1 mei 2026 in Metropool, Hengelo. "Deze getalenteerde bluesrocker uit Belfast werd geïnspireerd door grootheden uit zijn regio zoals Rory Gallagher, John Martyn en Van Morrison. Sinds zijn doorbraak in 2018 is zijn ster snel gerezen en sleepte hij al 7 prestigieuze awards in de UK in de wacht. "Buried Alive", zijn vierde album, is een live dubbelalbum waarop Dom laat horen wat hij op het podium te bieden heeft. CD1 bevat 9 elektrisch versterkte songs en CD2 7 akoestische. Naast Dom Martin (gitaar en zang) horen we Ben Graham op bas en Aaron McLaughlin op drums. De samenwerking tussen Dom en zijn bandleden is een belangrijk onderdeel van dit album. De chemie spat ervan af, vooral in het nummer Dirty Black Hand, waarin de interactie tussen Dom en bassist Ben Graham een hoogtepunt vormt. De akoestische set biedt minder gitaargeweld, maar doet daar qua intensiteit niets voor onder. Hier toont Dom waarom zijn akoestische optredens meerdere awards hebben opgeleverd. Een absolute aanrader!" (Real Roots Café)
"Een fijne mix van blues en rock vult de ruimte na het starten van het album. Negen nummers zijn (deels) van eigen hand, het tiende nummer is een geslaagde cover van ZZ Tops "Sharp Dressed Man". Destijds kwam de gitaarsolo van Billy Gibbons op nummer 43 in de top 50 Greatest Guitar Solos van Guitar World. Orianthi bezwijkt niet onder deze druk en zet een fantastische uitvoering neer die kan en mag concurreren met het origineel. Maar interessanter zijn haar eigen nummers, van langzame blues in "First Time" Blues (met Joe Bonnamassa) tot het poppy "Some World Of Feeling", Orianthi weet haar gitaar te laten spreken. Gierend, kreunend, fluisterend komen de akkoorden tevoorschijn. Alles bij elkaar is dit een album waarvan je na de eerste keer meer wilt horen, elke nieuwe ronde vallen andere stukken op. Orianthi is een gitariste die je echt een keer gehoord moet hebben. Haar live zien spelen wordt iets lastiger, de liefhebber moet het dus even met het album doen." (Rockportaal)
"Joe Bonamassa begint zijn optredens altijd precies op tijd en dat zegt wel iets over zijn karakter: hij is een man met zelfdiscipline. En eentje die respect heeft voor zijn fans. Ook op platengebied stelt deze Noord-Amerikaan van Italiaanse afkomst nooit teleur. Dat komt vooral door de passie en het gitaarvuur waarmee hij bijna elk nummer een extra dimensie geeft. Op dit album is dat niet anders. De spanning in elk liedje wordt zorgvuldig opgebouwd en eindigt in een explosieve gitaarsolo waarin de man met de rappe vingers zich ontpopt als een van de beste rockartiesten van deze tijd. Bonamassa is natuurlijk geen bluesmuzikant in de strikte zin van het woord, maar ook op "Breakthrough" hoor je nog altijd de invloeden van B.B. King, Stevie Ray Vaughan en Jeff Beck terug. Mannen die Bonamassa vanaf z'n jeugd heeft bewonderd en die hem uiteindelijk hebben gemaakt tot de muzikant die hij nu is." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
‘Soul Insight’ werd oorspronkelijk uitgebracht in oktober 2015 en vormt het debuut van de toen 19 jarige singer-songwriter Marcus King. Het album van rock, blues, psychedelica, funk, soul en improvisatie gezongen allemaal met een muzikaal zuidelijk accent. Een debuutalbum waar nog niet teveel aan geschaafd was. Het is de eerste keer dat ‘Soul Insight’ officieel op cd en vinyl buiten de VS is uitgebracht en een collectorsitem voor de fans en diegenen die het gaan worden. Marcus King speelt zelf gitaar - van akoestisch en elektrisch tot pedaal en lap steel gitaren. Bovendien is zijn soulvolle zang alomtegenwoordig door King's ongelooflijke kippenvelstem. Geboren om gitaar te spelen zegt King zelf, die tijdens zijn puberteit geen moment van zijn gitaar week en nauwelijks buiten kwam. Niet het fijngeslepen ‘Eldorado’ uit 2020 maar een Marcus met band die zich vrij voelt muziek te schrijven en te spelen zonder enige remming, dus met ‘Soul Insight’.” (Mania)
