"Zo’n beetje de hele wereld is het erover eens: "Saviors" is het beste Green Day-album sinds "American Idiot" (2004). Dit 14de album moet de missing link tussen "Dookie" (1994) en "American Idiot" zijn. Iets teveel eer, maar parallellen zijn er zeker. Sterker nog, opener "The American Dream Is Killing Me" is de "American Idiot" van nu, inclusief messcherpe teksten van frontman Billie Joe Armstrong en probeer bij tranentrekker "Father & Son" maar eens niet aan "Wake Me Up When September Ends" te denken. "Strange Days Are Here To Stay" (refrein: ‘Strange days are here to stay / Ever since Bowie died, it hasn’t been the same’) had op ieder klassiek Green Day-album kunnen staan. Maar wat klinkt het fris en wat gaan de veteranen veel verschillende kanten op. "Living In The 20’s" is bijna hardcore, "Look Ma, No Brains" een heerlijke poppunkknaller, "Suzie Chapstick "heeft Weezer-vibes en op "Corvette Summer" spelen de punkers hardrockje. Green Day herrijst voor de zoveelste keer als een feniks uit de as." (OOR)
"Dat Blink 182 terugkwam in de oude bezetting, was een van dé muzikale nieuwtjes van 2022. Single “EDGING” beklonk de wederopstanding van de jeugdhelden van de millennial, maar we maakten van de gelegenheid gebruik om ook te klinken op het ontslag van Matt Skiba. Blink 182 was een andere band geworden, die ons uit nostalgie vaak vol verwachting naar de koptelefoon deed grijpen of richting een festival leidde, maar telkens met een onvervuld verlangen achterliet. Of dit nu het aangekondigde ‘beste album dat Blink 182 ooit schreef’ is, betwijfelen we, maar de band doet meer dan voldoende om zichzelf opnieuw uit te vinden en zich uit te nodigen op festivals met een relevante line-up. Hier en daar horen we autotune en andere kunstgrepen die de tand des tijds net iets te veel ontzenuwen, maar de Amerikanen hebben gelukkig ook begrepen waarvoor ze staan. De fan van weleer kan eindelijk nog eens zijn gading vinden in nieuw werk, en dat was (als we streng zijn) al een tweetal decennia geleden." (Dansende Beren)
"Ten tijde van het titelloze debuut gecategoriseerd als Hardcore Punk, horen we op het album “The Dream Is Over” een breed palet aan invloeden. Zelfs binnen de aandachtsspanne van één nummer dat de 2,5 minuut meestal niet overstijgt. Springerige Indie (The Kooks, Arctic Monkeys) komt voorbij. Maar ook de roots van de band worden gelukkig niet vergeten zoals op ‘Old Wounds’. Nummers als ‘Doubts’ en ‘Sleep In The Heat’ bevatten echter zoveel melodie dat zelfs een mainstream uitstapje mogelijk lijkt." (Indebanvan.nl)
"Oorspronkelijk uitgebracht in mei 1982, is ’Combat Rock’ het laatste album van The Clash met Joe Strummer, Mick Jones, Paul Simonon en Topper Headon. Met twee van de band’s meest bekende tracks, ‘Should I Stay Or Should I Go’ en ‘Rock The Casbah’, plus favorieten ‘Straight To Hell’ en ‘Know Your Rights’, is het hun best verkochte en hoogst genoteerde album in de charts in de UK en US. Nu verschijnt er een speciale editie van het album, getiteld ‘Combat Rock / The People’s Hall’, met 12 additionele tracks samengesteld door The Clash. De tracks op ‘The People’s Hall’ brengt de periode in kaart van de laatste single Radio Clash tot en met de release van Combat Rock, inclusief niet eerder gehoorde, zeldzame en eerste versies van de tracks." (Maxazine)|
