"Iedere keer wanneer je denkt dat Beth Hart nu wel zo’n beetje het summum van intensiteit bereikt moet hebben en dus met een volgend album onmogelijk geacht kan worden om dat nog eens te overtreffen, flikt ze het dan toch weer opnieuw. Dus ook tijdens het beluisteren van "You Still Got Me" klappen je kaken tegen de vloer. Ze heeft er Slash niet voor nodig om dat te bereiken, al zet die wel zijn beste been voor in de openingstrack "Savior With A Razor" (geweldige titel!). Meer dan ooit tevoren laat Hart in haar platenkast kijken. "Never Underestimate A Gal" is een Brecht/Weill-pastiche, in "Drunk On Valentine" waart de geest van Chet Baker rond en "Wanna Be Big Bad Johnny Cash" spreekt voor zichzelf, maar ze trekt de daarmee geassocieerde idiomen toch volledig naar zich toe. En doorlopend is er dus die stem als een sleepkabel waarmee de Titanic voor die ijsberg had kunnen worden behoed." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"Op 7 maart 2017 gaf Beth Hart een heel speciaal, intiem concert in de Iridium Jazz Club van NYC, met een aantal nummers uit haar nieuwste album 'Fire On The Floor', aangevuld met songs uit haar rijk gevulde carrière. Dertien jaar na de release van haar ongelooflijk succesvolle live album 'Live At Paradiso' schenkt Beth Hart haar fans een CD/DVD release van dit opvallende concert. De CD bevat vijftien songs en op de DVD kan je tien songs beluisteren en bekijken. Het album opent met het sensuele 'Let's Get Together' dat door Beth op een heel verleidelijke wijze gezongen wordt. Dit vloeiend en aanstekelijk liefdeslied is een prachtige en warme song om een concert te openen. Het is een lied dat het publiek uitnodigt om deel te nemen aan het muzikale feestje dat gaat volgen. Van het vrolijke liefdeslied 'Let's Get Together' naar het breekbare en fragiele 'Baddest Blues' is maar een kleine stap voor de Amerikaanse artieste en haar band". (concertmonkey.be).
"Na twee succesvolle platen gaat die derde er ook nog wel in. Zoiets moeten Beth Hart en Joe Bonamassa gedacht hebben bij het maken van Black Coffee. Geef ze eens ongelijk. Hun muzikale klik is zo groot, dat zij zelfs in hun slaap goede platen zouden kunnen maken. Samen duiken ze in de nummers van onder anderen Ella Fitzgerald, Ike & Tina Turner en Lucinda Williams. Nummers die ze zelf niet zouden durven spelen, maar met elkaar wel. Een groot compliment gaat ook uit naar de geweldige band, de blazers en het achtergrondkoor. De basis van de muziek én de zang werd live opgenomen, om de juiste energie (lees: tomeloze bezieling) te krijgen. Volgens producer Kevin Shirley is deze groep zo goed dat zelfs een rommelige versie van hen ongelofelijk strak klinkt. Je kunt het je levendig voorstellen bij het beluisteren van deze bluesrockparel. (JE, Muziekweb).
