"Op "Naked Truth" (21ste album) ruilt Ellis zijn vlammende, door gitaar aangestuurde volledige bandoptredens in voor even gepassioneerde, zieldoorzoekende akoestische folk-blues. Zijn beroemde gitaartechniek en muzikale creativiteit zijn volledig te horen in deze 12 nummers, waaronder negen gloednieuwe originelen. "Naked Truth" is geproduceerd door Ellis, met de stampende cover van Son House’s "Death Letter" Blues geproduceerd door de Atlanta rootsmuzikant Eddie 9V. Het album is live opgenomen in de studio met Ellis’ geliefde 1969 Martin D-35 (een geschenk van zijn vader) en zijn 1937 National Steel O Series gitaren. Of hij nu ingewikkeld fingerpickt op de Martin of huiveringwekkende slide speelt op de National Steel, Ellis brengt elk nummer met ongepolijste intimiteit. Elk nummer draagt het gewicht, de ervaring en de hard verdiende wijsheid die Ellis heeft opgedaan gedurende vier decennia on the road, en geeft "Naked Truth" een voelbare emotionele authenticiteit van begin tot eind." (Arrow Bluesrock)
" Hans’ innovative interpretations of works by bluesgiants, his deep voice, intimate approach, and acoustic slide guitar will inevitably remind many listeners of Ry Cooder’s blues style. It would be a disservice to Theessink however, to cast him as a simple imitator, for he is not. His own songs convey the personal interpretive mood of the best of acoustic blues, and is accomplished in a singular, arresting manner." (Journal of American Folklore, USA) " With a whiskey-soaked voice and the ability to play almost anything with strings well Hans Theessink cooks up a tasty mix of originals and traditional blues. Each song is performed with a sparse yet funky sound." (New Music Report, USA)|
"De Amerikaanse troubadour Eric Bibb en de Franse mondharmonicavirtuoos Jean-Jacques Milteau delen een diepgewortelde bewondering voor Huddie Ledbetter alias Lead Belly. Die bewondering, niet alleen voor de muziek van de pionier van de Amerikaanse folkblues maar evenzeer voor de waardigheid die hij altijd wist te behouden ondanks een getroebleerd levenspad, resulteerde in dit fraaie album. Het bevat nieuwe interpretaties van bekende en minder bekende door Lead Belly gecomponeerde of vertolkte nummers (o.a. "Midnight Special", "Goodnight Irene", "Where Did You Sleep Last Night" ook bekend dankzij Nirvana), aangevuld met enkele nieuwe composities waarin Bibb en Milteau hun held bezingen. Zoals Lead Belly de kloof tussen zwart en blank verkleinde (na zijn ontdekking door de Lomaxen was hij één van de eerste zwarte Amerikaanse zangers die ook populair werden bij een blank publiek), slaan Bibb en Milteau met dit in Parijs opgenomen album een brug tussen de nieuwe en de oude wereld." (Jan Doense, Platomania)
Op 17 april 2015 komt ie weer naar De Buren in Boekelo, i.h.k.v. zijn jaarlijkse optreden voor de Folkclub Twente. Voor de al jaren in Oostenrijk woonachtige Theessink is dat een terugkeer naar zijn geboortegrond. Vlak ervoor verscheen dit live-album, met een vrijwel even intiem concert als bij de Folkclub. Verschil is dat hij op deze CD een duo vormt met Terry Evans. Met deze Amerikaanse soulzanger werkte Theessink al vaak samen en hij is ook te horen op enkele van de meest geliefde albums van Ry Cooder (zo maakte hij deel uit van diens Chicken Skin Band, waarmee Cooder americana-avant-la-lettre speelde). 't Is een mooi complementair stel: de donkere, soms wat brommende bariton van Theessink is alleen (we durven het bijna niet te zeggen) misschien ietwat saai; de doorleefde soultenor van Terry Evans geeft met wat snerende zanglijnen hier en daar flink wat sjeu. Beiden hanteren ze een akoestische gitaar ter begeleiding. Het repertoire bestaat vooral uit folkbluesklassiekers en daarop geïnspireerd materiaal.
