""Somewhere North of Nashville", dit leukste, opgewektst klinkende album nam Springsteen op tijdens dezelfde sessies in 1995 waarin hij ook het veel zwaarmoediger "The Ghost of Tom Joad" opnam. Overdag nam hij vooral opgewekte liedjes op om zich ’s avonds aan het ernstige verhaal van John Steinbecks romanfiguur Tom Joad te wijden. De twee albums samenvoegen was een goed idee geweest, maar daar zag Springsteen van af. Gelukkig verschijnt het nu toch, want zo losjes muzikaal plezier makend, horen we hem eigenlijk zelden." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) "Springsteen sluit 1994 af in de veronderstelling dat hij met "Streets Of Philadelphia Sessions" een nieuw album af heeft. Maar hij maakt een U-turn van jewelste, door de E Street Band naar New York City te roepen om materiaal op te nemen voor zijn toekomstige "Greatest Hits"-cd. Een week later, vindt de groep, die sinds de Human Rights Now! Tour van 1988 niet meer compleet bijeen is geweest, zichzelf terug in de studio, voor het eerst in tien jaar." (OOR)
"In juni 2025 is de box "Tracks II: The Lost Albums" van Bruce Springsteen verschenen. Zoals de titel al aangeeft om zeven complete albums die The Boss opnam tussen 1982 en 2018 en ook zo goed als afgerond had, maar om wat voor reden dan ook toch niet uitbracht. In 2005 maakte Springsteen "Faithless", een soundtrack voor een western die er nooit zou komen. Wie de schrijver en regisseur was, wil hij niet zeggen. De naam Ry Cooder doemt als referentie op. De soundtrack klinkt als een mooi geheel. Zeer vermakelijk is "All God’s Children" waarin hij even zijn meest raspende Tom Waits imitatie opzet." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren) " ""Faithless" is de vreemdste eend in de bijt. Springsteen begon er in 2006 aan en het duurde vele jaren voor hij ’m af had. De plaat zal niet iedereen bekoren. Het is eerst en vooral een door synths aangedreven soundtrack, een ontdekkingsreis door ‘het terra incognita van nieuwe sonic modalities’. Springsteen als een keyboard wizard op zoek naar zijn innerlijke Phillip Glass." (OOR)
"De Amerikaanse muzikante staat de afgelopen vijftien jaar garant voor geweldige albums en ook "Personal History" is er weer een. Het is een album dat grotendeels in het verlengde ligt van haar vorige albums. Producer Josh Kaufman heeft "Personal History" voorzien van een mooi geluid, maar heeft de karakteristieke sound van Mary Chapin Carpenter intact gelaten. De instrumentatie is ook dit keer zeer smaakvol, maar staat volledig in dienst van de stem van Carpenter. Het is een stem die prachtig rijpt en die de afgelopen vijftien jaar alleen maar mooier is geworden. Ze schrijft bovendien aansprekende tijdloze songs. Ook "Personal History" is hierdoor weer een singer-songwriteralbum dat past in de inmiddels rijke traditie van het genre. Zowel de songs, de muziek als de zang ademen kwaliteit, maar ze weet ook dit keer te raken met haar persoonlijke songs en haar bijzondere stem." (De krenten uit de pop) NB: op "Home Is A Song" zingt Anaïs Mitchell mee, zelf volop in de schijnwerpers met haar musical "Hadestown".
