"Op zijn debuutplaat koos Odell hij voor intieme en live-geïnspireerde opnamesetting met voltallige band om zo de authenticiteit van zijn muziek te benadrukken. Maar op de daarop volgende albums werd deze aanpak steeds minder hoorbaar. Op "A Wonderful Life" keert Odell terug naar die opnamestijl. "Don’t Let Me Go" klinkt warm, organisch en levendig. De ironie van de albumtitel wordt duidelijk bij het beluisteren van het titelstuk, vol korte scènes die een vorm van pijn, verlies of existentiële spanning in zich dragen. Geheel in stijl heet het slotnummer "The End Of Suffering". Het zorgt ervoor dat dit slotlied, en daarmee de plaat in zijn geheel, een levendige en veelal emotioneel intense sfeer krijgt. Een sfeer die ergens iets wegheeft van het album "Sea Change" van Beck uit 2002. A Wonderful Life een pracht van een plaat geworden die Tom Odell laat klinken zoals velen hem het liefst horen: doordrenkt met emotie, drama en intens overtuigend." (nieuweplaat.nl (met lichte aanpassingen); cijfer: 8.0)
"De singer-songwriter Fink is het muzikale alter ego van de singer-songwriter Fin Greenall. Hij heeft zich in de afgelopen twee decennia ontwikkeld tot een meester van emotie en het ingetogen muzikale sound. Het idee om "Beauty In Your Wake" in een akoestische versie uit te brengen getuigt van lef. Juist nu het andere album amper een jaar oud is. Waar veel artiesten de neiging hebben om hun werk uit te bouwen kiest Fink hier resoluut voor de kracht van eenvoud. De nummers zijn ontdaan van opsmuk, wat zorgt voor een ongefilterde focus op tekst, melodie en emotie. Elk akkoord, elke ademhaling en elke nuance in Greenalls stem wordt hoorbaar en voelbaar. De opnames klinken intiem, alsof Fink in je woonkamer speelt. De dynamiek van zijn gitaarspel varieert van fluisterzacht fingerpicking tot krachtige uithalen, zonder ooit de intentie uit het oog te verliezen. Al was het album van 2024 al prachtig, dit is een prima bonus album voor de late avond, buiten bij het kampvuur en een ondergaande zon." (De Muziekplank)
Eighteen tracks of prime Van Morrison from 1971, recorded live in front of an intimate studio audience in excellent quality. A nine-piece band perform a selection of Morrison classics, everything from "Friday's Child (Them)" to songs from the yet-to-be released ‘Tupelo Honey’ (1971). Morrison himself is in relaxed good humor on covers such as "Hound Dog" and "Just Like A Woman" (Muziekbank, BF)
""Somewhere North of Nashville", dit leukste, opgewektst klinkende album nam Springsteen op tijdens dezelfde sessies in 1995 waarin hij ook het veel zwaarmoediger "The Ghost of Tom Joad" opnam. Overdag nam hij vooral opgewekte liedjes op om zich ’s avonds aan het ernstige verhaal van John Steinbecks romanfiguur Tom Joad te wijden. De twee albums samenvoegen was een goed idee geweest, maar daar zag Springsteen van af. Gelukkig verschijnt het nu toch, want zo losjes muzikaal plezier makend, horen we hem eigenlijk zelden." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) "Springsteen sluit 1994 af in de veronderstelling dat hij met "Streets Of Philadelphia Sessions" een nieuw album af heeft. Maar hij maakt een U-turn van jewelste, door de E Street Band naar New York City te roepen om materiaal op te nemen voor zijn toekomstige "Greatest Hits"-cd. Een week later, vindt de groep, die sinds de Human Rights Now! Tour van 1988 niet meer compleet bijeen is geweest, zichzelf terug in de studio, voor het eerst in tien jaar." (OOR)
