"Saxophonist Tim Garland has brought together a quartet of excellent musicians for his new CD, which he sees as unifying different strands of his musical development from his early days playing jazz-rock. He has worked with keyboard maestro Jason Rebello many times before, and percussionist Asaf Sirkis is a regular collaborator. Guitarist Ant Law completes the quartet. They are joined by Dionne Bennett on vocals for Pity the Poor Arms Dealer, and Hossam Ramzy contributes additional percussion on three tracks."(londonjazznews)
"Ook op deze tweede schijf wordt Jane weer bijgestaan door een aantal bekende namen. Uiteraard haar echtgenoot Adam Holzman, maar ook Chad Wackerman (Frank Zappa, Steve Vai, Andy Summers), Alex Skolnick (Testament, Savatage, Lamb of God), Mark Egan (Pat Metheny, Sting en vele anderen), Gene Lake (David Sanborn, Marcus Miller), Stu Hamm (Joe Satriani, Steve Vai) en speciale gast Vernon Reid (oa Living Colour). Als we dit allemaal in een muzikale blender doen komt er een bijzondere mix uit. Het album opent met het instrumentale Kryptone. Het nummer gaat alle kanten op en zit vol verassingen. Het is een samenzang tussen de zes snaren van Jane en de 6 octaven van haar echtgenoot. Maar iedereen in de band laat flink van zich horen. Voor de liefhebbers van het al benoemde Porcupine Tree, King Crimson en andere complexere progrock is dit een regelrechte aanrader. De combinatie van deze stijlen met jazz maakt van iedere luisterbeurt weer een nieuw avontuur." (Rockportaal)
"Na het beluisteren van 'Hidden Details' mag met volle overtuiging gesteld worden dat we erg content kunnen zijn met Soft Machine anno 2018. Ook in de progressieve jazz(rock) klinken veel platen erg gepolijst, overdreven strak en soms bijna gekunsteld, terwijl tijdens live-concerten vaak bewezen wordt dat er veel meer avontuur in het spel zit. Hoewel de productie van deze cd nu ook niet per se de huiskamer op haar grondvesten doet schudden, klinkt de muziek wel heel eerlijk en open, en dat is een verademing, ook al weten bezoekers van Soft Machine concerten wat een powerhouse John Marshall op het podium is, zeker gezien zijn leeftijd, nog drummende als een tiener, bikkelhard en vlijmscherp. Overigens wordt Marshall op een paar vooraf geplande avonden in Noord-Amerika en Canada wederom vervangen door Gary Husband. Er wordt nog vol bezieling en enthousiasme gemusiceerd en de composities zijn beslist van niveau. De stukken duren nergens te lang en het geheel is goed in balans." (progjazz.nl)
"Deze dubbel-CD bevat concertopnamen uit 1999. Waarom werkte jazzgigant John Scofield met Govt Mule? Omdat beide gitaristen dezelfde roots hebben. Scofield begon voor zijn jazzcarrière immers ook als bluesgitarist. Warren Haynes heeft daarbij door zijn sessiewerk een enorm netwerk opgebouwd. "Sco-Mule" bewijst dat een gelegenheidsformatie met 2 formidabele gitaristen tot uitstekende resultaten kan leiden. De heren kozen voor een mix van eigen werk en jazzklassiekers. Dankzij de creativiteit en het muzikaal vernuft van drummer Matt Abts, wijlen bassist Allen Woody en gasttoetsenist Dan Matrazzo kan men veel muzikale stijlen aan; van blues, rock en jazz tot reggae. Gitaargeoriënteerde, instrumentale muziek wil nog wel eens vervelen maar daar is hier geen sprake van; er wordt hier een muzikale topprestatie geleverd. De nummers zijn allemaal lange jams die liefhebbers van Allman Brothers Band, Grateful Dead, Canned Heat en Eric Clapton zeker zullen bekoren." (Richard Verbrugge, WrittenInMusic; 4 uit 5 sterren)
