"Lola Young is absoluut een van de sensaties van 2025, maar dat de jonge Britse muzikante niet uit de lucht komt vallen hoor je op haar geweldige debuutalbum uit 2023. Dit debuutalbum is wat mij betreft nog veel beter dan haar doorbraakalbum. Het klinkt door de inzet van elektronica origineler en ook de zang op het album spreekt me net wat meer aan. De Britse muzikante draagt haar teksten in een aantal gevallen en zeker aan het begin van het album bijna voor en omringt zich bovendien met flink wat elektronica. Dat zou ik normaal minder moeten waarderen dan de soulvolle strot en de meer organische klanken waarmee Lola Young zich momenteel omringt, maar "My Mind Wanders And Sometimes Leaves Completely" heeft iets bijzonders of zelfs unieks. Vooral met elektronica ingekleurde albums klinken vaak wat kil, maar het debuutalbum van Lola Young klinkt warm en avontuurlijk." (De Krenten Uit De Pop)
"Opener "F**k Everyone" leidt meteen al tot prettige overprikkeling door snel stuiterende voicesamples, een verwijzing naar Youngs ADHD. Verder heeft ze dat drukke hoofd gewoon weer vertaald naar een plaat die retecatchy is, maar waarop ze ook breekt met popconventies door te experimenteren en mega-veelzijdig te zijn. Zo is het zinderende "Spiders" een rauwe rockballad met een knetterend gitaarspel en refrein, maar gaat Young op het juist luchtige "One Thing" aan de flirt met reggae terwijl ze zingt over ongebonden seks, zonder ook maar iets aan de verbeelding over te laten.De episch aanzwellende indierock van "Penny Out Of Nothing" wordt gevolgd door de break-up-punk van "Walk All Over You" en aan de spraakwaterfolksong "Sad Sob Story!" gaat de sensuele soul van "Post Sex Clarity" vooraf. Het meesterlijke "I’m Only F**king Myself" is wat dat betreft honderd procent ADHD ofwel het werk van een dopaminejunkie. Continu is Lola Young op zoek naar dingen die haar prikkelen, opwinden en gelukkig maken." (OOR)
"Private World liet in 2019 voor het eerst van zich horen met de single On The Run. Het duo uit Cardiff liet gestileerde pop horen die duidelijk gebaseerd was op de jaren tachtig. Dat geldt ontegenzeggelijk ook voor het debuutalbum Aleph, dat klinkt als een opgegraven plaat uit pakweg 1987. De muziek klinkt verzorgd en geglazuurd zonder dat het nu direct commercieel te noemen valt. Private World zet er namelijk tegendraadse ritmiek en songs zonder echte refreinen tegenover....Aleph zal vanwege zijn herkenbare, vintage geluid zeker aanslaan maar is meer een smaakvolle stijloefening dan een album met een duidelijk gezicht. Wie voor verfijnde (retro)sferen gaat zit goed met dit album, wie voor songs met impact gaat, wat minder." (Written In Music)
"De uit Toronto afkomstige producer-zangeres Saya Gray bracht drie jaar geleden al het nauwelijks opgemerkte album "19 Masters" uit, maar lijkt op "Saya" haar vorm pas goed gevonden te hebben. Ook op haar debuut strooide ze met stijlcitaten ontleend aan de hele popgeschiedenis, maar op dit nieuwe album houdt ze alles beter onder controle. Ze zingt niet eens zo heel goed, maar het is elke keer de productie van haar liedjes die verbijstert. Juist geplaatste dub-echo’s of een weemoedige pedalsteelgitaar om de melancholie in "How Long Can You Keep Up A Lie?" te accentueren. Ieder liedje heeft zo zijn verrassingen. De kennis van Saya Gray van de moderne popgeschiedenis moet haast encyclopedisch zijn. Maar ze loopt er nooit echt mee te koop. Onverbiddelijke radiohits staan er niet op, daarvoor zijn de composities te idiosyncratisch, maar Saya is een ijzersterk popalbum waar je moeilijk op raakt uitgeluisterd." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
