"De Amerikaanse singer-songwriter Becca Stevens levert met "Maple To Paper" een gewaagd maar ook mooi en bijzonder akoestisch soloalbum uit waarop haar persoonlijke songs zijn teruggebracht tot de essentie Op al haar tot dusver verschenen albums etaleert Becca Stevens op bijzondere wijze haar muzikaliteit. Zowel in haar gitaarspel als in haar zang hoor je dat ze een geschoolde muzikante is, die niet graag kiest voor de makkelijkste weg. Dat doet ze ook niet op haar nieuwe album "Maple To Paper", ook al kiest ze op dit album voor een uiterst sobere setting met alleen ruimte voor haar akoestische gitaar en haar stem. Met haar gitaarspel en haar zang slaagt Becca Stevens er in om een album vol bijzonder intense songs af te leveren. Het zijn songs waar je ademloos naar moet luisteren om maar niets te missen, maar het zijn ook songs zonder opsmuk, die laten horen hoe mooi en indringend pure folksongs kunnen zijn." (De krenten uit de pop)
"Patterns In Repeat straalt een ingetogen rijpheid uit, geeft fraai ruimte aan erkenning en waardering van liefdesrelaties en familiebanden. Vanzelfsprekend speelt ook haar moederschap een grote rol op dit album. Openingstrack "Child Of Mine" is een zuiver lied, begeleid door akoestische gitaar en verfraaid door betoverende achtergrondklanken. Marling raakt hier de essentie op buitengewoon fraaie wijze. Terugkerende patronen in relaties en gedrag komen mooi tot uiting in de rijke titelsong die de plaat richting het einde nog extra gewicht en schoonheid meegeeft. Voeg daarbij een aantal korte wiegeliedjes en het kunstzinnige, licht bevreemdende "Interlude (Time Passages)" en je kunt alleen maar concluderen dat dit album het zoveelste overtuigende bewijs van het talent van Laura Marling is. "Patterns In Repeat" laat horen dat haar ‘thuiskomst’ en hervonden rust juist tot nieuwe inspiratie hebben geleid. Een indringend en prachtig album is het gevolg." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"Met "Rise And Shine" doet het Continental Song City-label een nieuwe poging de Texaanse singer-songwriter David Rodriguez op het voetstuk te plaatsen waar hij eigenlijk thuishoort. Rodriguez is nog amper bekend. Nu hielp het misschien ook niet dat hij vanwege de liefde vanaf 1994 in Nederland woonde, juist in de periode dat hij drie jaar achtereen in Austin was uitgeroepen tot de beste liedjesschrijver en niemand minder dan Lyle Lovett zijn "Ballad Of The Snow Leopard And The Tanqueray Cowboy" had opgenomen voor zijn album "Step Inside This House". De song is een van de hoogtepunten van "Rise And Shine", een plaat die Rodriguez in 2015 opnam, vlak voor zijn plotseling overlijden op 63-jarige leeftijd. Het album bestaat uit liedjes die Rodriguez' talent volledig onderstrepen, prachtig vertolkt met bijzonder sfeervolle begeleiding van de Rhythm Chiefs. "Rise And Shine" is misschien wel het beste argument om Rodriguez op te nemen in het pantheon van grote Texaanse singer-songwriters." (Heaven; 4 uit 5 sterren)
"Amos Lee spent the years just prior to 2024's "Transmissions" exploring the work of his influences, including the lyrical west coast jazz of '50s icon Chet Baker and the poetic Americana of Lucinda Williams. He seemingly brings all of this experience to bear here, striking an assured balance between ragged folk intimacy and gorgeously arranged Baroque pop. It was produced by Lee and largely recorded live over a one-week period in upstate New York. The result is an album that illuminates all of the raw emotionality and literate qualities of the singer/songwriter's best work, but with a broad musicality that feels ambitious, even as it remains loose and never overly planned out. With "Transmissions", Lee has made an album that's both cozy and daring, one that reaches for connection and pulls you deep into it." (AllMusic; 4.5 uit 5 sterren)