"Deze boxset is een nieuwe verise van de 40th Anniversary Super Deluxe Box die eerder in 2010 werd uitgegeven. De nieuwe versie heeft 3 cd's en een dvd; twee cd's met originele muziek plus zes bonus tracks; de derde CD met een niet eerder uitgegeven concert uit 1970 in Tanglewood met Keith Jarrett, Chick Corea, Dave Holland, Jack DeJohnette, Airto Moreira en Gary Bartz. De DVD bevat een niet eerder uitgebracht concert uit november 1969 in Kopenhagen met Wayne Shorter, Chick Corea, Dave Holland en Jack DeJohnette. Het boek bevat een essay door journalist/schrijver/producer/muzikant Greg Tate met aantekeningen van Michael Cuscuna en Richard Seidel plus tientallen zeldzame, ongepubliceerde foto's en memorabilia." (Platomania)
"Until the arrival of the Sugarcubes, jazz fusion band Mezzoforte was Icelands best-known musical export. The group was formed in 1977 at a Reykjavik high school. They signed a recording contract with local label Steinar, and recorded their debut album. Kristinn Svavarsson (saxophone) was featured on the exuberant Garden Party, which was a Top 20 hit in the UK in 1983. The tune was covered in the USA by Herb Alpert who performed it at half-speed, reportedly because he had learned the piece from a 45 rpm single accidentally played at 33. The follow-up, Rockall, was only a minor hit but it was adopted as a signature tune by radio chart shows in the Netherlands and UK. In the mid-80s Mezzoforte played the European jazz festival circuit with vocalists Chris Cameron and Noel McCalla. In 1990, Karlsson released a solo album featuring singer Ellen Kristjánsdóttir and members of Mezzoforte. Further Mezzoforte releases took a back seat to the members outside projects."(Allmusic).
"Zeven jaar na de split van Dream Theater met toetsenist Derek Sherinian, komt laatstgenoemde met alweer zijn vijfde soloplaat (Platypus- en Planet X-albums niet meegeteld). Niet echt solo, gezien de lijst van gastmuzikanten (vooral de nodige gitaristen). Muzikaal is er niet al te veel veranderd, wat geen probleem is, daar Sherinians albums steeds tamelijk gevarieerd zijn. Klassieke hardrock, metal, progrock en jazzrock staan beurtelings op de voorgrond. Ondanks nadruk op instrumentale muziek, lijkt het liedje op de voorgrond te staan. Boze tongen beweren wel dat Sherinians samenwerkingen met John Petrucci's grote held Yngwie Malmsteen (ook nu weer in enkele nummers) als wraak bedoeld zijn op de Dream Theater-gitarist. Als er al sprake was van kwaad bloed, lijkt dat bijgelegd, aangezien Petrucci soleert in het openingsnummer. Het levert een fijne metal/fusion op die de fan direct vertrouwd in de oren zal klinken." (Casper Middelkamp, Progwereld) Check ook het prachtig opgenomen drumwerk van Simon Phillips!
