Fascinating set from three strong and contrasting musical personalities: Norwegian saxophonist, Brazilian guitarist-pianist, and US bassist making purposeful and creative music together on this previously unreleased live recording. Carta de Amor documents music captured at Munichs Amerika Haus in April, 1981. Two years on from the much-loved albums Magico and Folk Songs, the trios improvisational empathy and sensibilities were further honed by experiences as a touring group. Repertoire includes five pieces from Gismontis pen, with the title track heard in two variations, opening and closing this enthralling double album. Also heard here are Garbareks folk song arrangements and an extended, freewheeling version of his composition Spor. Haden brings in La Pasionaria, from the repertoire of the Liberation Music Orchestra and the previously unreleased All That Is Beautiful. Recorded by Manfred Eicher and Martin Wieland in 1981, mixed from original tapes by Eicher & Jan Erik Kongshaug. (bron: ECM)
"This intimate document was recorded during the Montreal Jazz Festival in 1990. Bassist Charlie Haden (1937-2014) and guitarist Jim Hall (1930-2013) played a number of duet concerts, but this was certainly among the very earliest. Over the years, both men had nearly perfected the artistry of playing in this particular chamber jazz setting. That all said, it does not prepare the listener for the canny, intimate, yet absolutely electric interplay on offer here. From readings of standards such as "Bemsha Swing," "Body and Soul," and Skylark" through to Ornette Coleman's "Turnaround" and excellent originals by both men - including Haden's bookends, the tenderly dissonant "First Song" and the knotty "In The Moment," and Hall's sprightly melodic Latin waltz "Down from Antigua" and his fingerpopping "Big Man Blues" - this music is an adventure top to bottom. It unfolds gradually and cannily over 76 minutes. This CD adds an immeasurable depth to the catalogs of both artists." (Thom Jurek, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
"Deze opnamen, gemaakt door de Duitse NDR, zijn verrassend goed. Het geluid is geheel volgens de normen van ECM. We horen iedere tik van drummer Paul Motian, ieder glissando van bassist Charlie Haden en elk zuchtje van Jarrett (ja, daar moet je tegen kunnen!). Maar de grootste verrassing is het spel op sopraansax van Jarrett. Op zijn oudere Impulse- en Altantic-albums greep hij ook sporadisch naar dit instrument, maar met wisselend succes. Wat hij nu echter op "Piece For Ornette" laat horen is van een dusdanige schoonheid dat je je afvraag of Jarrett niet het verkeerde instrument heeft gekozen (wat ie toch ook niet onaardig bespeelt...). Charlie Haden treedt veelvuldig op de voorgrond en laat zo horen wat een briljant bassist hij was. Motian swingt waar moet en kleurt schitterend in de meer vrije, expressionistische stukken. Een subliem klinkend document uit de beginjaren van Jarrett met zijn eerste Amerikaanse trio. Een trio waar niet vreselijk veel opnamen van zijn." (Reinier van Bevervoorde, Jazzflits)
"De in juli 2014 overleden bassist Charlie Haden maakte voor het eerst naam in de band van Ornette Coleman. Samen bouwden ze zo tussen 1959 en 1961 de fundamenten voor de free jazz. Haden onderscheidde zich op de vroege platen van Coleman voor Atlantic door zijn buitengewoon vrijzinnige, maar altijd melodieuze basspel, iets wat misschien wel het mooist tot uiting kwam op het album "This Is Our Music" (1961). De plaat bevatte zeven nummers, maar tijdens de sessies eind juli 1960 werden er nog zestien opgenomen. Die verschenen in de jaren zeventig al eens op platen als "Twins" en het aanvankelijk alleen in Japan verschenen "To Whom Who Keeps A Record". Nu zijn ze door het Spaanse Essential Jazz Classics bij elkaar gevoegd en van heldere hoesteksten voorzien op deze dubbel-CD. Een stukje jazzgeschiedenis, geschreven rond een nog immer vitaal klinkend vijfsterrenalbum." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Metheny's jazz credibility went way up with the release of this superb collaboration with outstanding jazz musicians that dared to be uncompromising at a time when most artists would have merely continued pursuing their commercial successes. From the disbanded Keith Jarrett American quartet came bassist Charlie Haden and tenor Dewey Redman -- who alternates with and occasionally plays alongside tenor Michael Brecker -- and Jack DeJohnette provides more combustible drumming than Metheny had ever experienced on record before. Yet Metheny's off-kilter wandering on solo electric guitar is a comfortable fit for the post-bop rhythmic crosscurrents of this music. The first of the "Two Folk Songs" is a great example of the Metheny folk-jazz fusion, with furious strummed guitar underpinning Brecker's melodic line and excursions on the outside and DeJohnette's spectacular drums." (Richard S. Ginell, Allmusic) \n"Two Folk Songs" werd door Van Kooten en De Bie midden jaren '80 als tune gebruikt bij de 'Juinen'-scenes.
Opmerkelijk album uit 1994, waarop de ex-Cream-drummer wordt bijgestaan door gitarist Bill Frisell en bassist Charlie Haden. Baker's percussieve drumstijl geeft lekker wringende contrasten met Frisell's zingende el. gitaar-akkoorden.
""Death And The Flower" by the Keith Jarrett Quintet (with the leader on piano, soprano and flute, tenor-saxophonist Dewey Redman, bassist Charlie Haden, drummer Paul Motian and percussionist Guilherme Franco) contains three of Jarrett's originals. The main selection, the 21-minute title track, develops logically from atmospheric sounds to intense group improvising and back again. Recorded at the same sessions as "Death And The Flower", "Backhand" features pianist Keith Jarrett's same exciting but underrated American group of the 1970s. The group (with Jarrett occasionally switching to flute and Redman to the bizarre-sounding musette) is in typically exploratory, yet often melodic form on lengthy renditions of four of Jarrett's inside/outside originals." (Scott Yanow, Allmusic; 3 sterren voor "Death...", 4,5 voor "Backhand")
"After bassist/composer Charles Mingus' death on January 5, 1979, a reunion band featuring some of his former sidemen called Mingus Dynasty was formed. Cut just six months after the bassist's demise, this album was the first Mingus Dynasty recording, and it has its moments. Such alumni as altoist John Handy, trombonist Jimmy Knepper, trumpeter Jimmy Owens, and tenorman Joe Farrell meet up with two members of Mingus' last major band (pianist Don Pullen and drummer Dannie Richmond), plus bassist Charlie Haden, who ably fills in for the late bandleader. In addition to "Goodbye Pork Pie Hat" (which was becoming popular at the time), the septet performs three numbers from Mingus' collaboration with Joni Mitchell, plus "Boogie Stop Shuffle" and "My Jelly Roll Soul." Handy and Pullen, in particular, fare well in this spirited setting, although one does miss the innovative bassist." (Scott Yanow, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
