"Op het eerste deel "Dead Blues" worden we met eigenzinnige interpretaties van traduioneel blues en rock werk. Blind Lemon Jefferson's "One Kind Of Favor (See That My Grave Is Kept Clean)" bijna onherkenbaar met het soepele krachtige soultimbre van Johnson. "Who Do You Love" wordt met laagjes elektronica en zware baslijnen in repetitieve funky rap getransformeerd. Die baslijnen domineren overigens de ganse set. Of het nu Howlin’ "Wolf’s Sittin’ On Top Of The World" betreft dat met een fraaie puntige ritmische gitaarpartij gelardeerd wordt of Muddy Waters’ "King Bee". Alleen de oorspronkelijke teksten blijven overeind in de afwijkende versies. De muzikale benadering lonkt eerder naar funk uit Memphis en jazzy improvisaties, dat is niet alleen het geval bij Mystery Train, dat overigens met een dromerige soundtrack bedacht wordt." (writteninmusic.com, 4 uit 5 sterren)
"Het vorige album zorgde voor lichte verwarring. Voor "Angels In Science Fiction" schreef dezanger liedjes als brieven aan een ongeborene, na te hebben gehoord dat zijn vrouw zwanger was. Het leverde een rustig album vol warmbloedige soul op. Inmiddels is hun dochter er en gaat alles goed, want hier is het zesde, zowaar titelloze album. Meestal doet een band dat omdat de tijd daarvoor eindelijk rijp is. Dat is ook nu zo. Wat een heerlijke soulvolle plaat is dit. Uptempo vaak, met huppelende ritmes en een frank en vrij toeterende band die net zo fris klinkt als die van Amy Winehouse en Sharon Jones in hun hoogtijdagen. Janeway én band lijken herboren, al zullen de geslaagde schrijfsessies met Eg White (Adele, Dua Lipa, Tom Odell, Sam Smith, Joss Stone) daaraan hebben bijgedragen. Alles klopt, ook de wat zwaardere, met falset gezongen ballad "Going Back" op het eind, maar het is vooral het grote aantal catchy hits dat indruk maakt. Je hoort Janeway oprecht van zijn gezin genieten." (OOR)
"Irma Thomas bracht in 1993 het album 'Turn My World Around' uit, maar dit was geen nieuw materiaal. Het was een heruitgave van het album 'In Between Tears, dat oorspronkelijk in 1973 verscheen. De heruitgave bevat enkele nieuwe toevoegingen, zoals nieuwe opnames en bewerkingen van de oorspronkelijke nummers. Het album presenteerde opnieuw de selectie van soulvolle nummers die in 1972 waren geproduceerd door de legendarische Swamp Dogg." (Muziekbank BB)
"Curtis Harding brak in 2014 door met de psychedelische rockplaat "Soul Power". In het decennium erna deed de zanger/gitarist uit Michigan wat stijlgenoten als Gary Clark Jr., Leon Bridges en Michael Kiwanuka ook deden: hij ontwikkelde zijn muziek verder door. Al op "Face Your Fears", zijn tweede plaat, was hij minder op de retrosoultoer en met deze vierde slaat hij een volledig nieuwe richting in. Het is een space opera, deels beïnvloed door de films van Ridley Scott. Het resultaat is best toegankelijk. Hardings teksten blijven universeel en zijn stem is nog altijd prachtig; grootste wijziging is dat hij zijn songs heeft volgestopt met prachtige, filmische instrumentaties. In "Time" horen we een warm orgel en weelderige strijkers, maar ook achtergrondzang en verrassende toetsen. En het luchtige "The Power" zit eveneens tot de nok gevuld met instrumentale nuances. De basis blijft die heerlijke sixtiessoulsound, maar door deze rijkelijk te beleggen, creëert hij wederom een stijl op zichzelf." (OOR)
Een verzamel-cd van de Amerikaanse soulzanger Teddy Pendergrass, voormalig leadzanger bij Harold Melvin And The Bluenotes. Op de twee cd's staan voornamelijk songs uit de periode 1977-1982. Vooral in de softsoulballads steeg hij tot grote hoogten. In 1982 kreeg hij een ernstig autoongeluk, dat hem enige tijd van het podium hield. Hij maakte daarna nog wel een comeback. De plaat "Joy" uit 1988 is een prachtig voorbeeld daarvan (de titelsong staat op deze cd). Hij bleef nog wel optreden tot 2007, maar zijn grootste successen kon hij niet meer herhalen. Pendergrass overleed in 2010 aan de gevolgen van darmkanker. (GT, Muziekbank)
Verzameling met het bekendste werk van deze Amerikaanse jazz- en soulzangeres. Met natuurlijk "Streetlife"(van de film "Jackie Brown"), "One Day I'll Fly Away" en "Rainy Nights In Georgia" (van Tony Joe White). Ook het door John Lennon geschreven "Imagine" staat er op in een live-versie. (GT, Muziekbank)
"Het Percy album The Collection-serie is vrijwel identiek aan Rhino's It Tears Me Up: The Best of Percy Sledge, zij het met een andere volgorde van de nummers. Alle hits staan erop "Take Time to Know Her", "Warm and Tender Love", "Sudden Stop" en natuurlijk "When a Man Loves a Woman"), evenals talloze albumtracks en minder populaire singles, waardoor het de perfecte instap is voor nieuwe luisteraars en een geweldige bloemlezing voor trouwe fans." (AllMusic)