"This is a well-organized, smartly chosen 20-track compilation of some of the lesser-known early Mississippi blues artists. Garfield Akers is about the most famous, which tells you right there how obscure most of these names -- King Solomon Hill, Otto Virgial, Mattie Delaney, Joe Calicott, Blind Joe Reynolds, John D. Fox and others -- are to the general listening public. It's quality material, however, and not in a drastically different league than the most renowned classics by singers like Tommy Johnson and Son House. The guitar playing and singing are emotional and inventive throughout, but standouts include Mattie Delaney, Elvie Thomas and Geeshie Wiley, some of the relatively few guitar-playing Delta blueswomen who recorded; Wiley's minor-key, doomy "Last Kind Words" is particularly affecting." (AllMusic)
"John Kay, leader of one of rock's most venerable bands, Steppenwolf, has returned to the folk/blues roots of his troubador days with "Heretics and Privateers". The musical subtlety and emotional depth of the albums 12 composistions feature provacative lyrics which offer a gritty view of contemporary life, surveying the human toll of institutional callousness with unflinching clarity. Reviews: "His razor wit cuts big government and the huge corporate machine down to size.." -- Stephen T. Davidson, Blues On Stage, April 2001. "Kay, as a songwriter and social commentator, may well be in the same league as Bob Dylan & Bruce Springsteen." -- Shawn Perry, About.com, 2001. "The straight blues acoustic numbers are brilliant in their simplicity" -- Brown Burnett, Memphis Mojo, April 2001." (Amazon)
"Josh White was a key figure in the evolution of the folk and blues music revivals, a brilliant guitarist and dashingly sexy cabaret star who for three decades was the world's most popular acoustic blues performer. Josh White's Free and Equal Blues is a wonderful album, full of personal and political stories. Just the liner notes about Mr. White's life are worth the price of the CD, but the songs are truly glorious. Some are funny, and some are heartbreaking, but all of them are sung with great feeling and a gorgeous, smooth voice. It's been said that some of his songs are predecessors to rap music. Whether that's true or not, Josh White's music is a real treat, even after more than 60 years. Get it!" (Amazon).
"After struggling with childhood abuse and a crippling stutter, country blues singer, songwriter, and guitarist Doug Macleod found his true voice when he picked up a guitar and began to sing. Stationed in Norfolk, Virginia, he spent his off-base hours playing in the local blues clubs, developing a unique and rhythmic country blues acoustic guitar style, often abetted with intricate bottleneck slide runs, and a soulful and powerfully immediate vocal style. By now a bandleader on his own, he released a debut album, No Road Back Home, in 1984, following it with a litany of studio and live albums, including Woman in the Street (1986), 54th and Vermont (1987), Ain't the Blues Evil (1991), Come to Find (1994), You Can't Take My Blues (1996), Unmarked Road (1997), Live as It Gets (1999), A Little Sin (2002), Where I Been (2006), and Brand New Eyes (2011). His songs were covered by a range of artists, from Albert King, Albert Collins, and Joe Louis Walker to Eva Cassidy. (Allmusic)
"In de serie Mentor-albums waarin ze reeds Son House, Mississippi Fred McDowell, Rev. Gary Davis, Mississippi John Hurt en Skip James eer heeft betoond, is Rory Block nu aanbeland bij Bukka White. Countryblues uit de Mississippi-delta, een genre waarin de zangeres-gitariste uit New Jersey zich als weinig andere blanke muzikanten bekwaamd heeft. Vergeleken bij de voorgaande delen in de reeks valt meteen op dat ze dit keer slechts vier originals van de inspirator heeft gekozen en zich verder vooral door zijn erfgoed liet leiden bij het pennen van haar eigen songs. Die hebben hier dan ook dezelfde mix van meewarige berusting en droogkomische humor als we bij White aantroffen. Blocks akoestische slide-spel is ondertussen een doorlopend genot. Als je zelfs "Parchment Farm Blues" weer relevant kan laten klinken en niet als het museumstuk dat het nu eigenlijk toch is, dan heb je je werk goed gedaan." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Let op: dit betreft van antieke 78-toerenplaten en acetaten gehaalde opnamen, wel voorzien van fraai en verhelderend boekwerkje. "De immense populariteit van deze straatzanger uit Dallas is nauwelijks meer voorstelbaar. Na zijn doorbraak, omstreeks 1926, raakten de classic blues-zangeressen uit de mode en werd de zwarte platenmarkt beheerst door mannen met gitaren. Toch is Jeffersons belang veel meer dan alleen een historische. Zijn hoogst onorthodoxe gitaarspel zal ook nu nog velen op het verkeerde been zetten. Terwijl zijn beroemdste songs, waaronder "Matchbox Blues", "Black Snake Moan" en "See That My Grave Is Kept Clean", tentakels tot diep in de popmuziek hebben. Verhelderend is dat zijn oeuvre op deze 5CD-box wordt aangevuld met de Texaanse collegas Willie Reed en Little Hat Jones, alsmede met de debuutsingle van T-Bone Walker (als Oak Cliff T-Bone), die aan de wieg stond van de elektrische bluesgitaar." (Herman van der Horst, Oor)
"The Award winning Real Australian Blues Series (1-4) is without doubt the finest archive of leading Australian blues artists from their era. The albums showcase over 70 of the countries greatest artists. Many of the tracks were recorded exclusively for the series, ensuring it's unique value and outstanding production. Seasoned and acclaimed muso's are also rife throughout this collection, many of them associated with the likes of Buddy Guy, Jeff Beck, BB King, Stevie Ray Vaughan, Muddy Waters, Canned Heat, John Mayall, Brownie McGhee and Albert King to mention just a few. A must for all serious blues fans."(Amazon).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
