Dit album kwam uit op 7 april 2015, de 100ste geboortedag van Billie Holiday. "Alle kwaliteiten die Cassandra Wilson haar welverdiende status hebben bezorgd, zouden haar in principe ongeschikt moeten maken om tot een geslaagde Billie Holiday-tribute te komen. Onderkoeld, elegant, afstandelijk, geraffineerd - dat zijn niet de eigenschappen die je associeert met Lady Day. Maar dit is een fantastisch album geworden. Dat is bepaald niet in de laatste plaats te danken aan de Britse producer Nick Launay, die ook Nick Cave, Virgin Prunes, The Posies en Killing Joke op zijn CV heeft staan. Net zoals Europese cineasten soms onvermoede dimensies weten mee te geven aan typisch Amerikaanse filmgenres (Wenders, Leone), zo kruist Launay hier het oeuvre van Holiday met doodshoofd-Americana à la Cave en laat daarbij Wilsons bronzen frasering tot in alle schaars verlichte hoeken en gaten van de arrangementen kruipen. Alles aan dit album tintelt van onrust en frictie." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Steve Coleman's debut recording as a leader was the beginning of the documentation of his M-Base music on record. Coleman teams up with some of his top associates of the era, including pianist Geri Allen, bassist Lonnie Plaxico, and drummer Marvin "Smitty" Smith; plus, there are guest appearances by Cassandra Wilson (who sings on "No Good Time Fairies") and trumpeter Graham Haynes. The funky yet creative music has less crowded ensembles than Coleman's upcoming records would, and serves as a fine showcase for the talented and strikingly original altoist who contributed six of the eight numbers." (Allmusic)
Haar Blue Note-debuut, uit 1993. Met jazz-musici als Don Byron (cl), maar ook pop/rock-spelers als Chris Witley (g) en Vinx (perc). De productie doet alle kleuren van haar veelzijdige stem recht. Met oa songs van Joni Mitchell en Van Morrison.
"Cassandra Wilson is ostensibly a jazz singer, but more often than not crosses the creative line between folk, pop, and jazz. This collection of previously released tracks features Wilson on various jazz standards giving one a nice view of Wilson as simply a jazz vocalist. While this is in no way a "must have" for fans of the much lauded singer, it is a nice place for jazz aficionados to begin listening to this singular artist." (Matt Collar, Allmusic)
Winter & Winter-rerelease van haar zesde album, in 1992 verschenen op het JMT-label. Ze maakte toen nog niet die sferische rootsy muziek die ze later voor Blue Note ging maken, maar expressieve jazz met avantgardistische trekjes, waarin ze haar stem op een aan Betty Carter verwante manier als instrument inzet.
Winter & Winter-rerelease van haar debuut uit 1986, indertijd gemaakt voor W&W-voorloper JMT. ze verkeerde toen in de van talent overlopende M-Base-scene, die even funky als complexe jazzvormen ontwikkelde. Een van de kopstukken ervan, altsaxofonist Steve Coleman, begeleidt haar hier, met o.a. Jean-Paul Bourelly (g) en Mark Johnson (d).
Haar vijfde plaat voor JMT, uit 1991, in luxe Winter & Winter-rerelease. Enerzijds neigt de muziek nog naar de drukke M-Base-freefunk, anderzijds is er meer introspectie, die ruimte biedt voor haar niet onaanzienlijke vocale kwaliteiten.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
