"Voordat singer-songwriter Elvis Costello (25 augustus 1954, Londen), vanaf 1977 aan de weg ging timmeren als Elvis Costello & The Attractions had hij van 1972 – 1973 al gespeeld in zijn eerste band Rusty. Costello ging toen nog door het leven als Declan MacManus. Onlangs besloten Costello en zijn toenmalige bandmaat en oprichter van Rusty, Allan Mayes (zang, gitaar), een plaat op te nemen. De EP eindigt met twee songs van Neil Young. Het stevige "Everybody Knows This Is Nowhere" staat op Young’s 2e studioalbum uit 1969. "Dance Dance Dance", met Elvis Costello op elektrische viool, is afkomstig van het debuutalbum van "Crazy Horse" uit 1971." (Bluestown Music)
"Het is verleidelijk. Die bandnaam nodigt uit om na het horen van album nummer twee te concluderen dat de voorgevel, inclusief erker, met de grond gelijk gemaakt is. Tot de fundering toch, want die bleef in stand en werd zelfs versterkt. Sloper is weliswaar nog altijd een rockband voor de relatief klassieke rockfan, maar de songs zijn wel degelijk anders, luchtiger ook. Ze grooven meer, de titelsong bezit het type funk dat positief op de heupen werkt en in het hier nog wat op zichzelf staande "Therapy" horen we zowaar een sterk soulnummer met Motown-riffje én hitpotentie. "Eye Of No Return" en "The Last Time" zouden daarentegen niet misstaan hebben op een van de eerste drie albums van Triggerfinger. Conclusie: even wennen, prima zanger opnieuw, metamorfose geslaagd." (OOR)
"Paul McCartney & Wings namen deze nummers op in de Abbey Road Studios voor de gelijknamige documentairefilm. Daarvoor werd 55 minuten van de muziek gebruikt, maar de band nam nog meer songs op. Die zijn terug te horen op dit album. Op "One Hand Clapping" staan songs die McCartney schreef voor Wings en The Beatles. Zo zijn er speciale versies te horen van "Let It Be" en "The Long And Winding Road". Van Wings zijn er enkele nummers te horen van het album "Band On The Run" dat eind 1973 was verschenen. Verder speelt de band een aantal covers, zoals "Blue Moon Of Kentucky" en "Go Now". Dat nummer was in de jaren 60 een hit voor The Moody Blues. In die band speelde Denny Laine, in de jaren 70 prominent lid van Wings. Ook Linda, de toenmalige vrouw van McCartney, maakte deel uit van de band." (De Stentor)
Naar aanleiding van de uitzending van de album Top 1000 Allertijden op Radio Veronica, maart 2012, verschijnt deze box, die focust op de langere nummers in de lijst, waar er 84 van gesorteerd zijn. En dan vaak in een lekker lange remix of 'extended version'. Wat dacht u van een bijna 14 minuten lange versie van "Welcome To The Pleasure Dome" van Frankie Goes To Hollywood, of een bijna negen minuten lange "Insomnia" van Faithless. Ook de 'usual suspects' op dergelijke compilaties, zoals "Black Betty" van Ram Jam, "Radar Love" van Golden Earring en "Year Of The Cat" van Al Stewart ontbreken niet. Zie hieronder de complete listing plus tijdsduren.
De opening van een prestigieuze nieuwe concertzaal in Glasgow kan natuurlijk door geen andere band dan door het uit deze Schotse stad afkomstige Simple Minds worden gedaan. "Celebrate Live" is de registratie van dat concert op 27 november 2013. Jim Kerr en zijn mannen nemen, uitgaande van het in 2013 verschenen carrière-overzicht "Celebrate", een duikvlucht door hun repertoire in een set van 18 tracks, waaronder natuurlijk ook hits als "Promised You A Miracle", "Dont You (Forget About Me)" en "Alive and Kicking". (bron: Edsel / Bertus)
"De solocarrière van Bill Wyman heeft zich vóór en na zijn afscheid van The Rolling Stones merendeels bewogen tussen drie polen: goedmoedige maar ook wat gezichtsloze rock, vreselijke filmmuziek en even enthousiaste als enthousiasmerende rock & roll en rhythm & blues-oude-stijl. "Drive My Car", niet genoemd naar de Beatles-klassieker, is wat eenduidiger want vooral heel relaxed. Weinig voor de hand liggende keuzes uit het repertoire van John Prine, Bob Dylan, Chuck E. Weiss, Taj Mahal en de Enschedese Hans Theessink(!) worden afgewisseld met Wymans eigen composities, die opnieuw geen originaliteitsprijs verdienen maar daar ook geenszins naar hengelen. Op de beste momenten stuit Wyman ditmaal op een luie en toch swingende groove die J.J. Cale in herinnering roept (Dylans "Thunder On The Mountain", titelnummer) of horen we bluesrock met maanzieke accenten "Bad News", waarbij zijn vocale beperkingen eerder ontwapenend dan storend werken." (Lust For Life magazine; 3 uit 5 sterren)
"Eind mei 2024 bereikte Paul Weller de gezegende leeftijd van 66. De ‘modfather’ heeft er dan bijna vijftig jaar popcarrière op zitten. Ook al is Weller is niet meer de man die het huidige poplandschap mede vormgeeft, hij brengt nog geregeld albums uit, met hier en daar briljante popliedjes. En net als bij zijn voorganger "Fat Pop" uit 2021 put hij uit het britpoparsenaal waaraan hij zelf heeft bijgedragen. Al ligt de nadruk nu meer op luisterliedjes met het ritme van een kalme golfslag. Het zijn de knappe arrangementen en de instrumentele invulling die de liedjes helemaal afmaken. Op "A Glimpse Of You" klinkt Weller als Bacharach op volle kracht. De strijkers, de koortjes de vibrafoon, ze zijn minutieus mooi ingepast in een bitterzoet pareltje dat bescheiden flonkert. De emotionele urgentie mag er een beetje vanaf zijn, er is niets mis met fraai vormgegeven genieting." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
CD uit 1992 van band van zangeres Linda Perry (de Grace Slick van de jaren '9o?). Met de mega-hit 'What's Up', een vrolijk niemendallerig nummer dat niet helemaal representatief is voor het doorwrochte pop/rock-materiaal op de rest van de CD.