In 1971 bracht CBS een LP met deze titel uit nadat de band met gitarist Peter Green voor het eerst was gesplit. De opnamen vonden plaats voor de eerste LP en waren dus nog nooit eerder uitgebracht. In 2000 werd de plaat heruitgebracht (plus een viertal bonustracks) door Snapper in gelimiteerde oplage. Deze versie bevindt zich in de collectie, herkenbaar aan de gouden sticker met de tekst: Limited Edition CD 01750 of 10.000. In 2004 bracht Blue Horizon het album ongelimiteerd uit, zij het met andere bonustracks. (GT, Muziekbank)
"Het licht markeert het leven in de meest noordelijke landen van ons continent, vrij letterlijk. De mensen wachten op de zomer, als de duisternis eindelijk wordt teruggedrongen. Thorbjørn Risager gebruikt het als beeldspraak voor het innerlijke licht: de duisternis overwinnen en wachten tot het licht weer aangaat, de donkere gedachten verdrijvend zodat er weer plaats is voor optimisme. Alleen dan ga je door, dat optimisme moet het uiteindelijk winnen van alles dat het leven zo zwaarmoedig maakt. Het is een positieve boodschap en daarom is "Inner Light" ook een lekkere, funky plaat geworden, inclusief energieke blazers. Het is als single een fijne introductie voor het album "House of Sticks". "Said I Was Hurt" is dan weer een prachtige ballad waarin Risager echt hartverscheurend klinkt: hier wordt waarlijk een ziel blootgelegd. 'It’s alright, I feel good, gonna hold my head up high, we’re gonna make it,' stelt Risager in "We’ll Get By". Dat we er maar lang getuige van mogen zijn." (Maxazine; 9 uit 10)
"De opener "A Little Bit Of Freedom" verrast met maatschappijkritische teksten, maar zodra na ruim een minuut Trowers karakteristieke solo losbarst, weet je: hij is nog steeds in topvorm. Zijn dromerige kant overheerst, met trage, psychedelische blues op nummers als "Capture The Life Begun", "Take This Hurt Away" (Trowers eigen James Bond-nummer), en het melancholieke "Come And Find Me". Met subtiele funk in "One Go Round" en de stevige drive van "I Fly Straight To You" blijft hij trouw aan zijn stijl. Hayes schittert in het Cream-achtige "Tangled Love", terwijl het krachtige "Without A Trace Trower" richting zwaardere, maar nog altijd bedachtzame gitaarpartijen stuurt. Op het eerste gehoor lijkt "Come And Find Me" een degelijke, ingetogen Trower-plaat. Maar wie vaker luistert, ontdekt gelaagde melodieën en gitaarwerk dat zijn hoge standaard blijft waarmaken. Trower heeft nooit geleund op snelheid of spektakel, maar op toon en timing. Die kwaliteiten blijven zijn muziek dragen." (Real Roots Café)
"Blues en bluesrock hadden wellicht niet hetzelfde geklonken zonder de Texaanse bluesgitarist en -zanger Freddie King. Eric Clapton, Peter Green, Stevie Ray Vaughan… allen leenden zij hun jankende solostijl van de in 1976 overleden King. Dat geldt natuurlijk ook voor de latere generatie, met namen als Joe Bonamassa en Popa Chubby, die via Clapton, Green en Vaughan uitkwamen bij King. Op "I Love Freddie King" viert Chubby de godfather van de bluesgitaar met een album vol uitbundige Texas bluesrock. Het mag niet verbazen dat hij reeds in het openingsnummer "I’m Going Down" bijstand krijgt van Bonamassa en de twee supergitaristen zich laten gaan in een heerlijk jankend duel. Een droomplaat voor liefhebbers van de ruige bluesgitaar en luchtgitaristen." (Tip op Muziekweb)