"Jong succesvol, onderuit gegaan en er langzaam weer bovenop gekropen. Beth Hart heeft aan verhaal geen gebrek. De laatste jaren gaat het haar gelukkig goed. Haar vorige album "Bang Bang Boom Boom" uit 2012 was de meest succesvolle plaat uit haar carrière en haar album "Seesaw" met Joe Bonamassa deed het eveneens prima. Geen wonder dat hart op "Better Than Home" vol zelfvertrouwen klinkt. Niet dat haar leven plotseling op allen fronten hosanna is - daarvoor is haar bipolaire stoornis te ingrijpend. Maar niet eerder klonk haar bluesrock zo soulvol en relaxed. De eerste tonen van opener "Might As Well Smile" maken meteen duidelijk dat haar inspiratie ditmaal uit Memphis kwam. De groove van Otis Redding, Al Green en Ann Peebles klinkt herhaaldelijk door. Tegen die achtergrond is ze verder geheel zichzelf en 'in control'. Haar teksten verhalen over zware levens en moeizame liefdes, maar steeds vaker ook over overleven en de dingen die goed zijn gegaan in haar leven. Zoals haar huwelijk, dat ondanks haar emotionele beperking inmiddels 15 jaar stand houdt. Ze zingt erover in de single "Mechanical Heart". Haar vibrato is iets waar je tegen moet kunnen, maar haar growl is onweerstaanbaar. Het cliché is dat muzikanten in hun ongeluk de mooiste platen maken, maar bij Bet Hart werkt het toch echt andersom." (Jan vd Plas, Oor)
"Beth Hart is een van de weinige zangeressen die er nooit moeite mee heeft gehad om in de studio de intensiteit en rafelrandjes van haar concerten te vangen, maar er gaat natuurlijk niets boven een stomende live-registratie. Deze dubbel-cd [DVD, AB] kan daarnaast dan ook nog eens dienstdoen als ideale bloemlezing, want zon beetje alle belangrijke fasen van een inmiddels meer dan drie decennia omspannende carrière worden hier met behulp van een uitstekende band afgevinkt. Soul, blues, rock en iedere gewenste combinatie daarvan komen in een verzengende concentratie voorbij en het publiek moet die avond het gevoel hebben gehad dat de eerbiedwaardige Royal Albert Hall getransformeerd was in een van zweetdampen vergeven nachtclub. Wat Hart echter vooral zo goed maakt, is dat ze kracht en kwetsbaarheid altijd perfect weet te balanceren. Geen geforceerde powerbabe-poses, gewoon een vrouw die weet wie ze is." (Lust For Life)
Concert, opgenomen op 30 juni 2013 in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. "Deze live-DVD biedt eenzelfde dosis stomende bluesrock zoals dit duo die eerder op de twee coverplaten "Don't Explain" en "Seesaw" vereeuwigden. Het was een gedenkwaardig avondje, daar in Carré. Op het gevaar van wegens heilgschennis beschuldigd te worden, zou ik toch willen poneren dat Hart eigenlijk een veel overtuigender blanke bluesmama is dan Janis Joplin ooit gewild mocht hebben. Hart kan eveneens een enorme strot opzetten, maar voelt niet de behoeft om dit continu te doen, ook al bereikt ze zelfs de achterste rijen wanneer ze de microfoon ver van haar mond houdt. Een 'slow burn'-kruiper als "Your Heart Is As Black As Night" zou Joplin er ongetwijfeld toe gebracht hebben om zichzelf hysterisch te overschreeuwen, maar Hart weet dat de lont gevaarlijk is wanneer de ontploffing lang op zich laat wachten. Bonamassa bedient zich op zijn beurt in praktisch ieder nummer van een andere gitaar en koppelt enorme stootkracht aan dienstbare virtuositeit." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"In twee songs van "Fire On The Floor" klinken emoties rond de terminale ziekte en dood van haar vaste producer Michael Stevens door. Voor de rest is dit echter een voor haar doen pretentieloze plaat. Het idee was songs te maken in de stijlen waar Hart als tiener naar luisterde: jazz, soul, rock, salsa en funk. Begeleid wordt ze door cracks die ook op haar favorieten van toen speelden: Michael Landau, Waddy Wachtel en Dean Parks op gitaar, Ivan Neville op Hammond-orgel en Rick Marotta op drums. De speelse opzet betaalt zich uit. De "Jazz Man" en de "Love Gangster" zet ze treffend neer en in "Coca Cola" klinkt ze wulpser dan we van haar gewend zijn. "Let's Get Together" ademt de geest van Amy Winehouse. Klonk Beth Hart vroeger soms wat omfloerst en bevatten haar teksten soms 'too much information', inmiddels heeft ze haar recepten op smaak, zoals het in klassieke Beth Hart-stijl geschreven "Love Is A Lie" fraai illustreert. Zo levenslustig als op dit album hoorden we haar nog nooit." (Jan vd Plas, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
