"De Amerikaanse muzikante staat de afgelopen vijftien jaar garant voor geweldige albums en ook "Personal History" is er weer een. Het is een album dat grotendeels in het verlengde ligt van haar vorige albums. Producer Josh Kaufman heeft "Personal History" voorzien van een mooi geluid, maar heeft de karakteristieke sound van Mary Chapin Carpenter intact gelaten. De instrumentatie is ook dit keer zeer smaakvol, maar staat volledig in dienst van de stem van Carpenter. Het is een stem die prachtig rijpt en die de afgelopen vijftien jaar alleen maar mooier is geworden. Ze schrijft bovendien aansprekende tijdloze songs. Ook "Personal History" is hierdoor weer een singer-songwriteralbum dat past in de inmiddels rijke traditie van het genre. Zowel de songs, de muziek als de zang ademen kwaliteit, maar ze weet ook dit keer te raken met haar persoonlijke songs en haar bijzondere stem." (De krenten uit de pop) NB: op "Home Is A Song" zingt Anaïs Mitchell mee, zelf volop in de schijnwerpers met haar musical "Hadestown".
""Somewhere North of Nashville", dit leukste, opgewektst klinkende album nam Springsteen op tijdens dezelfde sessies in 1995 waarin hij ook het veel zwaarmoediger "The Ghost of Tom Joad" opnam. Overdag nam hij vooral opgewekte liedjes op om zich ’s avonds aan het ernstige verhaal van John Steinbecks romanfiguur Tom Joad te wijden. De twee albums samenvoegen was een goed idee geweest, maar daar zag Springsteen van af. Gelukkig verschijnt het nu toch, want zo losjes muzikaal plezier makend, horen we hem eigenlijk zelden." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) "Springsteen sluit 1994 af in de veronderstelling dat hij met "Streets Of Philadelphia Sessions" een nieuw album af heeft. Maar hij maakt een U-turn van jewelste, door de E Street Band naar New York City te roepen om materiaal op te nemen voor zijn toekomstige "Greatest Hits"-cd. Een week later, vindt de groep, die sinds de Human Rights Now! Tour van 1988 niet meer compleet bijeen is geweest, zichzelf terug in de studio, voor het eerst in tien jaar." (OOR)
"In juni 2025 is de box "Tracks II: The Lost Albums" van Bruce Springsteen verschenen. Zoals de titel al aangeeft om zeven complete albums die The Boss opnam tussen 1982 en 2018 en ook zo goed als afgerond had, maar om wat voor reden dan ook toch niet uitbracht. In 2005 maakte Springsteen "Faithless", een soundtrack voor een western die er nooit zou komen. Wie de schrijver en regisseur was, wil hij niet zeggen. De naam Ry Cooder doemt als referentie op. De soundtrack klinkt als een mooi geheel. Zeer vermakelijk is "All God’s Children" waarin hij even zijn meest raspende Tom Waits imitatie opzet." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) " ""Faithless" is de vreemdste eend in de bijt. Springsteen begon er in 2006 aan en het duurde vele jaren voor hij ’m af had. De plaat zal niet iedereen bekoren. Het is eerst en vooral een door synths aangedreven soundtrack, een ontdekkingsreis door ‘het terra incognita van nieuwe sonic modalities’. Springsteen als een keyboard wizard op zoek naar zijn innerlijke Phillip Glass." (OOR)
"De Ieren hebben de wind in de rug! Hun ijzersterke muziekcultuur is al sinds hun vroegste oorsprong subversief, veerkrachtig en onlosmakelijk verbonden met de Keltische identiteit. Kean Kavanagh neemt de diepgewortelde wortels van de Ieren in Amerika als uitgangspunt. Zijn eigen wortels zijn een Ier geboren in Houston, Texas, maar opgegroeid in het pittoreske Portlaoise. "The County Star" kent rollende stadionrock van Springsteen, groovy licks en droge drums uit blues, funk en soul, maar vooral een hele scheut aan introspectieve referenties naar jarenlange Ierse muziekgeschiedenis. Filmische vignetten, waarin alles van een viool tot doedelzak, maar ook synths, een verrassende plek krijgen, in wat op het eerste gehoor klinkt als Americana. Luister naar "The Whistle", "A Cowboy Song" en "Anyway", en laat je meeslepen in Kavanaghs wereld. Een wereld die klinkt als 't Wilde Westen maar dan met Keltische kastelen. Het meeslepende "Father’s Brown" moet het mooiste nummer van het jaar zijn. Echt waar." (Platomania)
