2013. Chic boekt grote successen op festivals die zich normaliter richten op 'alternatieve muziek', zoals Into The Great Wide Open. Leo Blokhuis schrijft een boek over disco en vult er ook een lange TV-uitzending mee. De jonge broers van Disclosure knipogen in hun muziek opzichtig naar dé dansstijl van midden tot eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. Disco dus. Slim om dan een 4CD-compilatie met de grootste discohits uit te brengen. Die dan ook meteen in de hoogste regionen van de Mega Compilatie Top 30 binnenkomt... "Le Freak" van Chic, "Y.M.C.A. van Village People, "Born To Be Alive" van Patrick Hernandez, "Que Sera Mi Vida" van Gibson Brothers, "Relight My Fire" van Dan Hartman: je vindt ze hier allemaal, 80 in totaal.
Het hondje Paco en zijn dierenvrienden doen mee aan een wedstrijd discodansen in New York. Via druktoetsen hoor je discomuziek en andere gelluiden. Met paginagrote kleurenillustraties. Vanaf ca. 3 t/m 5 jaar.
Bijna 100 discohits, voornamelijk uit de jaren '70 en '80, maar ook van latere datum, aaneengemixt door de Godfather van de Grandmix.
Voor de fans van de vroege hits van het trio (zoals "Spicks & Specks", "Massachusetts" en "Words"), die veelal ergens tussen folkpop en orkpop zweefden, moet het even slikken zijn geweest toen in 1975 "Main Course" verscheen. The Bee Gees bleken namelijk aangestoken door de opkomende discorage. Kritiek zal vast snel verstomd zijn, want de broers bleken er nog verdomd goed in ook! Sterker: "Jive Talkin'" en "Nights On Broadway" gelden intussen als invloedrijk. Bovendien bleken het achteraf slechts voorboden op wat enkele jaren met "Saturday Night Fever" tot volle bloei zou komen. Barry ontdekte op "Main Course" de kracht van zijn falset en zou zich steeds meer ontpoppen tot de leadzanger, ten koste van Robin. Ook van de arrangementen valt volop te genieten: de sax van Joe Farrell bijvoorbeeld, maar vooral de zoemende synths van Blue Weaver (zie ook The Strawbs) en speelse drums van Dennis Bryon. Op de tweede helft keert de band overigens grotendeels terug naar ballads die refereren aan Bee Gees-oude stijl.
We weten 't: we hebben al wat verzamelaars van haar. Deze voegt toch weer wat toe door te putten uit alles van 'Lady Of The Night' (1974) tot 'Endless Summer' (1994) en de liveplaten uit 1978 en 1999. Bovendien zijn diverse remixen bijgevoegd.
"Ferry Maat en de Soul Show zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Eind 1972 werd de eerste aflevering van dit populaire radioprogramma uitgezonden via de piratenzender Radio Noordzee Internationaal. Het programma werd daarna achtereenvolgens door de TROS, Radio 10 en Radio 538 uitgezonden. De laatste uitzending was in april 1995. Veel gedraaide nummers uit dit programma zijn bijeengebracht op een reeks dubbel-CD's. Dit eerste deel beslaat de jaren '70 met hits van o.a. Curtis Mayfield, Aretha Franklin, Isaac Hayes, Barry White, Donna Summer, Gloria Gaynor, Tavares en Candi Staton." (Muziekweb)
Zanger, gitarist en componist Alides Hidding was al flink wat jaren actief in regionale groepen toen succesproducer Pim Koopman hem in de peiling kreeg. Hij liet Hidding het liedje "Hollywood Seven" zingen, dat onder Hiddings eigen naam een hit wordt. Het was Neerlands kennismaking met diens karakteristieke kopstem. Hidding wil toch een band om zich heen hebben en vernoemt die naar de pas verschenen nieuwe film van Terry Gilliam. De eerste single "Live It Up" is in Nederland meteen een hit en scoort ook goed in de Amerikaanse dance charts. De herkenbare mix van pop, disco, rock en funk, afgemaakt door Hiddings kopstem is meteen al present. Met songs als "I'm Specialized In You" en "I'm Only Shooting Love" wordt niet alleen in Nederland, maar ook in vele andere landen gescoord. In 1987 mag de groep werken met grote held Dan "Relight My Fire" Hartman, maar dat bracht niet het gewenste succes. Het zorgt in 1988 tot het voorlopige eind. Voorlopig, want sinds 2012 treedt de groep weer met enige regelmaat op.
