Johanna Rafalowicz, beter bekend als Ann Burton (Amsterdam, 4 maart 1933 - aldaar, 29 november 1989) was een Nederlandse jazz-zangeres. Ze zong vooral ballads en had een groot respect voor de tekst. Ze was naast Rita Reys en Greetje Kauffeld de belangrijkste naoorlogse jazzzangeres van Nederland. In 1973 ging ze naar Japan, waar ze na Ella Fitzgerald de populairste jazzzangeres werd. Ze nam er verschillende platen op, onder meer met Masahiko Satō en Ken McCarthy. Eind jaren zeventig werkte ze in New York, waar ze ook enkele albums maakte, enkele daarvan met Grady Tate en Buster Williams. "Am I Blue" is opgenomen in Blaricum, Nederland, in 1981. Het album werd geproduceerd door Chris Hinze.
Het optreden van het Rob Agerbeek Trio met zangeres Ann Burton en Mark Murphy in Nick Vollebregt's Jazz Café in Laren op 23 april 1987 en destijds live uitgezonden in het radio-programma Tros Sesjun. Het werd een stemmige en swingende sessie waarin bekende standards (onder andere werk van Cole Porter, Oscar Hammerstein en Irving Berlin) in een open luchtige, opgewekte benadering voorbij komen. (GR Muziekbank)
Ann Burton (1933-1989) was het pseudoniem van Johanna Rafalowicz (tussen 1938 en 1971: Johanna de Paauw). Ze gold eind jaren '60 als een van Neêrlands meest getalenteerde jazzzangeressen. Deze compilatie bevat vooral werk van haar bekendste album "Blue Burton" (1967), aangevuld met enkele tracks van "Ballads And Burton" (1969).
"Debuut van Nl-jazz-zangeres uit 1967. Haar tussen zingen en zeggen aarzelende voordracht legt de kleinste nuances in de teksten bloot. Geslaagd zijn de terloopse piano van Louis van Dijk en de weemoedige sax van Piet Noordijk." (EvdB, VK)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
