Dertiende studio-album van de Franse, zich van de Franse taal bedienende singer-songwriter. Voor een artiest die op zijn 23ste al in 1977 debuteerde met het album "Les Murs De Poussière" kun je dus niet echt spreken van een hoge productie. Meestal zit er 5 jaar tussen twee album. Nu maar drie, maar zijn vorige 'wapenfeit' "Vise Le Ciel" was een Bob Dylan-tribute. Nu zijn alle nummers weer van eigen hand - van feestelijk en uptempo tot indringend en gedragen. Z'n nog kraakvrije heldere stem klinkt trouwens bepaald niet als van een 61-jarige. Hij wordt begeleid door zijn eigen vierkoppige band een vele gastmusici, waaronder in 4 chansons een strijkorkest.
De beroemde Franse chansonnier stort zich hier op het repertoire van Dylan. Niet dat wij tot nu toe grote Dylan-invloeden konden ontwaren in Cabrels eigen muziek, maar haast iedere singer/songwriter is wel op één of andere manier door de man beïnvloed, of die nu Amerikaans, Nederlands of Frans is. De veelal semi-akoestische arrangementen hebben een aangenaam donkerbruin rootsy karakter, door het gebruik van contrabas, accordeon en hier en daar een dobro of banjo.
"A popular singer/songwriter in France for the past three decades, Francis Cabrel is also a bit of a pastoral recluse. Unsurprisingly, his studio output has become less than prolific in recent years, with intervals of 4 or 5 years between records. His artistry and popularity, however, have not suffered in the least. These songs offer few surprises for either Cabrel fans or detractors, other than a keener emphasis on social issues. Most of the songs set Cabrel's soft spoken voice against his acoustic guitar, reinforced by bluesy electric guitar pickings, or stately piano accompaniment. A few tracks add a discreet ethnic flavor for variety, such as the tasteful flamenco guitar in the opening "La Robe et L'échelle." The inclusion of 3 covers, by Bob Dylan, Creedence Clearwater Revival, and J.J. Cale, translated and sung in French by Cabrel, seems less fortunate as these songs feel somewhat out of place in the more somber context of this record. A typically well-crafted Cabrel album." (Mariano Prunes, Allmusic)
"Compilaties en live-opnamen niet meegerekend heeft de Franse singer/songwriter Francis Cabrel slechts 11 studioalbums uitgebracht in zijn ruim drie decennia durende carrière. Deze best-of van 37 tracks op een dubbele schijf, die zijn eerste drie decennia beslaat, is niet alleen representatief voor zijn beste werk, maar ook een essentieel uitstalraam ervan. De muziek, van zijn eerste hitsingle “Petite Marie” tot het beklijvende “Je l'Aime à Mourir” en door naar zijn strakkere producties in de jaren '80 zoals “Said et Mohammed” en de funky blues van “Sarbacane”, biedt een portret van de artiest als rusteloos en vol experiment en attitude".(AllMusic)
Graad 3
"Op zijn veertiende album toont Francis Cabrel een opvallende mix van frisheid en nostalgie, waarmee hij zowel oude als nieuwe fans eraan herinnert waarom zijn stem, pen en steeds groeiende canon van folk, blues en chanson zo centraal staan op de soundtrack van de Franstalige wereld. Naast de suggestieve behandeling van moderne en hoofse liefde, vrijheid en vervreemding, technologische tirannie en klimaatverandering, benadrukt het perspectief van À l'aube revenant (As Dawn Returns) het doorzettingsvermogen van de artiest: bijna 68, benadert Cabrel liedjes nog steeds meer als leerling dan als leraar, en eert hij wijzen – van Verlaine tot Barbara, van Jacques Dutronc tot Leonard Cohen – terwijl hij zijn eigen scherpe visie onthult." (World Listening Post)
Een van dè sterren van de jaren negentig in Frankrijk. Gaat qua arrangement een breed geschakeerd kleurenpalet langs, dat hier en daar refereert aan mensen als Peter Gabriel. Manu Katché speelde dan ook voor beiden.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