"In juni 2025 is de box "Tracks II: The Lost Albums" van Bruce Springsteen verschenen. Zoals de titel al aangeeft om zeven complete albums die The Boss opnam tussen 1982 en 2018 en ook zo goed als afgerond had, maar om wat voor reden dan ook toch niet uitbracht. In 2005 maakte Springsteen "Faithless", een soundtrack voor een western die er nooit zou komen. Wie de schrijver en regisseur was, wil hij niet zeggen. De naam Ry Cooder doemt als referentie op. De soundtrack klinkt als een mooi geheel. Zeer vermakelijk is "All God’s Children" waarin hij even zijn meest raspende Tom Waits imitatie opzet." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) " ""Faithless" is de vreemdste eend in de bijt. Springsteen begon er in 2006 aan en het duurde vele jaren voor hij ’m af had. De plaat zal niet iedereen bekoren. Het is eerst en vooral een door synths aangedreven soundtrack, een ontdekkingsreis door ‘het terra incognita van nieuwe sonic modalities’. Springsteen als een keyboard wizard op zoek naar zijn innerlijke Phillip Glass." (OOR)
“Eindelijk is de Britse Tom Baxter officieel met een album terug. Het pure ‘The Other Side Of Blue’ is een hartverwarmende collectie prachtsongs. Het is een album dat de fase na ‘The Uncarved Block’ beschrijft: de bewustwording, de scheiding en alle misère die daar bij hoort en daarna een nieuwe liefde en zelfs het vaderschap. Meer dan genoeg meegemaakt om dus weer heel veel mooie songs te schrijven. Songs om alles van zich af te zingen, tegelijkertijd te delen. ‘The Other Side Of Blue’ is een tekst gedreven album. De begeleiding is puur gitaar of piano en de aandacht gaat vrijwel volledig uit naar Baxters zo persoonlijke teksten gezongen met die goddelijke stem van hem. Maar weinig zangers weten hun teksten met zoveel emotie gelijk naar je hart te brengen. Echte songs schrijven en overbrengen blijft een klasse apart, een echt vakmanschap. ‘The Other Side Of Blue’ staat er vol mee en juist in de puurheid van de begeleiding valt op hoe verschrikkelijk goed en intens hij songs kan smeden.” (Written In Music)
“Andy Shauf schudt de op zijn nieuwe album bijna achteloos uit zijn mouw. ‘The Neon Skyline’ bevat het ene na het andere perfecte liedje en de een is nog mooier dan de ander. De instrumentatie is tijdloos, maar zit ook vol subtiele wendingen, terwijl de stem van de Canadese muzikant bijzonder lekker in het gehoor ligt. Alles klinkt zo aangenaam, zo tijdloos en zo makkelijk dat het haast een koud kunstje lijkt, maar ondertussen is het natuurlijk razendknap wat Andy Shauf doet. ‘The Neon Skyline’ staat vol met songs waarop je direct bij de eerste keer horen verliefd wordt en het is een liefde die niet verdwijnt wanneer je het album vaker beluisterd. Integendeel zelfs, het nieuwe album van Andy Shauf wordt alleen maar mooier.” (De krenten uit de pop)
"De Amerikaanse muzikante staat de afgelopen vijftien jaar garant voor geweldige albums en ook "Personal History" is er weer een. Het is een album dat grotendeels in het verlengde ligt van haar vorige albums. Producer Josh Kaufman heeft "Personal History" voorzien van een mooi geluid, maar heeft de karakteristieke sound van Mary Chapin Carpenter intact gelaten. De instrumentatie is ook dit keer zeer smaakvol, maar staat volledig in dienst van de stem van Carpenter. Het is een stem die prachtig rijpt en die de afgelopen vijftien jaar alleen maar mooier is geworden. Ze schrijft bovendien aansprekende tijdloze songs. Ook "Personal History" is hierdoor weer een singer-songwriteralbum dat past in de inmiddels rijke traditie van het genre. Zowel de songs, de muziek als de zang ademen kwaliteit, maar ze weet ook dit keer te raken met haar persoonlijke songs en haar bijzondere stem." (De krenten uit de pop) NB: op "Home Is A Song" zingt Anaïs Mitchell mee, zelf volop in de schijnwerpers met haar musical "Hadestown".
