"Ondertussen heeft Sexsmith Toronto ontvlucht, in Stratford een nieuwe thuishaven en een zeventiende werkstuk afgerond in Nashville met hulp van producer bassist Brad Jones. Vivian Lane is de landelijke weg die naast Stratford loopt en via de highway naar de stad leidt. Gelukkig is er een weg terug, het plattelandsbestaan ver weg van het leven in de grootstad, vormt samen met de herinneringen aan de belevenissen in Toronto de thematiek van de twaalf nieuwe songs, "Diamond Wave" componeerde Sexsmith zo’n dertig jaar geleden. "A Placed Called Love" opent in grandeur op pianotonen, een hobo in de verte met de nog altijd bijzondere, meeslepende zang. "What I Had In Mind" drijft op catchy lijnen van gitaartjes en klavecimbel met een melodieus vrouwen koortje, de melancholische teneur en het stemtimbre komen dicht in de buurt van Ray Davies en dat geldt ook voor het dromerige "Flower Boxes"." (Written in Music)
"Eigenlijk iedere plaat van de Canadees garant staat voor minstens een handvol briljante popsongs, zo ook "Carousel One". Dit zorgt er inmiddels ook voor dat de lat voor Ron Sexsmith bij iedere nieuwe plaat weer ontiegelijk hoog ligt. "Carousel One" bevat een aantal songs die je na één keer horen nooit meer wilt vergeten, maar ook de songs die op het eerste gehoor misschien net wat minder zijn, blijken uiteindelijk in veel gevallen pareltjes. Zeker vergeleken met voorganger "Forever Endeavor' (2013) klinkt deze opvallend losjes en ontspannen en hoor je dat de plaat met veel plezier is gemaakt. Het geeft zijn tijdloze songs een extra dimensie. Het bij elkaar krijgen van een flink aantal geweldige sessiemuzikanten is voor de Canadees inmiddels geen probleem meer. Er wordt daarom weer geweldig gemusiceerd, wat de fraaie songs nog wat meer glans geeft. De zoveelste prachtplaat van Ron Sexsmith, wederom een plaat die Paul McCartney maar wat graag gemaakt zou hebben." (Erwin Zijleman, DeKrentenUitDePop)
"Eels, Robyn Hitchocock, Feith, Tina Dico: er zijn van die bands en singer-songwriters die eigenlijk nooit in de belangstelling staan, maar met regelmaat mooie platen uitbrengen en ook vaak nog volle zalen trekken. De Canadees Ron Sexsmith is er ook zo een. Veel geprezen door collegamuzikanten als Paul McCartney, Ray Davies, Elvis Costello, Coldplay en onze eigen Marike Jager, met wie hij enkele jaren geleden nog het duet "Don't You" op haar album "The Silent Song" zong. Een ambachtelijk liedjesschrijver met een mooie klaaglijke stem, die zelden teleurstelt. Bij hem staat de teller inmiddels op 14 albums. Waarvan zeker de laatste tien jaar het niveau constant hoog is, zowel qua songschrijven als productie. "The Last Rider", opgenomen met zijn vaste band en geproduceerd door hemzelf en drummer Ron Kerr, klinkt wederom uitermate prettig. En met "Our Way" en "Worried Song" bevat ook dit album weer enkele pareltjes. Ron Sexmith is gewoon een van die prettige zekerheden in het leven." (Jan van der Plas, Oor)
"Wanneer lukt het Ron Sexsmith eens de bekendheid te verkrijgen die hij op grond van zijn prachtige droevige, melancholieke liedjes verdient? Al sinds zijn titelloze debuut uit 1995 wordt zijn naam gebezigd door veel beroemdere collega's als Rod Stewart of Emmylou Harris, die zijn werk ook zelf opnamen. Maar het grote publiek wil er niet echt aan. Misschien dat zijn twaalfde album daar verandering in kan brengen. In elk geval werkt hij weer samen met producer Mitchell Froom die ook tekende voor de productie van zijn eerste drie albums. Prachtig hoe Froom speelt met kleine orkestrale arrangementen die de kenmerkende droefheid in Sexsmiths stem accentueren. Wonderschoon van eenvoud en zeggingskracht zijn opnieuw de liedjes, terwijl Sexsmith met de jaren een steeds diepere snik lijkt te krijgen. Dromerig, treurig en vooral troostrijk zoals de meeste van Sexsmiths platen, maar eentje die net iets beter een geheel blijkt dan zijn meeste eerdere platen." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
Opvallend nieuw Canadees singer/songwriter-talent. Produktie in ervaren handen van Mitchell Froom (o.a. Richard Thompson) met hulp van Daniël Lanois. Klinkt volgens Oor als jonge Jackson Browne. Draagt plaat op aan Harry Nilsson.
2de album, uit 1997, in lijn van het debuut. Topproducers Mitchell Froom en Tchad Blake's onnadrukkelijke, maar zeer detaillistische vnl. akoestische invulling (oa orgel, vibrafoon, staande bas) geven 's mans melodramatische stem alle ruimte.
Na de rootsrockvoorganger 'Blue Boy' ligt dit 5de album van de Canadese singer/songwriter meer in het verlengde van z'n eerste 3. Al wordt er nu elektronica gebruikt, de liedjes klinken heel organisch en warm en hebben 'n melancholiek karakter.
Ron legt de historie achter dit warme en nostalgische duettenalbum uit in de hoestekst. Ron en Don spelen al samen sinds 1987 en Don is lid van Rons band. Al jaren levert hij de gloedvolle tweede stem op Rons platen. In schrijfsessies voor 'Retriever' schreef Ron een hele stapel lieve kleine liedjes met Everly Brothers- en Louvin Brothers-achtige feel. Ze besloten in de voetsporen van deze illustere duo's te treden en dit intieme, subtiele album te maken, vol fraaie harmoniezang, als waren ze broers.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