"Douglas Firs, het alter ego van Vlaming Gertjan Van Hellemont, is zo'n band die bij mij eigenlijk geen kwaad kan doen. Altijd degelijke klasse, mooie liedjes en verzorgde arrangementen. Een beetje als Bertolf in eigen land - alleen kruidt de Vlaming ietsje minder Paul McCartney-achtig en voegt hij een extra mespuntje Neil Young toe. Dat laatste doet hij vooral in het nummer "Magazine". "Happy Pt.2" sluit naadloos aan bij de voorganger "Heart Of A Mother" uit 2021. Zelfde groep muzikanten, zelfde technische team, zelfde sfeer en melancholie. Daarin gaat Van Hellemont ver. Bij eerste beluistering denk ik zelfs even dat het een break-up-album is. Het tegendeel blijkt waar. De Vlaming is juist bang de liefde van zijn leven te missen en wil eigenlijk elke dag herbeleven als die eerste waarop ze elkaar tegenkwamen. In het nummer in kwestie, "Back To That Day", vliegt de strings-synth schitterend uit de bocht. "Happy Pt.2" is weer een voltreffer." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Voordat we er erg in hadden is "Trouble", dat zo machtige ‘debuut’ van de Amerikaanse Ray LaMontagne, dit jaar (2024) alweer 20 jaar oud. Heel productief was hij na dat debuut niet echt want zijn nieuwe album "Long Way Home" is pas zijn negende, maar aangezien het wachten bij hem altijd weer uitstekende albums oplevert zij het hem vergeven. Ook "Long Way Home" heeft in songs weer die fijne tijdloosheid die zijn werk zo interessant maakt. En die uit duizenden herkenbare stem is en blijft zijn grote troef. Wat een krachtige intensiteit en emoties maakt zijn stem toch altijd los. Een stem die met elk album meer soul in zich draagt. Opvallend ook hoe hij zijn helden eert: eerst Neil Young in het fraaie "And They Called Her California" en even later Stephen Stills in "The Way Things Are". "Long Way Home" is met nog geen 32 minuten natuurlijk aan de korte kant. Tegelijk zullen er dit jaar weinig albums uitkomen met een warmere gloed en emotionele innemendheid als deze." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
“De Amerikaanse muzikant Matt Costa grossiert op zijn nieuwe album ‘Yellow Coat’ in kwalitatief hoogstaande maar ook volstrekt tijdloze popliedjes, wat een ultiem feelgood album oplevert. Na ‘Songs We Sing’ (2006), ‘Unfamiliar Faces’ (2007), ‘Mobile Chateau’ (2010), ‘Matt Costa’ (2013) en ‘Santa Rosa Fangs’ (2018) is ook ‘Yellow Coat’ (2020) weer een prachtig album. Het zijn albums die stuk voor stuk zijn te karakteriseren als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en het is een platenkast die opvalt door een uitstekende smaak. Ook op zijn zesde album stapt Matt Costa met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek en maakt hij indruk met popliedjes waarvoor de allergrootsten zich niet zouden schamen. ‘Yellow Coat' haalt het beste uit een heleboel decennia popmuziek en verpakt dit alles in popliedjes die je na één keer horen niet meer wilt vergeten en die steeds maar weer blijven verbazen door de torenhoge kwaliteit.” (De krenten uit de pop)
"Op zijn eerste album na een heel lange afwezigheid blijkt Nick Lowe nog altijd een geweldige songschrijver te zijn. Beschaafde rock-’n-roll, het bestaat. Hij was een sleutelfiguur binnen de pubrock, het no-nonsensegenre dat in Engeland direct voorafging aan de punk. In de New Wave was Nick Lowe als songschrijver en vooral producer heel actief en hielp de carrière van Elvis Costello op gang. Inmiddels is Lowe 75. Op het podium staat hij nog geregeld, maar het is al lang geleden dat hij een album met eigen songs uitbracht. Trouwe fans zullen veel van deze songs al kennen. Ze verschenen eerder als singles. Het is een soort heren-rock-’n-roll: uiterst beschaafd, maar voor de liefhebber wel degelijk opwindend. We keren terug naar de popmuziek van de heel vroege jaren zestig, zeg maar van vóór het langharig tuig. Er zit een licht bibbertje in Lowe’s stem, maar hinderen doet het niet. Als songschrijver is hij nog altijd een vakman: elk liedje hier is een heel zorgvuldig geconstrueerd bouwwerkje." (Het Parool)
"A classy and memorable balm for the soul. Leif Vollebekk may not be a name that leaps off of the pages of recognition, but the Canadian singer/songwriter has been releasing albums since 2010. With an ever-growing fanbase his star really started to shine with 2017’s "Twin Solitude" and his popularity can now be measured by the fact that his upcoming live tour swings throughout Europe and the UK before returning to the US. The album is described as a meditation on living in an ever-changing present laced with existential doubt, the search for a higher power. Whatever the motivation, Vollebekk, who self-produced and played piano, guitar, bass, B3 organ, harmonica, accordion and Moog synthesizer on the album, has delivered a superb piece of work. "Revelation" is an apt a title as any for an album that deserves a place on those end-of-year lists so beloved by, well, everyone." (American-uk.com) Op 7 feb 2025 geeft Vollebekk een optreden in Metropool Hengelo met Berget Lewis.