The second studio album from Snarky Puppy, "The World is Getting Smaller", features two live drummers (Rob Avsharian and Steve Pruitt) panned left and right (as well as a guest appearance from master percussionist Jose Aponté), and marks a compositional departure from "The Only Constant". It was recorded as most of the band was leaving college at the University of North Texas in 2007. (bron: Snarky Puppy) "Made up entirely of past and present music students from the highly esteemed University of North Texas (affectionately referred to as 'the Juilliard of the South'), the band effortlessly blends a strong sense of musicality and virtuosity with raw, organic musical instincts. The 9-piece group is doing something very relevant, and something very honest- they're making music as a generation immersed in diversity. Bjork, Dave Holland, D'Angelo, Wayne Krantz, Pat Metheny, and Radiohead resonate within the compositions to form the unified, unique, soulful sound that is unmistakably Snarky Puppy." (CDUniverse)
"Met deze 2CD levert Neal Schon weer een heerlijk portie gitaarwerk van hoog niveau. Met zijn oude Journey-maat Steve Smith op drums, zijn jazzrockpartner Jan Hammer voor de flitsende Moogsolo's en Igor Len voor de symfonische toetsentapijten, heeft hij een uitstekende bezetting om zijn oude stadionprogjazzrock weer eens van stal te halen. Meer dan anderhalf uur vliegen solo's, riffs en bombastische grandeur je om de oren. Soms zijn er rustpunten te bespeuren, vooral als het gaat persoonlijke statements naar zijn nieuwe liefde (Lady M) en zijn moeder. Schon ziet dit trouwens, getuige de titel van het nummer Airliner NS910, als zijn negende èn tiende soloalbum. Maar als hij zo rekent zouden dat het tiende en elfde album moeten zijn. Het met "Vortex" vergelijkbare "Electric World" was immers ook een dubbelaar. Overigens is er in de nabije toekomst nog meer van Schons gitaarwerk te genieten: de reünieplaat van de Santana-III-bezetting komt eraan en hij speelt nog immer met Journey." (René Yedema, Xymphonia)
"From their Mahavishnu/Devadip days, this recording features Larry Young on organ, Doug Rouch on bass, Armando Pereza on percussion and Billy Cobham on drums. There's some blazing guitar work, but the CD sounds like it was taped on a cassette deck from FM using automatic level control. There's little deep bass or high end above 5KHz or so and you can hear compression kick in all the time. If you can hear past that (and some flutter and phasiness and level irregularities) this is a valuable musical document of some powerful spiritually-driven music from two of the masters of electric guitar (and devotees of Sri Chinmoy, a creative spiritual "guru" who generated seemingly endless streams of poetry, art and music every day) during a period when both were "clean and sober" and channeling their music from a very Coltrane-like consciousness, exemplified by "A Love Supreme" and "Naima." The fact that it's a 1993 (non-Columbia) German release from a 1974 performance may explain some of this." (bron: Amazon)
"Norway is a pulsing hotbed of jazz creativity and invention and a source of much thats good in cutting-edge European jazz at the moment. Sun Sparkle, the second album by SkyDive Trio, reinforces that perception. This new supergroup power trio brings together Nowegian bassist Mats Eilertsen and compatriot, composer and guitarist Thomas T. Dahl, with Finnish percussionist Olavi Louhivuori. Norway and Finland both border the Arctic Circle and this album has a sort of hypnotic, fluid sensibility that dazzles and mesmerises like a musical Northern Lights. This album has a strong jazz-rock vibe to it on some tracks (what came into my mind at one point was the US band Tool) and tracks like Apollo, with its simple eighth-note bass rhythms and four-to-the-floor drumming, reinforce that idea. Their press release says the band counters jazz subtlety with rock attack, and that is a pretty accurate description". (Londonjazznews.com).
Op 8 juli 2017 op het North Sea Jazz Festival: "Laurent Coulondre speelt geen toetsen, hij versmelt met ze. Zoals de jonge Fransman zelf zegt dompelt hij zich volledig onder in de diepe wereld van zijn keyboards. Die wereld kan soms net zon doolhof zijn als een tekening van Escher: net als je denkt de uitgang te hebben gevonden, besef je dat je weer ergens anders bent. Zijn spel is funky en had niet misstaan op Miles Davis "On The Corner". Maar gedateerd klinkt hij nooit, al was het alleen maar door de jeugdige energie waarmee hij zijn toetsen aanvalt. Coulondres complete lichaam swingt mee als hij zichzelf weer eens verliest in een wervelende solo. In zijn thuisland is hij een graag geziene sideman, die meespeelde op albums van onder meer trompettist Nicolas Folmer. Zijn album "Gravity Zero" laat de spelvreugde horen die hij vast ook meebrengt naar het North Sea Jazz-podium."
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
