handclap section of “Waiting for the Kid to Come Out,” you can see Spoon’s face form. As the itchy moment before sophomore year dance: a sly smile spread across their lips, half-innocent, half-worrying, then and now, intriguing as hell.” (Stylus Magazines)
"The Triffids have usually been cursed with the tag of 'great lost band,' though in the past few years Domino has done its best to change that by releasing all the group’s work in deluxe packages. These reissues did a great job of reminding fans of The Triffids just how wonderful their dramatic, cinematic body of work was, as well as giving people who weren’t around in the band’s mid-'80s heyday a chance to really dig in and discover them. This collection of the group's best work the label has put together works even better as an introduction. Taking songs from all their albums and some stray singles and EP tracks, "Wide Open Road" paints a picture of a band that was equally adept at constructing huge, emotionally charged songs and tiny songs seemingly built for late-night bedroom listening. Driven by leader David McComb's desperately romantic vision and his deep and resonate vocals, the band created epic music that, once you hear it, will stick with you for a lifetime." (AllMusic)
“Musically, especially, Mike Grubbs seems to have hit more of a sweet-spot than in past efforts. Each song’s instrumentation and overall arrangement remain that much more intrinsically interesting than past efforts that Wakey Wakey has made thus far. Drawing on influences ranging from ethereal synth to a full-on string orchestra, his vocals are allowed a place to soar in a more commercially-apt environment than they ever have before. It’s seriously something to behold, and able to evoke an easy 'wow' from first-time listeners on the first spin. In this regard, longtime fans of Grubbs’ type of songwriting, featuring sonically impressive, ascending arrangements paired with rather languid lyricism, will find more of the same to enjoy on "Overreactivist". Grubbs maintains the tools to become a smash hit right at this very moment. At the end of the day, "Overreactivist" comes across as solid and even impressive at times.” (Pop Matters)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
