"Twee Australische maatjes, Royel en Otis, richtten samen een bandje op en noemden het Royel Otis. Zo simpel kan het zijn en het leuke is: het zegt ook nog iets over de muziek van het duo dat nu in Londen woont. De muziek heeft iets onweerstaanbaar zorge- en leeftijdloos. Jongensvriendschap, adolescentie, lange en warme zomers, feestjes, blauwtjes, zwemmen bij zonsondergang, vakantieherinneringen verpakt in aangenaam lijzige, weemoedige sprankelpop. De singles en EP’s die ze vanaf 2019 uitbrachten, beloofden veel. Albumdebuut "Pratts & Pain" (2024) loste de verwachtingen in. Deze opvolger trekt de lijn door: gestaag omhoog. Qua sfeer is Royel Otis niet zo ver verwijderd van MGMT of het Nederlandse Elephant, maar je herkent er ook het vroege Tame Impala in, toen nog een psychedelische gitaarbands. De 13 liedjes zijn allemaal charmant en mooi, vaak met harmonieuze falsetzang. Een hickey is trouwens een zuigzoen: hét begeerde vakantiesouvenir en dus een geweldig passende titel." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"De stem herken je direct: Hij kan aan niemand anders toebehoren dan aan Matt Berninger. Zijn soloalbum "Get Sunk" voert je als vanzelf mee naar het territorium van The National, de band waaraan Berninger al 25 jaar zijn herfstige bariton leent. Op "Get Sunk" doet Berninger iets anders dan wat The National doet: hij doet eerder wat The National dééd. Liedjes als "Frozen Oranges", "Little By Little" en het slotstuk "Times Of Difficultly" doen sterk denken aan de band ten tijde van "Boxer" (2007) of "High Violet" (2010). Berninger klinkt ook zo begeesterd als toen, met fijne lichtheid (en vrouwenstemmen!) als een bries door zijn melancholie. Stukje psychologie van de koude grond: om weer in contact te komen met de kern van wat The national rond 2010 zo goed maakte, moest Matt even loskomen uit The National. Of die theorette nou klopt of niet: met producer en co-songschrijver Sean O'Brien klinkt hij geinsprireerd en swingt hij subtiel zoals een band als Tindersticks. Dat is een warme aanbeveling." (Volkskrant)
"Met "The Human Fear" keert Franz Ferdinand terug naar hun vintage swagger, deze keer echter zonder de scherpe punky energie die ooit hun handelsmerk was. Kapranos beschrijft het album als ‘een stel nummers die op zoek zijn naar de sensatie van het mens-zijn via angsten.’ En hoewel het zesde album van de Schotse band deze terror en angst ogenschijnlijk als uitgangspunt heeft, klinken de tracks aangenaam, vol dansbare grooves die op een festival niet zouden misstaan. "Build It Up" is lichtvoetig en heeft een hook die eenieder de dansvloer op trekt, net zoals de energieke versnelling van "Audacious". Typisch Franz Ferdinand dus. En wanneer de band durft te experimenteren ontstaan de ware hoogtepunten, zoals op het postpunk slotakkoord "The Birds"." (3voor12.VPRO.nl)
"De vorige terugkeer van de Utrechtse gitaarband The Yearlings ("Skywriting", 2018) kwam na 13 jaar afwezigheid als een verrassing. Na 7 jaar verschijnt album nummer vier. Haast maken ze niet, kwaliteit wel. Wat meteen opvalt is het verschil in sfeer: voorop "Skywriting" zagen we een wit winterland onder blauwe luchten. De hoesfotografie van "After All The Party Years" is donker, grimmig. De muziek valt ondertussen steeds minder vaak aan te duiden als alt. country of americana. Het is roestbruine, melancholieke indierock geworden. "At My Table" klinkt als een R.E.M.-overpeinzing op een sombere dag, maar toch gaat het album niet over de crises van deze tijd. Het is, uiteindelijk, een plaat die troost biedt: mooie liedjes, gitaren die de rug rechten en rustig hun verhaal vertellen, alsof ze elkaar – en ons – met wijze klanken moed willen inspreken. Over een jaar of tien weer een Yearlings-album? En zijn we er dan nog? Na beluistering van dit album denk je ondanks alles: vast wel." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Met een zestal nummers, die oorspronkelijk zijn opgenomen voor een LP die nooit is uitgebracht, heeft “Karmic” momenten van echt, eerlijk samenspel vol vertrouwen, die het einde van de alternatieve/rock uit begin jaren '90 weerspiegelen, maar laat weinig zien van de zelfverzekerde band die Nada Surf later werd. (Muziekbank, BW)
"De Britse rockband met bizarre naam is in korte tijd ongelofelijk populair geworden. ... Rustige nummers als "Glasgow", met een akoestische gitaar, zorgen onder andere voor die fijne afwisseling, maar ook de ruigere nummers komen mooi tot hun recht. Bijvoorbeeld de opbouwende, energieke track "Red", waarop drummer Bob Hall helemaal los gaat en er ook een flink staaltje elektrische gitaar te horen is. Met de sound van de band zit het wel goed." (Nieuwe Plaat)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
