Op basis van debuut "Moon Safari" (1998) werd het Franse duo Air vaak in de dance-hoek ingedeeld. Er werd echter vooral veel inspiratie uit de jaren '70 geput, met duidelijke hints naar Roxy Music en mid-seventies-Bowie. En soms zelfs naar Pink Floyd-achtige symfonische rock. Maar zeker die laatste woorden waren toen uit de gratie bij de critici, dus drukten ze die 'vieze' gedachten gewoon weg, omdat ze Air zo leuk vonden. Bij deze opvolger had dat geen zin meer: die plaat ademt net als de bijbehorende film van Sofia Coppola namelijk van begin tot eind 'seventies' en het lijkt alsof Pink Floyd - meer specifiek toetsenist Richard Wright - verantwoordelijk is voor de heerlijk lome veelal instrumentale sfeerschetsen. Denk "Obscured By Clouds" (ook een soundtrack) maar zeker ook Wrights solodebuut "Wet Dream". Het fijnste aan deze dubbelaar vormt de toevoeging van 10 live-opnamen uit 2000 met de prima live-band die het Air-duo vergezelde, met daarin o.a. de heerlijk vet bassende Jason Falkner (van Jellyfish).
De hoes (de voorkant van een jaren '70-symfo-plaat, de achterkant doet meer een electroplaat vermoeden) geeft de dualiteit van Air's muziek al mooi weer: zwoele, torenhoge analoge keyboard-tapijten gemixt met luchtige bliepjes. De sfeer is vaak weer dromerig en zwoel, nu gelardeerd met veel humor: de meezingende radiopresentator in 'Radio #1', gastvocalist Beck die in een zeer Beckiaans nummer in de lach schiet, een song die klinkt als een persiflage op Jane Birkin.
"Bevat alle klassieke Air-ingredienten: rijke arrangementen en stijlvolle productie, zweverige vocalen, melancholie, de vlinder-in-de-buik en tekstcliche's. Geen bokkesprongen, zoals op '10.000 Hz'. Best wel weer heel erg mooi." (KP,Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