Dubbel-live-album, opgenomen tijdens de 'Love Over Gold'-tournee in 1983. Geremastered in 1996. Bevat ook een versie van 'Going Home' van Knopfler's film-soundtrack 'Local Hero', met een hoofdrol voor saxofonist Mel Collins.
"The Rolling Stones hebben niets meer te bewijzen. Hun oeuvre telt tientallen klassiekers en al sinds de jaren zeventig zijn ze het grootste rock & rollcircus dat rondreist over de wereld. En hoewel ze al rond de 80 zijn, trekken ze nog volle voetbalstadions. Maar het moet bij Mick Jagger en Keith Richards hebben geknaagd dat hun creatieve hoogtepunten al van zolang geleden dateren. Jagger en Richards brachten flink wat uitstekende liedjes naar de tafel: "Angry", "Get Close", "Whole Wide World" en "Driving Me Too Hard" zouden op elke Stones-plaat een goed nummer zijn geweest. De samenwerking met anderen stond ook onder een gunstig gesternte. Het duet "Sweet Sounds Of Heaven" (met Lady Gaga) is fantastisch, mede dankzij de prachtige pianobijdragen van Stevie Wonder. En een dienstbare Paul McCartney zorgt voor een solide fundament onder het lekker pittige "Bite My Head Off". Allemaal hoogtepunten, die Hackney Diamonds maken tot de beste Stones-plaat sinds "Some Girls" uit 1978." (OOR)
“Nils Lofgrens soloalbum "Mountains" laat Nils op zijn best horen, met 9 gloednieuwe originals en een cover van Bruce Springsteens "Back In Your Arms". Thuis geschreven en opgenomen in Scottsdale, Arizona en geproduceerd door Nils en zijn vrouw, Amy, is deze collectie weelderig en soulvol, een mix van rock-‘n-roll-spierkracht met bluesgrit en gospeltranscendentie. Het resultaat is misschien wel het meest kwetsbare en onthullende werk in Lofgrens indrukwekkende catalogus die 50 jaar omspant; een intuïtieve, empathische reflectie over waarheid, vertrouwen en de kracht van menselijke verbinding. Lofgren wordt geholpen door een reeks topmuzikanten, waaronder Ringo Starr, Neil Young, David Crosby, het Howard Gospel Choir, Ron Carter en David Crosby. Lofgren speelt lap steel, orgel, vibrafoon en zingt, Ringo drumt, Kevin McCormick speelt bas en Cindy Mizelle voegt vocale harmonieën toe.“ (Bluestown Music)
"Speciale limited edition 2CD versie van het Rolling Stones album Hackney Diamonds. CD1 is het originele album, CD2 bevat het 7 nummers tellende live optreden dat de band gaf aan de vooravond van de release in The Racket in New York. De band speelde deze avond een mix van wat classics, waaronder "Shattered" en "Tumbling Dice", plus nummers van "Hackney Diamonds" zoals "Angry", "Whole Wide World" en "Sweet Sounds Of Heaven", waarbij Lady Gaga het selecte publiek verraste met een gastoptreden." (Platomania) Over het eigenlijke album werd vrijwel unaniem positief geschreven, zoals hier: "(...)Het moet bij Mick Jagger en Keith Richards hebben geknaagd dat hun creatieve hoogtepunten al van zolang geleden dateren. Jagger en Richards brachten flink wat uitstekende liedjes naar de tafel. (...) Allemaal hoogtepunten, die Hackney Diamonds maken tot de beste Stones-plaat sinds "Some Girls" uit 1978." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
