"Het schorre geluid van Bush was direct na de doorbraak van Nirvana een hoofdbestanddeel van alternatieve rockradio. En in zekere zin werd het Britse combo zelfs nog populairder: de nummers van Gavin Rossdale waren versies van Kurt Cobains angst in arenaformaat, gemixt tot FM-perfectie en afgestemd op zijn knappe kop op MTV. De critici pikten het niet, maar de jongens Bush werden grunge-rocksterren. 'Little Things', 'Everything Zen' en 'Machine Head' waren toepasselijk rauw, maar zaten ook vol knallende hooks en slopende gitaarsolo's. Zoals alle nummers van Rossdale, hebben ze ook mistige non-sequiturs voortgebracht die achteraf gezien nogal hoogdravend zijn. Trauma's The Best of '94 - '99 legt deze momenten vast voor het nageslacht. De enorm succesvolle ballad 'Glycerine' is hier, net als de minder memorabele singles uit Razorblade Suitcase: 'Swallowed' en de griezelige breedbeeldversie van de Pixies, 'Greedy Fly'. De set wordt afgesloten met de eerste drie nummers van Deconstructed." (Allmusic)
"Heeft in tijden niet zo energiek geklonken: hoekige rock met Pixies-gitaargeweld en zang die rauwer dan ooit klinkt. Vaak klinken ze alsof ze voordurend opgejaagd worden, al ontbreekt een wonderschoon rustig liedje niet." (BS, Oor)
"Toen Bush in 2011 na tien jaar afwezigheid terugkeerde, deed de Engelse rockband dat met de veelzeggende albumtitel Sea Of Memories. Weer elf jaar – en vier platen – verder is die zee aan herinneringen blijkbaar nog altijd niet leeggevist. Voor wie z’n ogen en oren de kost geeft, zit The Art Of Survival vol verwijzingen naar Bush’ roemruchte verleden. Zo doet de sterke single More Than Machines niet alleen qua titel denken aan Machinehead (van debuutalbum Sixteen Stone uit 1994). Maar veel belangrijker is natuurlijk dat dit negende studio-album van de (post-)grungers muzikaal één grote trip down memory lane is. De zware, soms tegen metal aan schurende gitaarriffs van Chris Traynor, het logge baswerk van Corey Britz, de knallende drumroffels van Nik Hughes en natuurlijk de galmende vocalen van frontman Gavin Rossdale (1965). Zolang dat gepaard gaat met pakkende melodieën, zoals in de eerste drie nummers of het emotionele Kiss Me I’m Dead, is daar verrassend weinig mis mee." (Muziekweb)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
