" The Very Best of the Three Degrees [Sony] Review by Steve Leggett The tracks the Three Degrees made with Philadelphia's Gamble & Huff production team were so smooth that they seemed to float away on their own design, but underneath the fluffy strings and all the hustle and flow were a couple of songs that are simply stone-cold classics, including the inescapable "When Will I See You Again," the warm, uplifting "Take Good Care of Yourself," and Gamble & Huff's own brilliant self-advertisement, "T.S.O.P. (The Sound of Philadelphia)." All three of these are here, along with other easy flowing tracks that move in the same neighborhood, making this a fine and generous introduction to the Three Degrees' most commercial period." (AllMusic)
"De Ierse Ciara Mary-Alice Thompson (28) wist met haar concerten het publiek al in te pakken met haar extraverte, innemende uitstraling en even eigenzinnige als pakkende popliedjes. En met dit derde album als CMAT heeft ze nu ook de plaat gemaakt waarop al haar kwaliteiten samenvloeien. Behalve een elastische stem, ergens tussen pop en country (met heerlijke snik), schrijft ze popliedjes waarvan je de pakkende refreintjes meteen wilt meezingen. En dan de titels, daar schiet al van in de lach. Maar achter nummers als "Lord, Let That Tesla Crash" of "Janis Joplining" zit soms veel persoonlijk leed, dat door de vrolijk stemmende titels en de altijd opbeurende muziek wordt gemaskeerd. "Take A Sexy Picture Of Me" lijkt een vrolijke, zomerse meezinger, maar gaat over haar eigen ervaringen met bodyshaming. Maar zwaarmoedig klinkt ze nergens. Ze heeft met haar spitsvondige teksten en originele muziek, die altijd iets uitnodigends heeft, een eigen plek in het popspectrum gevonden." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Geüpdatete versie van de verzamelaar "The Singles" uit 1982, met nu ook materiaal van "Voyage" (2021) erbij, in een prachtig verzorgd digibook met 'unseen band images'. CD1 bevat 21 hits uit de periode 1972 tot 1979, CD2 van 1979 tot 2022. Van "People Need Love" uit 1972 (nog een jaar voor "Ring Ring") tot "No Doubt About It" uit 2022.
De opening van een prestigieuze nieuwe concertzaal in Glasgow kan natuurlijk door geen andere band dan door het uit deze Schotse stad afkomstige Simple Minds worden gedaan. "Celebrate Live" is de registratie van dat concert op 27 november 2013. Jim Kerr en zijn mannen nemen, uitgaande van het in 2013 verschenen carrière-overzicht "Celebrate", een duikvlucht door hun repertoire in een set van 18 tracks, waaronder natuurlijk ook hits als "Promised You A Miracle", "Dont You (Forget About Me)" en "Alive and Kicking". (bron: Edsel / Bertus)
"Michael Nesmith struck out on his own and signed with RCA Victor, where he indulged his passion for country music and gentle psychedelia while maintaining a hectic release schedule, issuing no fewer than six albums between 1970 and 1973. Despite the fact that Nesmith's RCA albums never connected with the mass audience the way his work with the Pre-Fab Four did, they've deservedly won a cult following for his smart, elliptical songwriting, the graceful but insistent twang of his melodies, and the superb picking of his accompanists, especially pedal steel player O.J. "Red" Rhodes, bassist John London, and drummer John Ware, who were the core of his First National Band. When Nesmith's RCA Victor albums were released to streaming services, they were enhanced with a number of unreleased bonus tracks, and 2021's Different Drum: The Lost RCA Victor Recordings collects the bulk of that bonus material in one place, giving the songs a physical release for the first time" (AllMusic)
"Bijna onvoorstelbaar groot is de status van Taylor Swift (34) in de popcultuur inmiddels. Ze is een popster met de impact van Madonna in de jaren tachtig, maar tegelijk een schrijfster die in één adem wordt genoemd met Bob Dylan (82) en Joni Mitchell (80). Ondertussen wordt aan haar politieke stemming het gewicht toegedicht om straks de race om het Amerikaanse presidentschap te beslissen. "The Tortured Poets Department" klinkt met z’n zacht trillende baslijnen en zoemende synths als het bedeesde, soms zelfs ietwat saaie broertje van voorganger "Midnights". De zangeres kiest op haar elfde studiowerk inhoudelijk voor bekend territorium: het er virtuoos van langs geven van haar vroegere lovers. Maar er is meer. Niet vaak werd de twijfel over het veranderende leven van een begin-dertiger zo doeltreffend neergezet als met het zinnetje 'My friends all smell like weed or little babies'. Het is een deel van Florida!!! "The Tortured Poets Department" biedt fascinerende muzikale verhalen." (Het Parool)