"Tijd. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voor België een nieuwe wereldster rijk was. Zo dacht ik – en velen met mij – in 2016, bij het horen van de live gezongen debuutsingle "Habibi". De ontdekking van Tamino door de rest van de wereld vordert traag maar gestaag. Zijn teksten zitten vol metaforen, waarin hij in weinig woorden veel weet te zeggen, over verlangens, troost, geluk of zaken die verloren gingen. De tien nieuwe songs nam hij deels onderweg op. Met zijn vaste kompaan PJ Maertens, maar ook met een reeks co-producers in studio’s in New Orleans, Brussel en New York. Songs als "Babylon", "My Heroine" en het duet "Sanctuary" (met de in Japan geboren Amerikaanse singer-songwriter Mitski) blijken tijdloze parels. Soms dankzij zijn spel op de Arabische oed (een peervormig snaarinstrument), waarop hij ze ook componeerde, soms vanwege een Massive Attack-achtige groove (Raven), maar altijd dankzij die machtige, nergens geforceerd ingezette stem. Tijd. Ja, het wordt tijd dat iedereen dat hoort." (OOR)
""Sable, Fable" begint met folk in de stijl van de eerste 2 albums. De eerste 3 nummers representeren het onheilspellende "Sable"-deel – naar de kleur sable, donkerbruin of zwart. Hoewel de teksten over Vernons angsten ("Things Behind Things Behind Things"), schuldgevoelens ("Speyside") en verslechterde relatie ("Awards Season") gaan, zijn de nummers alleszins warm en vertrouwd. Tegen het einde van "Awards Season" verdwijnen alle instrumenten en heeft Vernon met zijn iconische, ietwat korrelige stem een kwetsbaar duet met de stilte. De implosie van duisternis maakt plaats voor licht, voor het zalmkleurige "Fable"-deel. Na het korte "Short Story", met een sprankelende piano en zijn soulvolle falsetto, toont Vernon zijn nieuwe muzikale weg. "Everything Is Peaceful Love" is een soulpopliedje waarvan het refrein zo catchy is dat het lastig is om het album verder af te spelen. Vernon zingt over een overweldigende, liefdevolle ontmoeting. Nooit eerder klonk hij zo hoopvol en waren zijn teksten zo direct." (Parool)
"Onder de artiestennaam VanWyck maakt de Amsterdamse zangeres inmiddels al zes jaar de beste country-, Americana- en folkmuziek van eigen bodem. "Dust Chaser" is haar vijfde plaat sinds 2018, waarop de zangeres zich wederom opnieuw uitvindt binnen de kaders van de ambachtelijke muziek. Ze moest leren loslaten. Muzikale inspiratie om haar bij dat proces te ondersteunen, vond Oele in de blues, woestijnrock, dance en psychedelische muziek. In opener "Unravel" hoor je dat meteen. Het nummer begint met een bijna catchy pianopatroontje, maar eindigt in een donkere, zanderige windhoos van gitaren. De songs worden geleidelijk aan steeds iets lichter en in het minimalistisch gearrangeerde "Towards The Sun" is VanWyck er eindelijk klaar voor. ‘With my hands free and my head strong / I turn towards the sun / I think it’s time babe / I think that it’s time that I’m moving on.’ Prachtig." (OOR)
"De Amerikaanse zangeres en songwriter Melanie Safka - als artiest vooral bekend bij haar voornaam - overleed in januari 2024 op 76-jarige leeftijd. Kort daarna is platenlabel Cleopatra Records begonnen met een uitgebreide serie (her)uitgaven van haar oeuvre. Een van de opvallendste titels daartussen is een live-registratie van een concert dat Melanie in 1988 gaf in Leiden. Oorspronkelijk wilde ze met een groep lokale muzikanten samenwerken, maar dat bleek op het laatste moment niet goed te werken. In allerijl werden de diensten van stergitarist Jan Akkerman ingeschakeld, die op zijn beurt weer de toevallig in Nederland vertoevende Santana-percussionist Raul Rekow uitnodigde. In een paar uurtjes bereidde het drietal de set voor. Het optreden klinkt spontaan en vreugdevol. Akkerman leeft zich uit als slaggitarist en Melanie lijkt keer op keer positief verrast dat ze op het podium staat met de gitarist die ze zo goed kent van de platen van Focus. Een unieke - maar bovenal erg fijne samenwerking." (Muziekweb)
