"The Roots eistte in de 90s hiphop al meteen een eigen plek op: door gebruik te maken van instrumenten en de band zich niet met die typische b-boy-attitude presenteerde, maar als een groep zelfbewuste, kritische en vooral creatieve geesten. Uit alle muzikale hoeken en gaten werd inspiratie opgedaan. The Roots is dan ook al een jaartje of 20 een collectief dat zich heeft genesteld in de hoogste muzikale regionen. Én The Roots is huisband bij Jimmy Fallon. Het routinegevaar is echter totaal afwezig, integendeel: het belemmert nergens de zoektocht naar avontuur en heeft het nog niet geleid tot muzikale drooglegging. Inmiddels zijn we toe aan album nr 11. Evenals het grootste deel van het oeuvre van The Roots staat de plaat voor meer dan enkel hiphop. Dat is slechts één van de hulpbronnen waarop de muziek is gebaseerd. Wat vooral opvalt is, dat de muziek theatraal klinkt; de onvoorspelbaarheid in de tempo- en sfeerwisselingen maakt het album zo spannend maakt." (Ron de Joode, WrittenInMusic; 4 uit 5 sterren)
Paco de hond maakt in New York kennis met de Bronx Kids. Dat zijn hiphoppers die goed zijn in breakdancen, graffiti spuiten en beatboxen hebben. Via druktoetsen hoor je de beatboxen en andere hiphopgeluiden. Met paginagrote kleurenillustraties. Vanaf ca. 3 t/m 5 jaar.
"Als we de 'restjesplaat' "Untitled Unmastered" niet meerekenen dan is "DAMN." (alle tracktitels zijn geschreven in kapitalen en eindigen met een punt) de opvolger van het alom bejubelde "To Pimp A Butterfly' (2015). Dat was een muzikaal verbluffende plaat waarop de uit Los Angeles afkomstige rapper muzikaal aansluiting zocht en vond bij de hedendaagse jazz. Die weg heeft hij op nu verlaten. "DAMN." doet regelmatig denken aan Prince die een jaar geleden overleed. IJzersterk zijn de nummers waar Rihanna en U2 aan bijdroegen. De muziek is op het eerste gehoor transparanter. Zo'n heel eenvoudig maar wonderschoon gitaarmotiefje als dat van Steve Lacy in "PRIDE." is mooi gevonden. Sterk klinken ook de eenduidige, maar dansbare nummers als "DNA." en"HUMBLE." Of "DAMN." net als "To Pimp A Butterfly" zich bij iedere beluistering meer als een meesterwerk openbaart, valt nog niet vast te stellen. Maar een geweldige plaat is het op z'n minst." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Over het mysterieuze collectief Sault weten we haast niets. Ze maakten in 2019 twee uitstekende albums (5 en 7), de Londense muzikant Dean Josiah schijnt betrokken te zijn, maar verder is Sault een enigma. Mooi dat het nog kan. Untitled (Black Is) is de tot dusver indrukwekkendste verklanking van het jaar van George Floyd en virulent racisme, een verraderlijk ingehouden soundtrack bij de strijd van Black Lives Matter. De muziek? Bedachtzaam, vaker beheerst boos dan agressief: experimentele pop die aan soul en hiphop ontsproot, maar even schatplichtig is aan dub, afrobeat en krautrock. Nu eens een avant-gardistisch soort protestgospel (Bow met gastrol van Michael Kiwanuka), dan weer lome soul. Vrouwen- en mannenstemmen wisselen elkaar af. De kracht zit hem in het schetsmatige, het onaffe, de aan chaos grenzende veelkleurigheid." (Volkskrant)
Met kopie van LP op CD-R. "Vlinders, het nieuwe album van de Hoornse S10 (Stien den Hollander), is voor jonge mensen met littekens. Zet je masker af. Of blijf het dragen, als dat fijner voelt. Maar wéés er. S10 weet waarover ze praat: op haar eps Antipsychotica (2017) en Lithium (2018) verhaalde ze zo hartverscheurend eerlijk over de stemmen in haar hoofd en haar gedachten over zelfdoding dat je het er benauwd van kreeg. Op haar eerste volwaardige album Snowsniper (2019) was het emotionele palet kleurrijker. Op het hoopvolle Vlinders opnieuw, meer nog, maar haar oudste themas blijven rondwaren. Ze toont zich gelouterd als verteller: haar teksten zijn minder particulier, hebben een universeler soort geldigheid en daardoor meer zeggingskracht (Achter ramen). Hiphop is het basisingrediënt, maar rappen doet S10 zelden. Vaker zingt ze, krachtig en zwanger van autotune, op meeslepende elektronische pop. Gasten als Yung Nnelg, Zwangere Guy en Wende (in Niet bang zijn) verschijnen aan haar zijde." (Volkskrant)
Op dit album vind je verschillende samenwerkingen met Ed Sheeran, Beyoncé, Alicia Keys, X Ambassadors, Kehlani en Skylar Grey. Eminems nieuwe album Revival bestaat uit 19 tracks.