"Tijd. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voor België een nieuwe wereldster rijk was. Zo dacht ik – en velen met mij – in 2016, bij het horen van de live gezongen debuutsingle "Habibi". De ontdekking van Tamino door de rest van de wereld vordert traag maar gestaag. Zijn teksten zitten vol metaforen, waarin hij in weinig woorden veel weet te zeggen, over verlangens, troost, geluk of zaken die verloren gingen. De tien nieuwe songs nam hij deels onderweg op. Met zijn vaste kompaan PJ Maertens, maar ook met een reeks co-producers in studio’s in New Orleans, Brussel en New York. Songs als "Babylon", "My Heroine" en het duet "Sanctuary" (met de in Japan geboren Amerikaanse singer-songwriter Mitski) blijken tijdloze parels. Soms dankzij zijn spel op de Arabische oed (een peervormig snaarinstrument), waarop hij ze ook componeerde, soms vanwege een Massive Attack-achtige groove (Raven), maar altijd dankzij die machtige, nergens geforceerd ingezette stem. Tijd. Ja, het wordt tijd dat iedereen dat hoort." (OOR)
"De pas 22-jarige Lùisa (1992) is een singer-songwriter uit Hamburg. Ze bracht vorig jaar het album "Never Own" uit. Daarop staan kleine gitaarliedjes vol rustige melodieën en het prettige stemgeluid van de Duitse singer-songwriter. Eerder dit jaar overtuigde ze de grote zaal van Paradiso als voorprogramma van The Paper Kites.” (Paradiso)
""Sable, Fable" begint met folk in de stijl van de eerste 2 albums. De eerste 3 nummers representeren het onheilspellende "Sable"-deel – naar de kleur sable, donkerbruin of zwart. Hoewel de teksten over Vernons angsten ("Things Behind Things Behind Things"), schuldgevoelens ("Speyside") en verslechterde relatie ("Awards Season") gaan, zijn de nummers alleszins warm en vertrouwd. Tegen het einde van "Awards Season" verdwijnen alle instrumenten en heeft Vernon met zijn iconische, ietwat korrelige stem een kwetsbaar duet met de stilte. De implosie van duisternis maakt plaats voor licht, voor het zalmkleurige "Fable"-deel. Na het korte "Short Story", met een sprankelende piano en zijn soulvolle falsetto, toont Vernon zijn nieuwe muzikale weg. "Everything Is Peaceful Love" is een soulpopliedje waarvan het refrein zo catchy is dat het lastig is om het album verder af te spelen. Vernon zingt over een overweldigende, liefdevolle ontmoeting. Nooit eerder klonk hij zo hoopvol en waren zijn teksten zo direct." (Parool)
"Onder de artiestennaam VanWyck maakt de Amsterdamse zangeres inmiddels al zes jaar de beste country-, Americana- en folkmuziek van eigen bodem. "Dust Chaser" is haar vijfde plaat sinds 2018, waarop de zangeres zich wederom opnieuw uitvindt binnen de kaders van de ambachtelijke muziek. Ze moest leren loslaten. Muzikale inspiratie om haar bij dat proces te ondersteunen, vond Oele in de blues, woestijnrock, dance en psychedelische muziek. In opener "Unravel" hoor je dat meteen. Het nummer begint met een bijna catchy pianopatroontje, maar eindigt in een donkere, zanderige windhoos van gitaren. De songs worden geleidelijk aan steeds iets lichter en in het minimalistisch gearrangeerde "Towards The Sun" is VanWyck er eindelijk klaar voor. ‘With my hands free and my head strong / I turn towards the sun / I think it’s time babe / I think that it’s time that I’m moving on.’ Prachtig." (OOR)