"Patterns In Repeat straalt een ingetogen rijpheid uit, geeft fraai ruimte aan erkenning en waardering van liefdesrelaties en familiebanden. Vanzelfsprekend speelt ook haar moederschap een grote rol op dit album. Openingstrack "Child Of Mine" is een zuiver lied, begeleid door akoestische gitaar en verfraaid door betoverende achtergrondklanken. Marling raakt hier de essentie op buitengewoon fraaie wijze. Terugkerende patronen in relaties en gedrag komen mooi tot uiting in de rijke titelsong die de plaat richting het einde nog extra gewicht en schoonheid meegeeft. Voeg daarbij een aantal korte wiegeliedjes en het kunstzinnige, licht bevreemdende "Interlude (Time Passages)" en je kunt alleen maar concluderen dat dit album het zoveelste overtuigende bewijs van het talent van Laura Marling is. "Patterns In Repeat" laat horen dat haar ‘thuiskomst’ en hervonden rust juist tot nieuwe inspiratie hebben geleid. Een indringend en prachtig album is het gevolg." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"Ze is afkomstig uit Brooklyn en belandt vanuit New York City in Masschusetts, in Boston maakt Kris Delmhorst deel uit van de plaatselijke troubadoursscene en engageert zich in projecten tegen geweld in de familiale kring. In 1996 bracht Delmhorst, die haar zang met gitaar, viool en piano begeleidt, een eerste langspeler in eigen beheer uit. Delmhorst, ondertussen in een fragiele levensfase, mijmert in "Ghosts In The Garden" over gemiste kansen, het verlies van geliefden en uit het zicht verdwenen bekenden. Die keren na het meeslepende op ijl, sfeervol snarenwerk balancerende "Wolves" terug in de titelsong. Fender Rhodes-piano en pedalsteelgitaar dragen de haast fluisterende zang in "Ghost In The Garden" in de indringende mysterieuze titelsong. Het tempo wordt enigszins opgedreven in het met rauwe, gitaarflarden aangedreven jazzy "Not The Only One", een indringende meditatie over liefde en verlies." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
"Voordat we er erg in hadden is "Trouble", dat zo machtige ‘debuut’ van de Amerikaanse Ray LaMontagne, dit jaar (2024) alweer 20 jaar oud. Heel productief was hij na dat debuut niet echt want zijn nieuwe album "Long Way Home" is pas zijn negende, maar aangezien het wachten bij hem altijd weer uitstekende albums oplevert zij het hem vergeven. Ook "Long Way Home" heeft in songs weer die fijne tijdloosheid die zijn werk zo interessant maakt. En die uit duizenden herkenbare stem is en blijft zijn grote troef. Wat een krachtige intensiteit en emoties maakt zijn stem toch altijd los. Een stem die met elk album meer soul in zich draagt. Opvallend ook hoe hij zijn helden eert: eerst Neil Young in het fraaie "And They Called Her California" en even later Stephen Stills in "The Way Things Are". "Long Way Home" is met nog geen 32 minuten natuurlijk aan de korte kant. Tegelijk zullen er dit jaar weinig albums uitkomen met een warmere gloed en emotionele innemendheid als deze." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
"Joan Armatradings repertoire is niet onder één noemer te plaatsen; haar muziek omvatte aanvankelijk elementen uit de rock, rhythm-and-blues en folk en later ook uit de jazz en reggae. Dit nieuwe album bevat twaalf mooie songs en begint met "25 Kisses", waarin het klinkt alsof Joan met zichzelf in duet zingt. De meeste songs zijn vrij up-tempo met in elke song een geweldige bas sound. "Irresistible" is meteen een van mijn favorieten, wat ook geldt voor "I’m Not Moving" en ook het mooie "Say It Tomorrow". Heel anders is het instrumentale "Back And Forth", met lekker heavy gitaarwerk en dat een fijne groove bevat. "Come Back To Me (If Only In Dreams)" is een andere favoriet van me, evenals "Redemption Love" en de titeltrack "How Did This Happen And What Does It Now Mean". Ook de tweede instrumental, "Now What", heeft en lekkere heavy gitaarsound en een fijne basgroove, die wat mij betreft nog wel een stuk langer had mogen duren. Kortom: een lekker nieuw album van Joan Armatrading!" (Bluestownmusic.nl)
"De Amerikaanse singer-songwriter Becca Stevens levert met "Maple To Paper" een gewaagd maar ook mooi en bijzonder akoestisch soloalbum uit waarop haar persoonlijke songs zijn teruggebracht tot de essentie Op al haar tot dusver verschenen albums etaleert Becca Stevens op bijzondere wijze haar muzikaliteit. Zowel in haar gitaarspel als in haar zang hoor je dat ze een geschoolde muzikante is, die niet graag kiest voor de makkelijkste weg. Dat doet ze ook niet op haar nieuwe album "Maple To Paper", ook al kiest ze op dit album voor een uiterst sobere setting met alleen ruimte voor haar akoestische gitaar en haar stem. Met haar gitaarspel en haar zang slaagt Becca Stevens er in om een album vol bijzonder intense songs af te leveren. Het zijn songs waar je ademloos naar moet luisteren om maar niets te missen, maar het zijn ook songs zonder opsmuk, die laten horen hoe mooi en indringend pure folksongs kunnen zijn." (De krenten uit de pop)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
