"Met dit zesde album slaagt Jonathan er moeiteloos in om, ondanks de bekende ingrediënten (zijn warme baritonstem, de orkestrale arrangementen), te verrassen met een wederom voortreffelijk album, waarop de klankkleuren toch net weer anders zijn getint. Er valt veel te beleven op dit album. Het is allemaal heel geproduceerd, met strijkers, koortjes etc. Dat kan voor sommigen een bezwaar zijn, maar er is met veel zorg en liefde gewerkt aan de arrangementen en de buitengewoon uitgekiende productie. Het is de muzikale uitbundigheid, die het album de warmte meegeeft. "We Come Alive" is een weldadig bad om je in onder te dompelen. Uiteindelijk zijn het de ijzersterke composities die weer de doorslag geven. De nummers zijn bewust in deze volgorde gerangschikt, waardoor het album niet alleen een mooie flow krijgt, maar het ook tot een fraai afgerond geheel maakt. Jonathan beschouwt het album eigenlijk als één muziekstuk: de invloed van film scores is dan ook onmiskenbaar." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
"Kathryn Williams noemt "Mystery Park" zelf haar meest persoonlijke album tot dusver, maar het is ook een album waarop ze intensief samenwerkt met andere muzikanten en songwriters. Hieronder muzikanten en songwriters van naam en faam als Leo Abrahams, Neill MacColl, Beth Nielsen Chapman, Polly Paulusma, Ed Harcourt en Paul Weller, die allemaal bijdragen aan de hoge kwaliteit van de songs en de muziek op het album. Net als de vorige albums ontleent echter ook "Mystery Park" de meeste kracht aan de zo herkenbare stem van Kathryn Williams. Het maakt hierbij niet zoveel uit of Kathryn Williams kiest voor de wat soberdere klanken die we kennen van haar vroege albums of juist voor een wat voller klinkend geluid, want in beide gevallen is de stem van Kathryn Williams echt bijzonder mooi. Het komt allemaal samen in een serie persoonlijke songs, die de Britse muzikante deels schreef met anderen. Het zijn songs die lekker in het gehoor liggen, maar die bijzonder knap in elkaar zitten. " (De krenten uit de pop)
"Vanaf de opener laat de artiest horen het niet verleerd te zijn verslavende melodieën te schrijven. Op "Honeydew (No Light)" verblijft de duivel. De vuile gitaarsolo onderstreept dat. Op het akoestische "Truth Is A Dimension (Both Invisible And Blinding)" verhaalt Ritter over Tonya die niet meer de zijne is. Een nummer waarvan je na de bijna 5 minuten baalt dat het alweer is afgelopen. "Noah’s Children" bevat de mooiste gitaarsolo sinds jaren én gospel. Op "Wild Ways" zit Ritter achter zijn geliefde piano. De scheurende gitaar maakt het nummer af dat wederom eindigt als een gospel. Op "Thunderbird" rapt Ritter zijn teksten bijna, onder begeleiding van een prachtig klinkende steel guitar. De blues is te horen op "Kudzu Vines". Van Morrison sijpelt door op "The Wreckage Of One Vision Of You" en de geest van Leonard Cohen waart rond op. Dit album is daarmee het meest afwisselende album van Josh Ritter geworden." (IndebanvanNL; 5 uit 5 sterren)
"Op zijn debuutplaat koos Odell hij voor intieme en live-geïnspireerde opnamesetting met voltallige band om zo de authenticiteit van zijn muziek te benadrukken. Maar op de daarop volgende albums werd deze aanpak steeds minder hoorbaar. Op "A Wonderful Life" keert Odell terug naar die opnamestijl. "Don’t Let Me Go" klinkt warm, organisch en levendig. De ironie van de albumtitel wordt duidelijk bij het beluisteren van het titelstuk, vol korte scènes die een vorm van pijn, verlies of existentiële spanning in zich dragen. Geheel in stijl heet het slotnummer "The End Of Suffering". Het zorgt ervoor dat dit slotlied, en daarmee de plaat in zijn geheel, een levendige en veelal emotioneel intense sfeer krijgt. Een sfeer die ergens iets wegheeft van het album "Sea Change" van Beck uit 2002. A Wonderful Life een pracht van een plaat geworden die Tom Odell laat klinken zoals velen hem het liefst horen: doordrenkt met emotie, drama en intens overtuigend." (nieuweplaat.nl (met lichte aanpassingen); cijfer: 8.0)
