"Hoor je Chopin die geen Chopin is, dan hoor je muziek van de Ierse componist John Field. Niet dat hij na-aapte. Integendeel, ver voordat Chopin beroemd werd met mijmerende nocturnes, schreef Field (1782-1837) al achttien mijmerende nocturnes. De blauwdruk van zo’n ‘nachtstuk’ is eenvoudig. De linkerhand kabbelt, de rechter speelt een peinzende, af en toe opflakkerende melodie.Voor de Duits-Japanse pianist Alice Sara Ott werden Fields stukken in coronatijd balsem voor de ziel. Ze speelt ze misschien wat popperig, wetend dat de componist een joyeuze gast was die naar Rusland trok en daar stevig verdiende en stevig zoop. Toch: bij de rêverie-nocturne nummer 13 kun je je voorstellen dat Field na een avond doorhalen nog even achter de vleugel kroop en dromerig voor zich uit speelde." (Volkskrant)
(...) Lazic mag zich vooral gelukkig prijzen met Wispelwey als producer en Jared Sacks als opnametechnicus in deze fabuleuze Schubert-opname. We worden toch maar zelden op een dusdanig realistische vleugelklank (die van de Steinway Hamburg D-274, de fameuze 'D') getrakteerd, dezelfde grootste Steinway die ook in die Beethoven-opname werd gebruikt! Alleen al het láág! Wat doet Lazic wat anderen te weinig of in het geheel niet doen? Het begint al met een weldadige rust die vooral de hoekdelen beheerst. Het is een voorrecht om over een volmaakte techniek te beschikken die tot in de kleinste finesses ondergeschikt wordt gemaakt aan het rijke gedachtegoed dat in deze sonate besloten ligt. Misschien is dat wel het meest indrukwekkende van iedere vorm van musiceren die geen wezenlijke betekenis hecht aan epaterende virtuositeit als de muziek er niet om vraagt. (...) (A. van der Wal, opusklassiek.nl)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