""Sable, Fable" begint met folk in de stijl van de eerste 2 albums. De eerste 3 nummers representeren het onheilspellende "Sable"-deel – naar de kleur sable, donkerbruin of zwart. Hoewel de teksten over Vernons angsten ("Things Behind Things Behind Things"), schuldgevoelens ("Speyside") en verslechterde relatie ("Awards Season") gaan, zijn de nummers alleszins warm en vertrouwd. Tegen het einde van "Awards Season" verdwijnen alle instrumenten en heeft Vernon met zijn iconische, ietwat korrelige stem een kwetsbaar duet met de stilte. De implosie van duisternis maakt plaats voor licht, voor het zalmkleurige "Fable"-deel. Na het korte "Short Story", met een sprankelende piano en zijn soulvolle falsetto, toont Vernon zijn nieuwe muzikale weg. "Everything Is Peaceful Love" is een soulpopliedje waarvan het refrein zo catchy is dat het lastig is om het album verder af te spelen. Vernon zingt over een overweldigende, liefdevolle ontmoeting. Nooit eerder klonk hij zo hoopvol en waren zijn teksten zo direct." (Parool)
"Tijd. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voor België een nieuwe wereldster rijk was. Zo dacht ik – en velen met mij – in 2016, bij het horen van de live gezongen debuutsingle "Habibi". De ontdekking van Tamino door de rest van de wereld vordert traag maar gestaag. Zijn teksten zitten vol metaforen, waarin hij in weinig woorden veel weet te zeggen, over verlangens, troost, geluk of zaken die verloren gingen. De tien nieuwe songs nam hij deels onderweg op. Met zijn vaste kompaan PJ Maertens, maar ook met een reeks co-producers in studio’s in New Orleans, Brussel en New York. Songs als "Babylon", "My Heroine" en het duet "Sanctuary" (met de in Japan geboren Amerikaanse singer-songwriter Mitski) blijken tijdloze parels. Soms dankzij zijn spel op de Arabische oed (een peervormig snaarinstrument), waarop hij ze ook componeerde, soms vanwege een Massive Attack-achtige groove (Raven), maar altijd dankzij die machtige, nergens geforceerd ingezette stem. Tijd. Ja, het wordt tijd dat iedereen dat hoort." (OOR)
"Eerst was ze ‘the next best country thing’ of ‘de nieuwe Ilse deLange’ maar inmiddels, een album en enkele EP’s en ontelbaar veel optredens verder, is ze veel meer dan dat. Weg van de zogenaamde country en gewoon maken waar je goed in bent: een eigen stijl, poppy muziekjes, een heerlijke stem en sound en een duidelijk hoorbaar ontwikkelde muzikante komt met haar tweede album. "Big Mood" opent met het heerlijk vrolijke deuntje "Killing Time" en zet dit door met allemaal korte liedjes van tweeënhalve minuut of, doe eens gek, drieënhalve minuut. Maar het leuke is: het werkt! Als je het al ergens mee wil vergelijken, dan denk ik vooral aan de in de 90’s populaire Julia P. Hersheimer – ook van Nederlandse bodem en tevens (één van) de beste singer-songwriters van toen. En Judy Blank van nu! Voor je het weet is het album alweer over en besef je je 'We’re not killing time – time is killing us'." (Platomania)
“Siv Jakobsen kleurt de aankomende seizoenen alvast bijzonder fraai in met fraai gearrangeerde songs vol bijzondere klanken en een stem vol betovering en melancholie. Ze maakte drie jaar geleden veel indruk met het prachtige ‘The Nordic Mellow’ (2017), maar levert nu met ‘A Temporary Soothing’ een nog veel mooier album af. Op haar nieuwe album verwerkt de Noorse singer-songwriter meer invloeden, steken haar songs nog net wat knapper in elkaar, is de instrumentatie nog mooier en is de zang van een unieke schoonheid. Het kabbelt bijzonder aangenaam voort, maar je hoort pas hoe mooi en bijzonder de muziek van Siv Jakobsen is wanneer je je er volledig in onderdompelt. Vervolgens blijf je nieuwe dingen horen op een album dat tot steeds grotere hoogten stijgt. Een prachtige soundtrack voor de seizoenen die er aan komen.” (De krenten uit de pop)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