""Brothers & Sisters" laat weer sprankelende soul horen. De inspiratie komt vooral uit het zuiden van de Verenigde Staten en is een combinatie van gospel en de rauwe soul van het STAX-label uit Memphis. Je kunt slechtere voorbeelden kiezen. "Brothers & Sisters" is een heerlijk album. De productie is kraakhelder en het lijkt bijna of Michelle David & The True-Tones live voor je neus staan te spelen. Het zal de band waarschijnlijk niet veel moeite kosten om hun studiogeluid op de bühne ten gehore te brengen. Het album is een mooie combinatie van een oud geluid in een hedendaagse uitvoering. Het laat weer horen hoe tijdloos goede muziek kan zijn. Een kleine driekwartier soul van de bovenste plank. Concertzalen mogen zich in hun handen wrijven als Michelle David & The True-Tones hun opwachting komen maken. Dit belooft een fijne zomer te worden." (NieuwePlaat; 8 uit 10 sterren)
"Leon Bridges, het Texaanse talent met zijn compassievolle charisma en fluweelzachte stemgeluid, verleidde ons met de zwoele r&b van z’n derde plaat rechtstreeks de slaapkamer in. Op onze vierde date is de muur van moed enigszins afgebrokkeld en laat Bridges je toe in z’n hart door je mee te nemen naar z’n ziel. Nog een beetje bleu pakt hij je hand in de zijne en monologiseert hij over zijn geboorteplaats Fort Worth, ofwel Panther City, waar hij voor het eerst proefde van de liefde. "Leon" is een heel lief album, alsof je samen met Bridges bladert door de fotoalbums van z’n tienerjaren. Hij vertrouwt je z’n ziel toe en ik voel me vereerd. Het resulteert in een intieme en serieus indrukwekkende plaat waarvan geen enkel nummer lijkt op een vertolking van de vorige. "That’s What I Love", "Panther City" en vooral "Simplify" (‘I wish I could go back sometimes/ Simplify this life’) stuiten op de diepere laag van Leon: is de zanger wel zo blij met de spotlights?" (LFL-magazine; 5 uit 5 sterren)
“Soulliefhebbers worden de laatste tijd flink verwend! Eerst al de briljante laatste opnames van Charles Bradley en nu een verzamelaar van Lee Moses. Alleen wel jammer natuurlijk dat ze beiden al dood zijn. Lee Moses was een zanger-gitarist uit Atlanta, Georgia, die naar New York vertrok om daar sessiewerk te gaan doen. Hij bracht een aantal singles uit die allen genadeloos flopten. In 1971 probeerde hij het met het album ‘Time And A Place’, waarop hij begeleid werd door de latere Ohio PLayers. Helaas flopte dit album ook. Kenmerkend voor zijn soulmuziek was zijn zeer rauwe emotionele stem, die qua kracht en rauwheid ergens tussen Wilson Pickett en Otis Redding in zat. In 1998 overleed Lee Moses aan de gevolgen van longkanker. Liefhebbers van Otis Redding, Wilson Pickett en het wat rauwere soulwerk kunnen dit prima album blindelings aanschaffen.” (Blues Magazine)
"In 2021 werden we verrast door de debuutplaat "Black Acid Soul" van Lady Blackbird. Die indringende mix van jazz, blues en soul was het resultaat van de zoektocht van Lady Blackbird en producer Chris Seefried naar de juiste stijl en songs. Op "Slang Spirituals" zet ze, weer met Seefried, de volgende stap, van late-night jazz naar een moderner, meer op soul gericht geluid. De plaat gaat over de zoektocht naar vrijheid, en hoe het Lady Blackbird lukte om volop zichzelf te zijn. Nu zegt een songtitel als "Reborn" al veel, maar de sound is er ook naar: uitbundig en strijdbaar, met haar indrukwekkende, doorleefde stem. Naast uptempo nummers maken twee prachtige ballads, "Man On A Boat" en "Someday We’ll Be Free" en twee uitgesponnen, licht psychedelische songs "When The Game Is Played On You" en "Whatever His Name" de plaat af. Een "Black Acid Soul II" hadden we natuurlijk juichend ontvangen, maar dat Lady Blackbird zo overtuigend van richting verandert is veel mooier." (Platomania)
Het steeds van samenstelling wisselende fusion-collectief Snarky Puppy rond bassist Michael League is vooral bekend van virtuoze instrumentale fusion en jazzrock. In 2013 zette men met een groep volvet klinkende soulzangeressen (waaronder Lalah Hathaway, de dochter van Donnie) dit programma in elkaar. Op North Sea Jazz 2014 werd een groot deel ervan gebracht, waarbij 3 zangeressen elkaar afwisselden in lead- en achtergrondpartijen. Lalah kwam voor de toegift ook nog opdraven: die was toch al met andere bands op North Sea Jazz. "De reputatie van het collectief uit New York is rijzende. De Maas, de één na grootste zaal op het festival, is bij het begin van het optreden al helemaal volgelopen. De zangeressen worden ieder 2 nummers in de spotlight gezet. De set swingt, schuurt en groovet aan alle kanten. Dit familie-diner smaakt naar meer." (Radio 6 over het North Sea Jazz-optreden) Al het materiaal op deze DVD/CD-set is, met 11 verschillende zangers, in een kleine week tijd geschreven, gerepeteerd en opgenomen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