"De singer-songwriter Fink is het muzikale alter ego van de singer-songwriter Fin Greenall. Hij heeft zich in de afgelopen twee decennia ontwikkeld tot een meester van emotie en het ingetogen muzikale sound. Het idee om "Beauty In Your Wake" in een akoestische versie uit te brengen getuigt van lef. Juist nu het andere album amper een jaar oud is. Waar veel artiesten de neiging hebben om hun werk uit te bouwen kiest Fink hier resoluut voor de kracht van eenvoud. De nummers zijn ontdaan van opsmuk, wat zorgt voor een ongefilterde focus op tekst, melodie en emotie. Elk akkoord, elke ademhaling en elke nuance in Greenalls stem wordt hoorbaar en voelbaar. De opnames klinken intiem, alsof Fink in je woonkamer speelt. De dynamiek van zijn gitaarspel varieert van fluisterzacht fingerpicking tot krachtige uithalen, zonder ooit de intentie uit het oog te verliezen. Al was het album van 2024 al prachtig, dit is een prima bonus album voor de late avond, buiten bij het kampvuur en een ondergaande zon." (De Muziekplank)
""Somewhere North of Nashville", dit leukste, opgewektst klinkende album nam Springsteen op tijdens dezelfde sessies in 1995 waarin hij ook het veel zwaarmoediger "The Ghost of Tom Joad" opnam. Overdag nam hij vooral opgewekte liedjes op om zich ’s avonds aan het ernstige verhaal van John Steinbecks romanfiguur Tom Joad te wijden. De twee albums samenvoegen was een goed idee geweest, maar daar zag Springsteen van af. Gelukkig verschijnt het nu toch, want zo losjes muzikaal plezier makend, horen we hem eigenlijk zelden." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) "Springsteen sluit 1994 af in de veronderstelling dat hij met "Streets Of Philadelphia Sessions" een nieuw album af heeft. Maar hij maakt een U-turn van jewelste, door de E Street Band naar New York City te roepen om materiaal op te nemen voor zijn toekomstige "Greatest Hits"-cd. Een week later, vindt de groep, die sinds de Human Rights Now! Tour van 1988 niet meer compleet bijeen is geweest, zichzelf terug in de studio, voor het eerst in tien jaar." (OOR)
"In juni 2025 is de box "Tracks II: The Lost Albums" van Bruce Springsteen verschenen. Zoals de titel al aangeeft om zeven complete albums die The Boss opnam tussen 1982 en 2018 en ook zo goed als afgerond had, maar om wat voor reden dan ook toch niet uitbracht. In 2005 maakte Springsteen "Faithless", een soundtrack voor een western die er nooit zou komen. Wie de schrijver en regisseur was, wil hij niet zeggen. De naam Ry Cooder doemt als referentie op. De soundtrack klinkt als een mooi geheel. Zeer vermakelijk is "All God’s Children" waarin hij even zijn meest raspende Tom Waits imitatie opzet." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) " ""Faithless" is de vreemdste eend in de bijt. Springsteen begon er in 2006 aan en het duurde vele jaren voor hij ’m af had. De plaat zal niet iedereen bekoren. Het is eerst en vooral een door synths aangedreven soundtrack, een ontdekkingsreis door ‘het terra incognita van nieuwe sonic modalities’. Springsteen als een keyboard wizard op zoek naar zijn innerlijke Phillip Glass." (OOR)
Eighteen tracks of prime Van Morrison from 1971, recorded live in front of an intimate studio audience in excellent quality. A nine-piece band perform a selection of Morrison classics, everything from "Friday's Child (Them)" to songs from the yet-to-be released ‘Tupelo Honey’ (1971). Morrison himself is in relaxed good humor on covers such as "Hound Dog" and "Just Like A Woman" (Muziekbank, BF)
"De Amerikaanse muzikante staat de afgelopen vijftien jaar garant voor geweldige albums en ook "Personal History" is er weer een. Het is een album dat grotendeels in het verlengde ligt van haar vorige albums. Producer Josh Kaufman heeft "Personal History" voorzien van een mooi geluid, maar heeft de karakteristieke sound van Mary Chapin Carpenter intact gelaten. De instrumentatie is ook dit keer zeer smaakvol, maar staat volledig in dienst van de stem van Carpenter. Het is een stem die prachtig rijpt en die de afgelopen vijftien jaar alleen maar mooier is geworden. Ze schrijft bovendien aansprekende tijdloze songs. Ook "Personal History" is hierdoor weer een singer-songwriteralbum dat past in de inmiddels rijke traditie van het genre. Zowel de songs, de muziek als de zang ademen kwaliteit, maar ze weet ook dit keer te raken met haar persoonlijke songs en haar bijzondere stem." (De krenten uit de pop) NB: op "Home Is A Song" zingt Anaïs Mitchell mee, zelf volop in de schijnwerpers met haar musical "Hadestown".