"Flinke lading futuristische popmuziek over de veranderingen in de wereld. Ook nu weer gaat alleskunner Damon Albarn vele samenwerkingen aan, met o.a. Vince Staples, De La Soul, Grace Jones, Popcaan en Benjamin Clementine. 26 tracks, inclusief een intro en 6 interludes. De jonge Vince Staples rapt speels met de fijne beats van Ascension, waarna laid-back Peven Everett zijn kunsten vertoond op het disco-achtige Strobelite. Saturnz Barz, featuring Popcaan, is vervolgens een ijzige synth-rijke plaat met de nodige dancehall-accenten. De samenwerkingen horen inmiddels bij Gorillaz, maar op het moment dat Albarn halverwege op het onheilspellende "Busted And Blue" zn podium pakt, geeft hij het album meteen het gewenste karakter. Low-key, herkenbaar en o zo fijn, waarbij Noodle, 2-D, Russel Hobbs en Murdoc Niccals gevoelsmatig heel dichtbij zijn. "Humanz" blijft daarna fier overeind, schopt met "Hallelujah Money" nog even tegen Trump aan en sluit indrukwekkend af met "We Got The Power"." (Jelle Teitsma, Platomania)
De Zweedse Steve beschrijft in zijn hiphopbijbel zijn soms saaie leventje. Maar dat gaat veranderen, want hij is van plan een groot hiphopartiest te worden. Vanaf ca. 10 jaar.
In 2005 ontmoette producer Danger Mouse (Brian Burton), poptovenaar met hiphopachtergrond, Black Thought (Tariq Trotter), charismatisch en geëngageerd voorganger van hiphopband The Roots. Ze besloten samen het album Cheat Codes te maken. Black Thought is een rapper met een klassieke flow; Danger Mouse maakte er voor zijn doen klassieke hiphopbeats bij. Dienstbaar, met weinig tierlantijnen, maar o, wat doen ze hun werk goed en wat is het knap hoe hij ‘ouderwetse’ hiphop toch eigentijds kan laten klinken. Black Thought rapt noest en gepassioneerd in maatschappijkritische betogen (The Darkest Part) of persoonlijke mijmeringen (Identical Deaths). Gastrappers? Generatiegenoten kregen voorrang: de mannen van Run The Jewels, Wu-Tang-lid Raekwon en – postuum – ook MF Doom. Hiphop voor veertigplussers? Vooruit, een beetje. Maar zó goed dat je ook moet luisteren als je jonger bent. Of ouder. (De Volkskrant, Menno Pot, 18 augustus 2022)|
"De funky sensatie van 2019 is Melissa Viviane Jefferson, beter bekend als Lizzo. Na de lancering van Juice, de eerste single van haar derde studioalbum Cuz I Love You, ging het wereldwijd hard. Vele optredens in vele bekende talkshows en ook in Nederland was zij al een aantal malen te gast bij verschillende radioprogrammas. Live optredens worden steevast een feestje als Lizzo met haar achtergrondzangeressen de Big Grrrls los gaan in de radiostudio. Sinds 2013 timmert deze oorspronkelijk uit Houston afkomstige zangeres, rapper, muzikante en songwriter aan de weg. Na een jeugd waarin zij worstelde met haar gewicht, heeft ze het roer radicaal omgegooid en bezingt zij vooral body positivity, seksualiteit en diversiteit. Cuz I Love You is een heerlijk album, een en al feest. Hoewel Lizzo niet direct een geheel nieuw geluid laat horen, weet zij een veelheid aan stijlen op een sublieme wijze tot een geheel eigen feestbrouwsel te maken." (Bron: nieuweplaat.nl)
"De voorbije weken werden we overstelpt met nieuwe nummers van Gorillaz. Iedere week sinds mei kregen we één of soms twee nieuwe nummers van de virtuele band op ons afgevuurd, het ene al wat beter dan het andere. Het nieuwe album The Now Now verschijnt amper een jaar na het iets te ambitieuze Humanz. Jammer genoeg bewees Damon Albarn vorig jaar met Humanz dat kwantiteit niet gelijk is aan kwaliteit. In tegenstelling tot hun ondermaatse comeback van vorig jaar is The Now Now compacter en minder gefocust op features. Slechts op twee van de elf nummers spelen er bijkomende artiesten, namelijk George Benson op de opener Humility, en Jamie Principle en trouwe Gorillaz vriend Snoop Dogg op Hollywood. (Dansende Beren)
"Met megahit "Drank & Drugs", met Ronnie Flex, maakte Lil' Kleine (Jorik Scholten) ongeveer alle grote mensen boos. Debuutalbum "WOP!" (2016) bevatte, simpel gezegd, elf pogingen tot een nieuwe "Drank & Drugs", waaronder een paar leuke. Zelfde producer (Jack $hirak), zelfde partner (Ronnie Flex), zelfde muzikale en tekstuele bouwsteentjes, zelfde succes. Opvolger "Alleen" lijkt Lil' Kleines eerste poging tot een persoonlijk en 'serieus' album over de tol van de roem en eenzaamheid in het oog van de storm: 'Ze hebben er geen kaas van gegeten/ Ook ik ben soms alleen, je mag het weten.' De elf tracks schoten allemaal de top-25 in. Jack $hirak (Julien Willemsen) ontbolstert hier als veelzijdig producer: mooie sinistere beats in onder meer "Volume". Lil' Kleine zelf? Tja. Een groot tekstdichter is hij niet ('ik leef mijn leven met een lach, maar ik laat ook een traan'). Waar veel artiesten vervelend worden zodra ze op deze gevoelige toer gaan, komt-ie er aardig mee weg." (Menno Pot, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