"Compiled of demos the band recorded with John Cale in 1973, this is one of the greatest proto-punk albums ever, capturing an angst-ridden adolescent geekiness which is married to stripped-down, minimalistic rock & roll derived from the art punk of the Velvet Underground. As he says in the classic 2-chord anthem "Roadrunner," Richman is in love with the modern world and rock & roll. He's still a teenager at heart, which means he's not only in love with girls he can't have, but also radios, suburbs, and fast food, and it also means he'll crack jokes like "Pablo Picasso was never called an asshole...not like you." "Pablo Picasso" is the classic sneer, but "She Cracked" and "I'm Straight" are just as nasty. That combination of musical simplicity, driving rock & roll, and gawky emotional confessions makes this one of the most startling proto-punk records - it strips rock & roll to its core and establishes the rock tradition of the geeky, awkward social outcast venting his frustrations." (S.T. Erlewine, Allmusic)
"Jonathan Malcolm Sage, erudiet kenner van de laatste 45 jaar van de Engelse popmuziek. Pop is niet de goede aanduiding; Punk en alle zijwegen die daaruit ontsproten; daar weet hij zo goed als alles van. Niet verwonderlijk ook dat zn alter ego Savage is. Schreef en schrijft erover van boeken tot de Guardian en meer. (...) Niet verwonderlijk dat kwaliteitslabel Ace deze connaisseur compilaties laat maken. Dit is de 7de reeds en deze dubbel cd met 46 tracks bestaat volledig uit origineel uitgebrachte singles toen de muziekwereld op haar grondvesten stond te trillen en de inspiratie voor een enorme golf aan vernieuwing was. Beginnende post-punk, vroege homegrown elektronica, de eerste Europese synth-disco, dub, natuurlijk wat Wave en nog wat niet nader te typeren tracks van bandjes die slechts één single uitbrachten. (...) Zoals de titel al aangeeft ligt de focus niet op een genre maar bevat het een mix aan stijlen uit deze explosief sterke muzikale en opwindende periode." (Platomania)
2020 Heruitgave met niet eerder uitgebrachte live bonus CD. "Bowies frequent collaborators Carlos Alomar, George Murray, and Dennis Davis were among the musicians enlisted. While Bowie is generally understood to have written the music and Pop the lyrics to the album, there were exceptions to that unspoken rule. The Idiot was released in March 1977, yielding the instant classics Sister Midnight, Nightclubbing, Funtime, and China Girl the latter of which Bowie would re-record for Lets Dance in 1983. (He would also rework Sister Midnight as Red Money for 1979s Lodger, the concluding album of his Berlin Trilogy.) The bonus CD is a March 7, 1977 gig at Londons Rainbow Theatre. Then the set presents the March 21 and 28 shows at Clevelands Agora Theatre and Chicagos Mantra Studios, respectively. (The Chicago show has also been identified as having been recorded at the Aragon Ballroom.) Iggy played both Stooges classics and his fresh material at these concerts." (The Second Disc)
Dit is het eerste album van Moby met The Void Pacific Choir. 'We bouwen grote steden. Grote industrieën. Geweldige systemen. Die hebben als doel ons te beschermen en te bevrijden, maar in plaats daarvan vervuilen ze onze lucht, doden ze de dieren en vernietigen ze het landschap én ons. Wij denken dat we de problemen van voedselproductie en welvaartsverdeling hebben overwonnen, maar we zijn ellendiger dan ooit.' The Void Pacific Choir ontleent zijn naam aan een quote van DH Lawrence: 'Mensen in L.A. zijn gewend niets te doen en om te staren naar de vredige leegte.' Moby doet muzikaal op dit album alles waarvan hij houdt: punk en post-punk, new wave en euforische rave. Hij liet het horen aan enkele vrienden, die reageerden met: Dát klinkt behoorlijk wreed. Daarop maakte Moby het nóg wreder. Moby kan geen oplossingen bieden, maar wel bepaalde issues laten opwaaien. Heftige themas hoeven echter geen benauwende ervaring te zijn voor de luisteraars. Het resultaat kan nog steeds opgewekt klinken. (bron: PIAS)\n"Moby is boos. Erg boos. We verzieken onze wereld, moorden