Als er één thema is dat veel bezongen wordt dan is het wel de liefde. Op de 5CD 100x Liefde zijn de mooiste, bekendste en populairste liedjes rond dit thema verzameld. Naast de grootste en meest recente hits staan er ook een aantal ballad klassiekers op deze box. Op 100x Liefde 2015 vind je o.a. hits van Dotan, Emeli Sandé, Sam Smith, Anouk, Stromae, Marco Borsato, Celine Dion en The Common Linnets. Ideaal voor Valentijnsdag. (bron: Universal)
"Eventjes leek het erop dat HAIM niet veel meer zou blijken te zijn dan een kek popgroepje met een paar leuke liedjes of, erger nog, een ooit grote muziekbelofte die vooral bekend zou blijven als de drie vriendinnetjes van Taylor Swift. Maar toen was er ineens het feministisch getitelde "Woman In Music Pt. III", een plaat met de zonnige vibe van z’n voorgangers, maar een veel serieuzere toon. Alana, Este en Danielle Haim hadden eindelijk hun smoel gevonden. Op "I Quit" is het niet langer nieuw en spannend voor de zusjes om op deze manier lekker zichzelf te zijn. Album vier is hun beste plaat tot nu toe: grenzeloos, grappig, slim en creatief. Dit album voelt door z’n daadkracht en aura van zelfverzekerdheid als een serieus statement. ‘Down to be wrong, don’t need to be right’, ademt Danielle op een toon die foute mannen doet maken dat ze wegkomen, in "Down To Be Wrong", die vol urgentie uit je speakers spettert. Krachtig, vrij, hitsig en ronduit fucking onweerstaanbaar dus, deze nieuwe plaat van HAIM." (OOR)
"Accompanied by a 53-piece orchestra and 14-strong choir, the pop superstar forsakes many of her biggest hits to perform the entirety of her coolly received new album. After an opening medley of "End Of An Era" and "Houdini", Dua Lipa starts telling the audience about the many legendary performers who have preceded her on the stage of the Royal Albert Hall. There’s certainly plenty of pivotal moments in musical history to choose from but it turns out that the singer has rather more august figures in mind: “Winston Churchill, Charles de Gaulle, Albert Einstein,” she offers. It’s impressive in scale and ambition, her voice is strong enough not to be swamped by the instrumentation, and there’s absolutely no reason why her brand of dance-pop shouldn’t work laden with strings and brass, it is, after all, ultimately rooted in disco, a genre seldom noted for its minimalist approach to arrangements." (The Guardian; 3 uit 5 sterren)
"Chappell Roan kreeg het na een veelbelovende start niet voor niets de afgelopen jaren, maar bewijst met het uitstekende "The Rise And Fall Of A Midwest Princess" dat ze een plekje verdient tussen de popprinsessen van het moment. Chappell Roan heeft een heel goed popalbum gemaakt, maar de jonge Amerikaanse muzikante heeft helaas nog niet alle spotlights op zich gericht. Ze past misschien niet helemaal in het perfecte plaatje dat conservatief Amerika heeft van een popprinses, maar in muzikaal opzicht is er helemaal niets aan te merken op "The Rise And Fall Of A Midwest Princess". Het album werd knap geproduceerd door de gewilde Dan Nigro, maar Chappell Roan is de ster op het album. "The Rise And Fall Of A Midwest Princess" staat vol met buitengewoon aanstekelijke songs met een eigenwijs randje. Het is een album dat niet onder doet voor de beste popalbums van 2023, wat het extra wonderlijk maakt dat Chappell Roan nog geen superster is. Het zou een kwestie van tijd moeten zijn." (De krenten uit de pop)
"This "The Anthology" edition adds 15 additional songs and another hour to the playing time of "The Tortured Poets Department". While Swift's extended, 10-minute Taylor's Version" of Red's highlight "All Too Well" was able to maintain an emotional intensity that justified its epic length, songs like the swaggering and confusing "But Daddy I Love Him" and the lingering "Who's Afraid Of Little Old Me" just linger too long. For a songwriter responsible for some of the greatest choruses and best-selling melodies of her generation, there is a surprising lack of immediacy or even cheap, sure pop hooks here. Songs like "Fortnight" and the tepid title track aim for the kind of memorable earworms Swift has created better than others, but fall short. This culminates in an album that feels like a missed opportunity. A better organized, more thoughtful version of the album, one that turns the best songs over a few more times until a few hit-worthy elements emerge, could have taken Swift into a whole new era." (AllMusic)
Midden september 2013 verschenen deel, met 43 hits uit de nazomer van 2013. Met o.a. Stromae ("Papaoutai"), Daft Punk ("Get Lucky"), John Mayer ("Paper Doll"), Bruno Mars ("Treasure") e.v.a.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
