"Kenny Barron (72) is the kind of jazz pianist whose resources are familiar and much-covered by mainstream swing players, but whose joyfully extravagant execution is a rarity today. That quality transforms this trio set from being a canter through a smooth-jazzy assortment of soft ballads, Latin smoochers and glossy swing. Barron has absorbed an encyclopaedia of jazz methods from a life on the road with legends such as Ella Fitzgerald and Stan Getz, and it pours out in these tracks. "Magic Dance", with its glistening chords and Latin-jazz tick, sounds smooth at first but unleashes an impulsive torrent. Ballads such as "In The Slow Lane" display his impeccably light touch. The jangling "Lunacy" is a collective bustle prodded by bassist Kiyoshi Kitagawa and drummer Johnathan Blake, while "Nightfall" is delicate drift through slow chords. There might be too many notes for some on this record, but its almost all affectingly musical just the same." (John Fordham, The Guardian; 4 uit 5 sterren)
"Like the Modern Jazz Quartet, the foursome on this new release folds visions of great classical music into a mainstream jazz setting. Tchaikovsky's 1892 ballet has always provided special holiday vibes for the holidays. This year, Bob Belden's musical arrangements have put a new spin on it; still leaving a lot of space for veteran improvisation. The quartet swings." (All About Jazz) "Tchaikovsky's classical score and the famous fairy tale associated with that music are apt material for this particular spin. In this version, arranger Belden envisions the Nutcracker as a hip prince taking his dream girl to the coolest jazz club in town. The music captures that scenario, creating an aural illustration of the timeless tale." (Pop Matters)
"John Birks Gillespie (1917-1993) was een imposante trompettist en muziekvernieuwer, maar haalde op en naast het podium ook volop fratsen uit. Om die reden kenden meer mensen hem onder de bijnaam Dizzy Gillespie dan als John Birks. Dat zijn boeker begin jaren zestig van de vorige eeuw buttons begon te verspreiden met de tekst Dizzy for president, paste bij dat grapjassen-imago. Maar waar getwijfeld mag worden aan de presidentiële ambities die rapper Kanye West deze week opnieuw uitsprak, meende Dizzy Gillespie het wel serieus toen hij in 1963 zijn kandidatuur voor het presidentsschap aankondigde. Met zijn kandidatuur wilde Gillespie de impasse in de burgerrechtenstrijd doorbreken. Zanger Jon Hendricks schreef een tekst op de wijze van Gillespies klassieker Salt peanuts. Die prees de kandidaat aan als alternatief voor alle anderen: Your politics ought to be a groovier thing / Vote Dizzy! Vote Dizzy! / Set a good president whos willing to swing / Vote Dizzy! Vote Dizzy!" (Trouw)
Postbop die weldadig is voor het oor, zonder veel scherpe randjes maar met zeer aangenaam spel van Barron (p), Stefon Harris (vib) en Anne Drummond (fl). De ritmesectie (Kiyoshi Kitagawa en Kim Thompson) heeft een beheerst stuwend karakter.
"Pianist and composer Kenny Barron, a towering figure in the jazz world with 13 Grammy nominations and induction into the American Jazz Hall of Fame, has been at the helm of sophisticated post-bop for many decades, never shying away from reinventing jazz standards, reshaping his own originals, or composing anew. He does all that in his latest album, "Beyond This Place", for which he enlisted a multigenerational group featuring rising star saxophonist Immanuel Wilkins, veteran vibraphonist Steve Nelson, and his regular rhythm team of bassist Kiyoshi Kitagawa and drummer Johnathan Blake. In turn, the freshly penned title track is a gospel-infused ballad that reflects Barron’s refined pianism and melodic sensibility. "Beyond This Place" marks a strong return for Barron, characterized by stimulating conversational exchanges and masterful musicianship." (JazzTrail; 4 uit 5 sterren)
"Hoezeer de jazz in 1972 zich in een staat van overgang bevond, blijkt vooral uit het laatste stuk uit deze live-opname van het kwartet van Yusef Lateef, "Atlantis Lullaby". Het door pianist Kenny Barron gecomponeerde "The Untitled" heeft een uitgebreidere structuur dan het reguliere thema-solo’s-thema. Het opent met een stevig uptempo (waardoor het een voortzetting lijkt van de opener, "Inside Atlantis") waar Lateef met zijn tenorsax overheen dendert. Dan neemt de groep gas terug en horen we een passage met de gestreken contrabas van Bob Cunningham, waarbij we in de saxofoonbijdrage Oosterse toonbuigingen en voorslagen horen. Het geheel doet Indiaas, raga-achtig aan, met de bas als drone. Na dit contemplatieve deel wordt het weer een stuk ruiger en horen we Lateef met een homerisch gelach door de muziek heen breken. Het levert het soort verwarring op waar Roland Kirk rond deze tijd het patent op leek te hebben." (JazzFlits)
Heruitgave uit 2003 van album uit 1989. "Larry Coryell will always be best known for arguably being the first fusion guitarist, but his career has been quite wide-ranging ever since the late '60s. On "Shining Hour", he mostly sticks to jazz standards other than his own "Floyd Gets a Gig" and Brian Torff's "Apathy Rains." Several of the selections are identified with Miles Davis including "Nefertiti" and "The Sorcerer" but there are also hard swinging versions of "All the Things You Are" and "My Shining Hour." Coryell, whose playing works well in this (for him) rare setting although he is not really a boppish improviser, interacts with pianist Kenny Barron (who sometimes takes solo honors), bassist Buster Williams and drummer Marvin "Smitty" Smith." (Scott Yanow, Allmusic)
"Tenor saxophone player Bill Barron (1927-1989) possessed an original voice - not revolutionary, but unique in its way. Live At Cobi's comes from a pair of late '80s concerts Barron gave not long before his death. Presented here is a live gig by a briefly reunited Barron Brothers Quartet. Bill and his pianist sibling Kenny jointly led a group from 1968 to 1974, recording all too infrequently but establishing themselves as one of the top echelon fraternal teams in jazz. Bassist Cecil McBee and Kennys Sphere colleague Ben Riley complete the rhythm section, contributing mightily to the overall passion and explosiveness of the performances. Barron is sometimes shortchanged as a Coltrane disciple. In his accompanying notes, critic Mark Gardner corrects this misconception by asserting Barrons advanced harmonic concepts as precursors to Tranes own. Whatever the sequence, theyre in evidence throughout this disc and Barron plays the hell out of the six-tune set list." (Derek Taylor / Jazzloft)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