“Het negende album ‘Can You Stand The Heat’ van Ana Popovic is veel meer dan een bluesalbum. Het is een zeer geslaagde mengeling van blues, soul, rock, funk en jazz. Zonder uitzondering zijn alle nummers op deze gedurfde CD meer dan uitstekend. ‘Standaard’ bluesnummers zijn op deze schijf niet te horen, wel origineel ‘groovy’ en soulful bluesy werk. Als je bijvoorbeeld naar het intro van “Boys’ Night Out” luistert dan verwacht je gewoon de stem van James Brown te gaan horen, zo authentiek klinkt het met die blazers, het (soul) gitaarwerk en de stuwende baslijnen. Op “Hot Southern Night”, dat ze samen met haar echtgenoot schreef, speelt Lucky Peterson mee. Een heerlijke shuffle met soulfulle zang van Ana en Lucky Peterson. En messcherp gitaarwerk van Ana! Luister naar deze CD en je waant je in het zuiden van de Verenigde Staten waar de avonden warm en lang zijn en de nachten kort. Feel the groove! Ana is dieper gegaan dan ooit tevoren. Een meesterwerk! (Blues Magazine)
"Fan en verzamelaar zijn van meestergitarist Joe Bonamassa is over het algemeen geen goedkope aangelegenheid. De man staat erom bekend in rap tempo nieuwe releases, hetzij studiomateriaal dan wel live albums uit te brengen. Dan ligt natuurlijk overdaad en overbodigheid op de loer maar gelukkig is daar bij deze artiest zelden sprake van. Joe's debuut in de legendarische Hollywood Bowl is er een om je vingers bij af te likken. Heerlijke uitvoeringen van onder andere Last Curtain Call, Sloe Gin en de vooruitgeschoven single "Twenty-four hour blues" krijgen een extra dimensie door de ondersteuning van een 40-koppig orkest welke een fantastische toevoeging aan de nummers biedt. Met deze toevoeging aan zijn reeds omvangrijke discografie bewijst Bonamassa onomstotelijk tot de allergrootste bluesgitaristen aller tijden te behoren. Het is een dure bezigheid om het oeuvre van deze man compleet te houden, maar dit is verplichte kost!" (Platomania)
"Op "Heavy Soul" keert Shaw Taylor weer enigszins terug naar haar roots. Ze noemt de muziek op "Heavy Soul" ‘a fusion of contemporary soul-pop and roots music’. Daartoe nam ze de bekende producer Kevin Shirley in de armen. De titel "Heavy Soul" dekt de lading dan ook behoorlijk op dit album. Openingstrack "Sweet ‘Lil Lies" is nog vooral energieke soul-pop en ook in Joan Armatrading’s "All The Way From America" horen we nog weinig blues/roots- invloeden. Maar dat verandert in "Black Magic", dat vooral energieke soul-blues is met mooi slidegitaar- en pianowerk. En ook "Drowning In A Sea Of Love" is een terugkeer naar de soulroots. De song, geschreven door de grondleggers van de Philly Soul, Gamble & Huff, krijgt een knallende soul-uitvoering. Al met al heeft Joanne Shaw Taylor met "Heavy Soul" een fraai album gemaakt dat haar status in de Verenigde Staten ongetwijfeld zal versterken." (Blues Magazine)
"The album Beck-Ola, released in June 1969, was Jeff Beck Group's second album. Beck was reacting to the success of peers and competitors like Cream and Led Zeppelin here, bands that had been all over the charts with a hard rock sound soon to be dubbed heavy metal, and indeed, his sound employs much the same brand of "heavy music" as theirs. But he was also preparing listeners for the weakness of the material on an album that sounds somewhat thrown together. Two songs are rehauls of Elvis Presley standards ("All Shook Up" and "Jailhouse Rock") and one is an instrumental interlude contributed by pianist Nicky Hopkins, promoted from sideman to group member. But that doesn't detract from the album's overall quality, due both to the guitar work and the distinctive vocals of Rod Stewart, and Beck-Ola easily could have been the album to establish the Jeff Beck Group as the equal of the other heavy bands of the day." (Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