""Sable, Fable" begint met folk in de stijl van de eerste 2 albums. De eerste 3 nummers representeren het onheilspellende "Sable"-deel – naar de kleur sable, donkerbruin of zwart. Hoewel de teksten over Vernons angsten ("Things Behind Things Behind Things"), schuldgevoelens ("Speyside") en verslechterde relatie ("Awards Season") gaan, zijn de nummers alleszins warm en vertrouwd. Tegen het einde van "Awards Season" verdwijnen alle instrumenten en heeft Vernon met zijn iconische, ietwat korrelige stem een kwetsbaar duet met de stilte. De implosie van duisternis maakt plaats voor licht, voor het zalmkleurige "Fable"-deel. Na het korte "Short Story", met een sprankelende piano en zijn soulvolle falsetto, toont Vernon zijn nieuwe muzikale weg. "Everything Is Peaceful Love" is een soulpopliedje waarvan het refrein zo catchy is dat het lastig is om het album verder af te spelen. Vernon zingt over een overweldigende, liefdevolle ontmoeting. Nooit eerder klonk hij zo hoopvol en waren zijn teksten zo direct." (Parool)
"Boo Boos kent namelijk slechts twee leden: Mark ‘E’ Everett van Eels en Kate Mattison van 79.5. Hij kwam op het spoor van haar toen hij haar funkgroep op de radio hoorde. De twee wisselden muzikale ideeën uit via internet en zochten elkaar op om een plaat op te nemen. En wat is "Young Love" een oogverblindend popjuweeltje geworden zeg. In twaalf authentiek geproduceerde, typisch Amerikaanse popliedjes vol prachtige, traditionele instrumentatie vinden Everett en Mattison elkaar zoals Lee Hazlewood en Nancy Sinatra elkaar eind jaren zestig vonden. Die vergelijking gaat overigens ook op voor hun stemmen: de zijne zwaar, rokerig en cowboy-achtig, die van haar hoog, luchtig en engelachtig. Gedurende "Young Love" hoor je dat de vriendschap tussen de twee steeds hechter werd naarmate de opnames vorderden. Everett en Mattison lachen, huilen, rouwen en flirten met elkaar, maar no matter what: het speelplezier druipt er vanaf." (OOR)
"Tijd. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voor België een nieuwe wereldster rijk was. Zo dacht ik – en velen met mij – in 2016, bij het horen van de live gezongen debuutsingle "Habibi". De ontdekking van Tamino door de rest van de wereld vordert traag maar gestaag. Zijn teksten zitten vol metaforen, waarin hij in weinig woorden veel weet te zeggen, over verlangens, troost, geluk of zaken die verloren gingen. De tien nieuwe songs nam hij deels onderweg op. Met zijn vaste kompaan PJ Maertens, maar ook met een reeks co-producers in studio’s in New Orleans, Brussel en New York. Songs als "Babylon", "My Heroine" en het duet "Sanctuary" (met de in Japan geboren Amerikaanse singer-songwriter Mitski) blijken tijdloze parels. Soms dankzij zijn spel op de Arabische oed (een peervormig snaarinstrument), waarop hij ze ook componeerde, soms vanwege een Massive Attack-achtige groove (Raven), maar altijd dankzij die machtige, nergens geforceerd ingezette stem. Tijd. Ja, het wordt tijd dat iedereen dat hoort." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