"Oprecht en gepassioneerd. De dertien tracks dienen als één geheel beluisterd te worden – een ‘music montage with no beginnings or endings’, aldus de man zelf – en omspannen bijna zijn complete loopbaan: van "Burned" uit de Buffalo Springfield-tijd tot het weinig opzienbarende "Don’t Forget Love" van het album "Barn" (2021). In vocaal opzicht doet Young op sommige momenten zijn bijnaam Shakey wel heel erg eer aan en de uitvoeringen van bekendere songs (o.a. "Comes A Time") voegen weinig toe aan eerdere versies, maar als doorgewinterde muzikanten zonodig heropnames van hun oudere werk moeten uitbrengen, laat ze dan in godsnaam vaker zo oprecht en gepassioneerd klinken als Neil Young doet op "Before And After"."(Lust for life; 4 uit 5 sterren)
"De schoonheid van het album wordt al meteen duidelijk in de sierlijke opener "Something Going ‘Round". De compositie komt aarzelend op gang maar het duurt niet lang alvorens Cummings galmend uithaalt en een symfonisch orkest haar stijlvol ondersteunt. Wanneer aansluitend de fabelachtige single "On And On" langskomt, weet je meteen dat je als luisteraar goud in de oren hebt. Wat volgt is een stijlvolle reis waarin Grace Cummings je meeneemt in verhalen over liefdesverdriet, eenzaamheid en weerbaarheid. Zo is er het titelnummer waarin ze in de huid kruipt van het hoofdpersonage uit Bob Dylans "To Ramona", en waarin het personage niet loopt te treuren maar als een krachtige vrouw de wereld uitdaagt. Met "Ramona" brengt Grace Cummings een bloedmooi album om in te verdrinken. Muzikaal klinkt alles warm en vol, met orkestratie en koorzang die de nummers tot de nok vult met tedere geluiden. Want we herhalen het nog maar eens: Grace Cummings heeft een dijk van een stem." (Dansende Beren; 4,5 uit 5 sterren)
"In 2023 probeerde McMorrow de liedjes van "Wide Open, Horses" live op de bühne te spelen. Hij boekte twee avonden in The National Concert Hall in Dublin om uit te proberen of het werkte. Hij nam beide concerten op om voor zichzelf de keuze te maken wat wel of niet op het album terecht zou komen. In een interview vertelde hij dat deze beide concerten misschien wel de beste optredens zijn geweest die hij ooit gegeven had, omdat juist niemand de muziek kende. Met al deze hernieuwde energie ging hij terug naar de studio en nam hij het gehele album in één keer op. "Wide Open, Horses" is een plaat geworden die alle ingrediënten bevat die hij in alle andere albums heeft gebruikt. Zo hebben we het gevoelige van "Early In The Morning", het elektronische van "Post Tropical", de popkant van "Grapefruit Season" en de persoonlijke hoek van "The Less I Knew". Dit alles heeft hij bij elkaar gegooid en daar komt een prachtige plaat uit waar je alleen maar verliefd op kan worden." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