"Robert Forster, ooit mede-frontman van het bejubelde Australische combo The Go-Betweens, is niet de meest productieve artiest, maar dit nieuwe album volgt slechts twee jaar na voorganger "The Candle And The Flame". Deze creatieve tussensprint weerspiegelt zich in de kwaliteit van de muziek, want het is smullen geblazen van deze Strawberries. Binnen de Go-Betweens had Forster de rol van tegendraadse weirdo. Meeslepend is de romance tussen een leraar Engels en zijn Franse studente in "Tell It Back To Me". Het lichtvoetige titelnummer is een duet met Forsters eega Karin Baumler, dat extra lading krijgt als je weet dat Baumler tot voor kort met een levensbedreigende ziekte kampte. Zijn Zweedse begeleidingsband – Strawberries werd in Stockholm opgenomen – voelt feilloos aan wat de songs nodig hebben; zoon Louis heeft een indrukwekkende gastrol als gitarist. Op zijn 67ste heeft Robert Forster een mijlpaal in zijn oeuvre afgeleverd." (OOR)
"Bob Dylan coverde hem, Joni Mitchell was fan. Toch bleef de doorbraak van Eric Andersen uit. Maar daar is-ie nu dus, het fonkelnieuwe album "Dance Of Love And Death", met zeventien eigen liedjes, opgenomen in New York, Italië en Amsterdam. In Rolling Stone werd onlangs op buitengewoon lovende wijze stilgestaan bij zijn nieuwe album. Volgens het Amerikaanse muziekblad staat het vol staat met ‘aangrijpende verhalen’, en typische Andersen-achtige ‘met gebronsde stem gezongen intieme romantiek’. Wat hij zelf vooral hoopt is dat dat album aanslaat; het zijn toch liedjes die hij al een tijd met zich meedroeg. Liedjes zonder een groter plan, je begint ergens aan, en gaat ermee door, eigenlijk zoals hij het altijd heeft gedaan. Misschien daarom heeft hij nooit een hit gehad, zegt hij, de handen reikend naar het plafond. Hij is er nooit écht voor gaan zitten om er eentje te maken, met een pakkende melodie, een vanzelfsprekende bridge en een mee te zingen refrein." (Volkskrant)
"Patterns In Repeat straalt een ingetogen rijpheid uit, geeft fraai ruimte aan erkenning en waardering van liefdesrelaties en familiebanden. Vanzelfsprekend speelt ook haar moederschap een grote rol op dit album. Openingstrack "Child Of Mine" is een zuiver lied, begeleid door akoestische gitaar en verfraaid door betoverende achtergrondklanken. Marling raakt hier de essentie op buitengewoon fraaie wijze. Terugkerende patronen in relaties en gedrag komen mooi tot uiting in de rijke titelsong die de plaat richting het einde nog extra gewicht en schoonheid meegeeft. Voeg daarbij een aantal korte wiegeliedjes en het kunstzinnige, licht bevreemdende "Interlude (Time Passages)" en je kunt alleen maar concluderen dat dit album het zoveelste overtuigende bewijs van het talent van Laura Marling is. "Patterns In Repeat" laat horen dat haar ‘thuiskomst’ en hervonden rust juist tot nieuwe inspiratie hebben geleid. Een indringend en prachtig album is het gevolg." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"Ze is afkomstig uit Brooklyn en belandt vanuit New York City in Masschusetts, in Boston maakt Kris Delmhorst deel uit van de plaatselijke troubadoursscene en engageert zich in projecten tegen geweld in de familiale kring. In 1996 bracht Delmhorst, die haar zang met gitaar, viool en piano begeleidt, een eerste langspeler in eigen beheer uit. Delmhorst, ondertussen in een fragiele levensfase, mijmert in "Ghosts In The Garden" over gemiste kansen, het verlies van geliefden en uit het zicht verdwenen bekenden. Die keren na het meeslepende op ijl, sfeervol snarenwerk balancerende "Wolves" terug in de titelsong. Fender Rhodes-piano en pedalsteelgitaar dragen de haast fluisterende zang in "Ghost In The Garden" in de indringende mysterieuze titelsong. Het tempo wordt enigszins opgedreven in het met rauwe, gitaarflarden aangedreven jazzy "Not The Only One", een indringende meditatie over liefde en verlies." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
