"This 2010 issue is not a new album, it is a complete repackage of the album entitled "The Crazy Cajun Recordings" (1999). The material dates from 1973 and 1977, recorded with the famed Huey P. Meaux (aka the Crazy Cajun) when he wasnt touring with Clifton Chenier. These 20 tracks range from Landreths Lafayette, LA-styled take on the acoustic Delta blues solo and with a band that included a mandolin player, an electric bassist, and a drummer to his early electric experiments playing a meld of cajun-flavored soul, rock, and R&B. His later electric slide guitar fury style is all but absent here, but the acoustic slide work is particularly plentiful. Other styles of rural acoustic blues are represented by the Piedmont-styled Dont Cry for Me and Lookin for a Good Time (the latter played with a backing band). Theres some roadhouse boogie here as well in Baby Aint That Love and The Only One. In other words, there isnt anything about this collection that cant be recommended." (Thom Jurek, Allmusic)
Beoordeeld met 5 uit 5 sterren (!!) in Lust For Life: "Slidegitaarvirtuoos Sonny Landreth kleurt graag ver buiten de lijntjes en heeft het talent om zich in allerlei soorten muziek magistraal te manifesteren. Maar op zijn 12de album gaat hij terug naar z'n roots. Niet dat Sonny keurig binnen de gekende bluesgrenzen blijft; hij is gewoon te goed om zichzelf beperkingen op te leggen. En zo hoor je hem diepere lagen aanbrengen in toch zo platgespeelde klassiekers als "It Hurts Me Too", "Dust My Broom" en "Key To The Highway". Op het instrumentale "Simco Street" en zijn ode aan Johnny Winter, "Firebird Blues", soleert hij zó mooi dat de tranen in je ogen springen en in "Where They Will" zingt Landreth: 'Let the blues take me where they will'. Draai dat maar om: Sonny neemt de blues mee naar waar híj wil. Wat dat betreft is de albumtitel al even misplaatst, want hij is niet een man die zich laat ketenen door de blues, maar het genre met zijn grensverleggende spel juist verder brengt. Prachtplaat." (Tjerk Lammers)
"Sonny opent zijn nieuwe album met de titeltrack 'Blacktop Run', waarin Sonny zijn naam als King Of Slydeco alle eer aandoet. Op zijn akoestische resonator gitaar wisselt hij knap vingerwerk af met subliem glijwerk met de bottleneck. Alles op de gitaar lijkt zo gemakkelijk en natuurlijk voor Sonny Landreth. Neem daarbij zijn uitzonderlijke klasse en je weet op voorhand dat zijn gitaarspel een waar genot is om naar te luisteren. Het beste nummer op het album is voor mij de stuwende rocker 'The Wilds Of Wonder', dat een eerbetoon is aan de fantastische mensen die belast zijn met het dadelijk bestrijden van de schijnbaar eindeloze milieurampen van deze tijd. (...) Een album van Sonny Landreth ontgoochelt nooit en dat is ook zo met het nieuwe album 'Blacktop Run'. Naar mijn gevoel is de negenenzestigjarige muzikant zoals goede wijn, hij wordt steeds maar beter." (Concert Monkey)
"Sonny Landreth is een virtuoos die je kan verbluffen op zowel de akoestische als elektrische gitaar. DAt deed hij in 2015 met het studioalbum "Bound By The Blues", waar gitaristische hoogstandjes op staan die osn keer op keer omver blazen. Dit live-dbubelalbum is opgenomen in Lafayette, Louisiana, in eht hart van Cajun country. Veel souns zijn daarom overgoten met een zydeco-sausje. Eén schijf is akoestisch, eentje elektrisch: het geeft Landreth de kans om uitgebreid te schitteren." (Tjerk Lammers, Lust For Life; 3 uit 5 sterren) Landreth bewijst hier opnieuw een virtuoos te zijn op de slide guitar. Na Ry Cooder is er nauwelijks iemand te vinden die zo gevoelvol slide speelt als Landreth (niet voor niets vroeg John Hiatt hem indertijd toen Cooder niet beschikbaar bleek voor de "Bring The Family"-tour).
Een album van Landreth is nooit te versmaden, om zijn algemene muzikale kwaliteiten en specifiek zijn geweldige spel op slide-guitar, maar ook om de kwaliteit van het songmateriaal. Voor de bluesrock-, rootsrock- en gitaarrockliefhebber is dit album helemaal om je vingers bij af te likken, want meewerkenden zijn de gitaristen Eric Clapton, Robben Ford, Eric Johnson en ook nog Dr. John en Vince Gill.
"De briljante slidegitarist brengt Elmore James, Paul Butterfield en BB King samen en kneedt die, met cajun-invloeden, tot een broeierige, dampende plaat. Beheerst alle stijlen, van oeroude deltablues tot ZZ-top-boogie. Z'n beste." (Hvn)
Debuut LP uit '81, 15 jaar later op CD uitgebracht. Hij hield en houdt zich veel bezig met zydeco en cajun, maar hier is hij met pure blues in de weer. Hij excelleert in diverse speltechnieken op verschillende gitaren.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
