De naam van de Engelse componist Frank Bridge (1879-1941) is vooral bekend geworden door die van zijn landgenoot Benjamin Britten die niet alleen met hem bevriend was, maar tevens bij hem studeerde.Dat Grout zich hier als solopianist manifesteert mag uniek heten*, want we kennen hem natuurlijk eerst en vooral als eminent begeleider van topvocalisten. Net zoals eerstgenoemde is ook Grout 'never to loud' en op al het andere uit dan opgelegd pandoer en om het even welk virtuoos vlagvertoon. Als hij dat wel had gewild had hij voor zijn eerste solo-cd (want laten we hopen dat er meerdere zullen volgen!) beter ander repertoire kunnen kiezen, waarbij valt te denken aan werken van Liszt, Prokovjev en Rachmaninov bijvoorbeeld, waarmee overigens allesbehalve een waardeoordeel over deze componisten is bedoeld. Maar om juist voor Bridge te kiezen; zoiets getuigt van ongeveinsde artistieke moed. (...)
Bridge schreef zijn ambitieuze pianokwintet in 1905; later zou hij nog verschillende wijzigingen aanbrengen. Je hoort de romantische invloeden van Schumann en Brahms, maar ook, in de vloeiende pianopartij en in de cyclisch terugkerende thema's, het voorbeeld van Gabriel Fauré. De 'Three Idylls' droeg de componist op aan zijn toekomstige echtgenote. De tweede hiervan behoort tot zijn meest uitgevoerde muziek: Benjamin Britten, leerling en groot verdediger van Bridge, gebruikte het thema hiervan voor zijn beroemde 'Variations on a theme of Frank Bridge'. Na de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog componeerde Bridge in een heel andere, meer moderne, vrije en ritmisch ernergieke stijl. Zijn vierde strijkkwartet, dat bij momenten erg dicht bij Bartok aanleunt, is daarvan een perfect voorbeeld. Het Australische Goldner String Quartet en de Brits-Australische pianist Piers Lane vertolken deze knappe kamermuziek van Bridge beheerst en toch gloedvol, en met een fraaie samenklank en een indrukwekkende technie.
"This fine disc makes a superb introduction to Frank Bridge's orchestral music. The performance of Enter Spring has greater clarity and rhythmic spring than Richard Hickox's recent Chandos version, and in The Sea, James Judd offers the most exciting finale on CD. In the first movement, though, Charles Groves' interpretation (EMI) remains the most focused and shapely of phrase. The two shorter works, the impressionistic Summer and the charming Two Poems, have plenty of atmosphere and spirit. The New Zealand Symphony's lean sonority suits the music well--Bridge never was much given to Romantic fuzziness--and Naxos provides clean, impactful sonics. If I don't have much else to say it's because there's no need to. This is simply well conducted, well played, and well recorded, and an excellent bargain." (David Hurwitz, ClassicsToday)
Op deze CD staat o.a. het werk 'Sally in our alley', dat het Valerius Ensemble op zondag 2 mei 2010 speelt in het Muziekcentrum, Enschede.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
