"Trout heeft inmiddels weer een nieuw album uit, de opvolger van "Broken" uit 2024. Hij werkte op "Sign Of The Times" met zijn vaste studiomuzikanten, drummer Michael Leasure, bassist John Avila en toetsenist Teddy ‘Zig Zag’ Andreadis, in de Strawhorse Studios in Los Angeles. De tien songs schreef hij vooral met zijn van oorsprong Deense echtgenote Marie, die al jaren een grote inspiratiebron voor hem is. Walter houdt niet echt van deze moderne tijd van AI etcetera en dàt laat hij dan ook duidelijk horen in veel van deze nieuwe songs. Het is een typisch Walter Trout album geworden, met verschillende blues-achtige stijlen, van akoestische ballads tot stevig rockende en typische Trout-bluessongs. Enkele van mijn favoriete songs zijn opener "Artificial", titelsong "Sign Of The Times", "Mona Lisa Smile", "No Strings Attached" en "I Remember". Inmiddels heeft hij onder zijn eigen naam inmiddels tegen de veertig(!) albums gemaakt." (Bluestown Music)
"Dit eerbetoon van Eric Gales aan zijn in 2002 op 37-jarige leeftijd overleden oudere broer Manuel, die zijn alias 'Little Jimmy King' ontleende aan diens twee grootste helden Jimi Hendrix en Albert King, vangt aan met "Shouldn't Have Left Me". De betreurde gitarist nam het in 1994 zelf op voor zijn album "Something Inside Of Me", maar in deze context krijgt het nummer uiteraard een geheel andere lading mee. Dit is evenwel geen ode met een rouwsluier, want dat zou niet in de geest van de man zijn geweest. (...) Gales laat op dit album als een wervelwind zijn vingers over de snaren razen, maar verliest zich nooit in blits om de blits. De spaarzaam bevolkte, maar zorgvuldig samengestelde gastenlijst levert een niet geringe meerwaarde. Zo maken co-producers Joe Bonamassa en Josh Smith met hun stomende bijdragen van "It Takes A Whole Lotta Money" een ware bluesrockorgie." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
‘Soul Insight’ werd oorspronkelijk uitgebracht in oktober 2015 en vormt het debuut van de toen 19 jarige singer-songwriter Marcus King. Het album van rock, blues, psychedelica, funk, soul en improvisatie gezongen allemaal met een muzikaal zuidelijk accent. Een debuutalbum waar nog niet teveel aan geschaafd was. Het is de eerste keer dat ‘Soul Insight’ officieel op cd en vinyl buiten de VS is uitgebracht en een collectorsitem voor de fans en diegenen die het gaan worden. Marcus King speelt zelf gitaar - van akoestisch en elektrisch tot pedaal en lap steel gitaren. Bovendien is zijn soulvolle zang alomtegenwoordig door King's ongelooflijke kippenvelstem. Geboren om gitaar te spelen zegt King zelf, die tijdens zijn puberteit geen moment van zijn gitaar week en nauwelijks buiten kwam. Niet het fijngeslepen ‘Eldorado’ uit 2020 maar een Marcus met band die zich vrij voelt muziek te schrijven en te spelen zonder enige remming, dus met ‘Soul Insight’.” (Mania)
"Joe Bonamassa begint zijn optredens altijd precies op tijd en dat zegt wel iets over zijn karakter: hij is een man met zelfdiscipline. En eentje die respect heeft voor zijn fans. Ook op platengebied stelt deze Noord-Amerikaan van Italiaanse afkomst nooit teleur. Dat komt vooral door de passie en het gitaarvuur waarmee hij bijna elk nummer een extra dimensie geeft. Op dit album is dat niet anders. De spanning in elk liedje wordt zorgvuldig opgebouwd en eindigt in een explosieve gitaarsolo waarin de man met de rappe vingers zich ontpopt als een van de beste rockartiesten van deze tijd. Bonamassa is natuurlijk geen bluesmuzikant in de strikte zin van het woord, maar ook op "Breakthrough" hoor je nog altijd de invloeden van B.B. King, Stevie Ray Vaughan en Jeff Beck terug. Mannen die Bonamassa vanaf z'n jeugd heeft bewonderd en die hem uiteindelijk hebben gemaakt tot de muzikant die hij nu is." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Een fijne mix van blues en rock vult de ruimte na het starten van het album. Negen nummers zijn (deels) van eigen hand, het tiende nummer is een geslaagde cover van ZZ Tops "Sharp Dressed Man". Destijds kwam de gitaarsolo van Billy Gibbons op nummer 43 in de top 50 Greatest Guitar Solos van Guitar World. Orianthi bezwijkt niet onder deze druk en zet een fantastische uitvoering neer die kan en mag concurreren met het origineel. Maar interessanter zijn haar eigen nummers, van langzame blues in "First Time" Blues (met Joe Bonnamassa) tot het poppy "Some World Of Feeling", Orianthi weet haar gitaar te laten spreken. Gierend, kreunend, fluisterend komen de akkoorden tevoorschijn. Alles bij elkaar is dit een album waarvan je na de eerste keer meer wilt horen, elke nieuwe ronde vallen andere stukken op. Orianthi is een gitariste die je echt een keer gehoord moet hebben. Haar live zien spelen wordt iets lastiger, de liefhebber moet het dus even met het album doen." (Rockportaal)
1 mei 2026 in Metropool, Hengelo. "Deze getalenteerde bluesrocker uit Belfast werd geïnspireerd door grootheden uit zijn regio zoals Rory Gallagher, John Martyn en Van Morrison. Sinds zijn doorbraak in 2018 is zijn ster snel gerezen en sleepte hij al 7 prestigieuze awards in de UK in de wacht. "Buried Alive", zijn vierde album, is een live dubbelalbum waarop Dom laat horen wat hij op het podium te bieden heeft. CD1 bevat 9 elektrisch versterkte songs en CD2 7 akoestische. Naast Dom Martin (gitaar en zang) horen we Ben Graham op bas en Aaron McLaughlin op drums. De samenwerking tussen Dom en zijn bandleden is een belangrijk onderdeel van dit album. De chemie spat ervan af, vooral in het nummer Dirty Black Hand, waarin de interactie tussen Dom en bassist Ben Graham een hoogtepunt vormt. De akoestische set biedt minder gitaargeweld, maar doet daar qua intensiteit niets voor onder. Hier toont Dom waarom zijn akoestische optredens meerdere awards hebben opgeleverd. Een absolute aanrader!" (Real Roots Café)
In 1971 bracht CBS een LP met deze titel uit nadat de band met gitarist Peter Green voor het eerst was gesplit. De opnamen vonden plaats voor de eerste LP en waren dus nog nooit eerder uitgebracht. In 2000 werd de plaat heruitgebracht (plus een viertal bonustracks) door Snapper in gelimiteerde oplage. Deze versie bevindt zich in de collectie, herkenbaar aan de gouden sticker met de tekst: Limited Edition CD 01750 of 10.000. In 2004 bracht Blue Horizon het album ongelimiteerd uit, zij het met andere bonustracks. (GT, Muziekbank)
"Het licht markeert het leven in de meest noordelijke landen van ons continent, vrij letterlijk. De mensen wachten op de zomer, als de duisternis eindelijk wordt teruggedrongen. Thorbjørn Risager gebruikt het als beeldspraak voor het innerlijke licht: de duisternis overwinnen en wachten tot het licht weer aangaat, de donkere gedachten verdrijvend zodat er weer plaats is voor optimisme. Alleen dan ga je door, dat optimisme moet het uiteindelijk winnen van alles dat het leven zo zwaarmoedig maakt. Het is een positieve boodschap en daarom is "Inner Light" ook een lekkere, funky plaat geworden, inclusief energieke blazers. Het is als single een fijne introductie voor het album "House of Sticks". "Said I Was Hurt" is dan weer een prachtige ballad waarin Risager echt hartverscheurend klinkt: hier wordt waarlijk een ziel blootgelegd. 'It’s alright, I feel good, gonna hold my head up high, we’re gonna make it,' stelt Risager in "We’ll Get By". Dat we er maar lang getuige van mogen zijn." (Maxazine; 9 uit 10)