elkaar uit en staan erbij en kijken ernaar. Nu heeft deze veganistische christen zich wel vaker bijzonder verbolgen getoond, maar dit keer is er echt geen houden aan. Maar het is een toorn gevoed door droefheid en desillusie en aangezien hij die heeft verwerkt in uitgerekend zijn meest aanstekelijke liedjes ooit, laat het eindresultaat zich genieten als een euforisch feest in het aangezicht van de Apocalyps. De electropop van de vroege Human League en Ultravox in de John Foxx-fase galmt na, met uiteraard ook weer een flinke scheut Bowie en Joy Division als smaakmakers. Maar dan wel allemaal in pure overdrive, want het tempo blijft hoog en ieder mogelijk gaatje is dichtgeplamuurd. Dat Void Pacific Choir is uiteraard gewoon Moby zelf, die zijn eigen stem ontelbare malen heeft overgedubd om de massale refreinen er echt uit te laten spatten. Overdaad schaadt niet. Niet hier, op de rand van de vulkaan." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Boston Irish folk punk is convenient media shorthand for the Murphys music. Perhaps mindful of the pigeonhole, the band venture away from their own back yard for the first time, recording this album in El Paso. It results in a pleasingly broader palette, from the redneck power pop of "Sandlot", to the melodic and bouncy Madness-like closer "Well Meet Again". Not that theyre ignoring their roots, mind; both "Paying My Way" and "Rebels With A Cause" find them directing their blue collar Celtic rage at a stagnant political system that continues to fail kids and addicts in Massachusetts, their home state. Few songs in their canon are as affecting or as perfectly realised as "4 15 13", written in response to the Boston Marathon bombing in 2013. The track owes a clear debt to the social commentary country hues of their early champion Steve Earle, the sound of a band learning to roar just as loud without the need to crank the amps up to 11." (Terry Staunton, Classic Rock Magazine; 3,5 uit 5 sterren)
"Ouderwets goede plaat, waarop het drietal tekeergaat tegen de wereld van nu in het algemeen en de VS in het bijzonder. En toch is dit 12de Green Day-album allesbehalve een boze plaat. Dat komt door de tongue-in-cheek-teksten van Billy Joe Armstrong, maar vooral door de overbekende akkoordenschemas, het tempo, de handclaps, zeg maar alles wat Green Day vroeger zon leuk maakte. Zelfs het meer uitgesponnen "Outlaws" werkt, zo tussen al die hé-dit-lijkt-op-dat-oude-Green-Day-nummer-materiaal. Neem nou het ongecompliceerde "Bouncing Off The Wall": had zo op "Dookie" kunnen staan. En de titeltrack op "American Idiot". Dat nummer gaat overigens losjes over de protesten na de dood van de zwarte tiener Michael Brown, die werd neergeschoten door een blanke agent. Doordat de band zulke onderwerpen aansnijdt, voelt dit ondanks de vele knikjes naar het eigen verleden niet aan als een herhalingsoefening: de heren hebben simpelweg te veel te vertellen en stiekem klinkt het allemaal te opwindend." (Tim Veerwater, Oor)
Dubbelaar uit 1996: compilatie van hits en geselecteerde albumtracks.
"For those looking for a starter pack or a few memories of a golden age (eind zeventiger begin tachtiger jaren)when the charts weren't just filled with bland pop, this is a great starting point. Highlight 'hits' include classics from the Skids, Members, Stiff Little Fingers and Gen X but the scorchers lie in offerings from SLF, Vice Squad, Penetration and Ruts to name but a few - pure energetic timeless classics! EMI have spoilt this with a few fillers at the end from their own label (Dexys? Simple Minds? late Talking Heads? etc..) but at this price whose complaining!" (Amazon)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