"Ferry Maat en de Soul Show zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Eind 1972 werd de eerste aflevering van dit populaire radioprogramma uitgezonden via de piratenzender Radio Noordzee Internationaal. Het programma werd daarna achtereenvolgens door de TROS, Radio 10 en Radio 538 uitgezonden. De laatste uitzending was in april 1995. Veel gedraaide nummers uit dit programma zijn bijeengebracht op een reeks dubbel-CD's. Op dit tweede deel die de jaren '70 beslaan o.a. "Heaven must be missing an angel" Tavares, "Car wash" van Rose Royce, "A real mother for ya" van Johnny Guitar Watson, "Blame it on the boogie" van Jacksons, "Get off" van Foxy en "Le freak" van Chic." (Muziekweb)
"Het zal geen toeval zijn dat er juist een Chic-verzamelaar verschijnt, nu frontman/gitarist Nile Rodgers dankzij zijn werk met Daft Punk in de schijnwerpers staat. Maar het is ook geen toeval dat Daft Punk juist met hém werkten. Met bassist Bernard Edwards wist Rodgers eind jaren '70 een tot in de puntjes perfecte funky discosound neer te zetten, in combinatie met veel betere composities dan genregenoten. Dat makt Chic tot één van de weinige disco-acts die je ook nu nog zonder veel schaamte kunt opzetten. Deze set bevat geen latere producties van Rodgers, zoals David Bowie's "Let's Dance" of Madonna's "Like A Virgin", maar omvat de periode 1977-1982. En dus krijgen we een bijna constant doorgroovende selectie hits van Chic zelf ("Le Freak", "Good Times"), Sister Sledge ("We Are Family") en Diana Ross ("Upside Down", "My Old Piano"). Allen meteen herkenbaar dankzij dat typische gitaargeluid van Rodgers, en allen goed voor een zwterige avond op de dansvloer." (Stefan Sjoers, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Je kunt goed horen waar de Britse dj en producer SG Lewis de kunst heeft afgekeken: de disco en funk van de onvermijdelijke Nile Rodgers, de Amerikaanse funknavolgers van The Neptunes en van landgenoten Disclosure. Hij legt op zijn eerste volwaardige album een mooie link tussen klassieke disco en hedendaagse Britse house. Times is vooral een feestelijke plaat die de vrijgevochten sfeer van de dansvloer in de jaren zeventig wil oproepen ook omdat die sfeer nu ver te zoeken is. Times wordt iets oppervlakkiger als de producer probeert wat dromerige indiepop te maken, in Heartbreak on the Dancefloor, met zangeres Frances. Als de diepgang van de razend funky bassen en dwingende bassdrums uit zijn muziek verdwijnt, dreigt ook een beetje de middelmaat. Maar die ene half mislukte track poetst de hoogglans beslist niet van deze partykraker die iedereen met een danshart komend weekend even zou moeten proberen, het avondklokje rond." (Volkskrant)
Hoewel niet z'n solodebuut was het wel de eerste waarover hij, inmiddels 21 jaar oud, volledige controle had. Producer is Quincy Jones, waarmee hij eerder had gewerkt aan "The Wiz" (met "Can't You Feel A Brand New Day"). Jones en Jackson blijken perfect bij elkaar te passen en komen op de proppen met een meesterwerk op het raakvlak van pop(-soul) en disco. Opener "Don't Stop 'Til You Get Enough" (van Jacksons hand) heeft de stomende dansbaarheid van de heetste disco, maar is veel méér. Het is ook een afgerond liedje (binnen disco bepaald geen vanzelfsprekendheid) en de productie zit vol karrevrachten details waar je je bij iedere beluistering over blijft verbazen. Ook voor ballads is plaats, o.a. de megahit "She's Out Of My Life". Paul McCartney levert "Girlfriend", Stevie Wonder droeg "I Can't Help It" aan. Op de plaat spelen o.a. Greg Phillinganes, George Duke, Steve Porcaro en Larry Carlton mee. Deze remaster bevat een 'making of'-luisterdocu met daarin interviews met Quincy Jones en twee demo-versies.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