"De opener "A Little Bit Of Freedom" verrast met maatschappijkritische teksten, maar zodra na ruim een minuut Trowers karakteristieke solo losbarst, weet je: hij is nog steeds in topvorm. Zijn dromerige kant overheerst, met trage, psychedelische blues op nummers als "Capture The Life Begun", "Take This Hurt Away" (Trowers eigen James Bond-nummer), en het melancholieke "Come And Find Me". Met subtiele funk in "One Go Round" en de stevige drive van "I Fly Straight To You" blijft hij trouw aan zijn stijl. Hayes schittert in het Cream-achtige "Tangled Love", terwijl het krachtige "Without A Trace Trower" richting zwaardere, maar nog altijd bedachtzame gitaarpartijen stuurt. Op het eerste gehoor lijkt "Come And Find Me" een degelijke, ingetogen Trower-plaat. Maar wie vaker luistert, ontdekt gelaagde melodieën en gitaarwerk dat zijn hoge standaard blijft waarmaken. Trower heeft nooit geleund op snelheid of spektakel, maar op toon en timing. Die kwaliteiten blijven zijn muziek dragen." (Real Roots Café)
Trower weet van geen ophouden. Alleen begeleid door drummer Chris Taggart neemt Trower de gitaar-, de bas- en de zangpartijen voor eigen rekening en komt daar verdraaid goed mee weg. Je komt de platen van Trower zowel onder 'pop' als 'blues' in onze collectie en dat is begrijpelijk. De grens is vaak niet te trekken. Deze neigt in elk geval naar de rustige blues. (GT, Muziekbank)
"Als zangeres legt Samantha Fish op "Paper Doll" de lat bijzonder hoog voor zichzelf. Dat wil zeggen, ze klinkt nu beter dan ooit tevoren, maar dan zal ze er straks wel moeite mee krijgen om dat niveau te handhaven op het podium. Daar willen haar vocale tekortkomingen nog wel eens pijnlijk geëxposeerd worden, wat ze dan probeert te camoufleren met overschreeuwen. En je kunt niet alles compenseren met de poses van de 'tough chick'. Als gitarist heeft ze daarentegen niemand meer iets te bewijzen, zoals ze hier met name aantoont in de ronduit orgastische solo die "Sweet Southern Sounds" afsluit. Dit is het eerste album dat Fish met haar tourband heeft opgenomen en zoiets kun je altijd horen. De muziek heeft de organische stootkracht die je alleen kan kweken met lieden wier gedachten je inmiddels kunt lezen en die dus volledig op elkaar ingespeeld zijn. Dat komt vooral de met een koortje afgeroomde hekkensluiter "Don't Say It" te goede." (Lust For Life)
"Op "Heavy Soul" keert Shaw Taylor weer enigszins terug naar haar roots. Ze noemt de muziek op "Heavy Soul" ‘a fusion of contemporary soul-pop and roots music’. Daartoe nam ze de bekende producer Kevin Shirley in de armen. De titel "Heavy Soul" dekt de lading dan ook behoorlijk op dit album. Openingstrack "Sweet ‘Lil Lies" is nog vooral energieke soul-pop en ook in Joan Armatrading’s "All The Way From America" horen we nog weinig blues/roots- invloeden. Maar dat verandert in "Black Magic", dat vooral energieke soul-blues is met mooi slidegitaar- en pianowerk. En ook "Drowning In A Sea Of Love" is een terugkeer naar de soulroots. De song, geschreven door de grondleggers van de Philly Soul, Gamble & Huff, krijgt een knallende soul-uitvoering. Al met al heeft Joanne Shaw Taylor met "Heavy Soul" een fraai album gemaakt dat haar status in de Verenigde Staten ongetwijfeld zal versterken." (Blues Magazine)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
