"Algerijnse popmuziek, populair in Noord-Afrika en Frankrijk. De muziek die wij nu kennen als rai ontstond aan het begin van de twintigste eeuw in Oran. In deze Algerijnse havenstad zongen vrijgevochten vrouwen openlijk over het leven en de liefde, natuurlijk tot groot ongenoegen van zowel de politieke als de religieuze leiders. De nieuwe geluiden die vanuit het westen Oran bereikten - jazz, rock-'n-roll, soul - werden gretig opgenomen en verwerkt in de eigen muziek. Als in de jaren tachtig elektronische instrumenten gemeengoed zijn geworden, begint raï aan een grote opmars. Ook over de grens, onder de Franse Algerijnen, slaat de muziek aan. De zangers/essen zetten respectievelijk cheb of chaba (jong) voor hun naam, om zich te onderscheiden van traditionele zangers die zich sheik noemen. Cheb Khaled scoorde in 1996 een nummer één hit in Frankrijk met het nummer "Aisha". In Algerije zien religieuze fundamentalisten in de expliciete teksten een reden om veel raïzangers van het leven te beroven." (Muziekweb)
Slimani's songs are little gems, maybe not with the fire of a Khaled or a Cheikha Remitti, but worthy of repeated listenings. He pulls not only from the pop rai that swept Algeria in the '80s, but also from Egyptian sha'bi music, with its street rawness, and his singing voice has a raspy edge. The production, however, couldn't be anything but Western, with its sonic depth and smoothness -- missing the rough edges of an Oran studio. Again, that's not necessarily a bad thing, since that's how the album was conceived, and it works within that frame work, with the title track in particular a standout, with its contributions from O'Connor, cellist Caroline Dale, and darbuka player Nacer Khenniche, the music simmering before exploding in wonderful, fiery fury. And so, ultimately, it's successful on its own terms -- the problem is defining exactly what those terms are. (AllMusic)
"The traditional music of Algeria is combined with Spanish, Moroccan, French, and Arabic influences to create the dance-inspiring sounds of "the Prince of Rai," Cheb Mami (born Khelifati Mohamed). Cheb Mami's music was described in a press release from the ARK 21 record label, as "Arabic rock & roll retaining virtues of traditional music but infused with urban urgency." Reviewing his 1999 album, Meli Meli, CMJ New Music Report wrote, "As perhaps rai's most popular vocalist, Cheb Mami is one of the leaders of the pack, turning the genre into a futuristic dance/funk hybrid with the power to pack the dancefloors of North Africa, Paris, and New York." The new millennium was a much more pivotal time for Mami, for his collaboration with Sting on his mainstream hit, "Desert Rose," marked the first duet with a Western singer and an Eastern artist. Mami's rai background was full-fledged at last, allowing him to release Dellali (2001) without much music-industry political restraint."(Allmusci)
"Recorded at the Palais Omnisports de Paris-Bercy in 1998, this DVD features 13 live performances from the unique concert that brought together three of the most prominent figures from the Algerian rai scene, Khaled, Rachid Taha, and Faudel. Backed by an orchestra arranged by prog rock musician Steve Hillage, the 2000 release includes both solo and duet renditions of hits from Khaled ("Chebba," "Abdel Kader"), Taha ("Ya Rayah," "Ida"), and Faudel ("Eray," "Tellement N'Brick"), alongside the opening instrumental "Khalliouni Khalliouni" and a cover of Claude François' "Comme d'Habitude"." (John O'Brien, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
Documentaire over raï-zanger Cheb Mami
"Orchestre National de Barbes, however, is a pop-fusion group. They sound like a cross between rai and West African Afro pop. Almost all of the instruments are Western. The vocals sound like Arabic with a little French thrown in. The sound is usually very rhythmic and upbeat, like a big R&B group. "Savon" is incredibly infectious. In dramatic contrast, "Ma Ychalli" is much more Arabic, despite the keyboards. After a long prelude by what sounds like a mandolin imitating an oud, the singer "improvises" a complex, moody verse. The percussion is used to comment on the proceedings rather than drive them, and the instruments do not dominate the vocals. This is a very good fusion of local music and Western pop, but the three or four songs based more directly on Arabic or Berber music are the exception, not the rule. For a live recording, the sound and the performance are exceedingly good. The mood is glowing and good times are ahead. Fans of West African or North African pop need not hesitate. (Allmusic).
"De omstandigheden waarin Cheikha Rimitti opgroeide, herinneren aan de harde levens van veel jazz- en bluesmuzikanten. Ze werd in 1923 als Saadi El Ghizania geboren in het noordwesten van Algerije en verloor al op jonge leeftijd beide ouders. Als kind werkte ze op het land en ze bleef daarom haar hele leven analfabeet. Via een groep rondreizende artiesten rolde ze in haar carrière als zangeres. Ze was één van de grondleggers van de raï en zong in de cafés van Oran over onderwerpen die in conservatief Algerije taboe waren. In 1952 nam ze haar eerste plaat op. Mede vanwege het omstreden karakter van haar repertoire verhuisde Rimitti in 1978 naar Frankrijk. In de jaren negentig kreeg haar loopbaan op 70-jarige leeftijd een nieuwe impuls. Met de hulp van producer Houari Talbi sijpelden er ook invloeden uit rock, blues en ambient door in haar karakteristieke geluid. In 2006 overleed la mamie du raï, twee dagen na haar laatste optreden." (Muziekweb).
"Op 26 september 1998 vond in Parijs een concert plaats waarin de 'koning van de rai' Cheb Khaled optrad samen met Rachid Taha en Faudel. Khaled brak in 1985 internationaal door en verhuisde het jaar daarop voorgoed naar Frankrijk. Hij is degene die het traditionele Algerijnse rai-genre getransformeerd heeft tot een popgenre dat wereldwijd populair werd. De Algerijn Rachid Taha was in Frankrijk genoodzaakt als platenwasser, kok en fabrieksarbeider te werken alvorens hij bekendheid verwierf met zijn rai-beïnvloede Arabische rockmuziek. De jongste van de drie rai-zangers is de in Frankrijk geboren Faudel. Tijdens vakanties bij familie in Algerije raakte hij diep onder de indruk van de rai-muziek, specialiseerde zich hierin en is (zo jong als hij is) nu al zeer populair. Uit de monden van Taha's enigszins ruwe stem, Khaleds heldere gelooide stem en Faudels zuivere hoge stem klinken bekende hits als Aicha, Didi, Ida, Eray en Tellement N'brick." (SvdP, Muziekweb)
Na 5 jr een opvolger voor 'Kenza'. Don Was produceerde 't titelnummer, verder een Algerijns-Franse aangelegenheid: swingende rai; zwierige strijkers en tintelend spel op allerlei Arabische instrumenten over niet te harde, swingende geprogrammeerde dansritmes. "Het best is hij als de strijkers van Algerijnse en Egyptische orkesten de oosterse sfeer bepalen.
Chaba is de vrouwelijke vorm voor Cheb. De kenners van de Algerijnse Raï weten dan genoeg (denk aan Cheb Khaled). Fadela is een Raï-zangeres. Sinds 1979 is zij de belangrijkste vrouwelijke exponent van de Raï.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
