"Je hoort in alles de ervarenheid van dit geroutineerde drietal terug. Het "United State of Mind" titelstuk heeft die unieke eighties soulfunk sound, waarbij een vleugje swinging fusion is toegevoegd. Eigenlijk volgen Robin Trower en Livingstone Brown alleen maar hun gevoel, en sluit het spel naadloos op de weggelegde hoofdrol van Maxi Priest aan, die zijn naam zeker waar maakt. Toch is hier doorheen die breed tegen de triphop aanleunende seventies flow van arrangeur Livingstone Brown te halen, welke als een overkoepelende warme deken over de plaat heen hangt. Een perfecte onderlaag om allerlei stijlen en die heerlijke aanvullende blazers op los te laten. Robin Trower laat in het sensuele "Are We Just People" zijn gitaar met een stoer donkerbruin funkgeluid doorschijnen en treedt net als Maxi Priest buiten zijn vertrouwde pad door de blues meer op de achtergrond te plaatsen. Pas tegen het einde van de track bijt zijn huilende instrument lekker gemeen van zich af." (Written In Music)
"Trower heeft altijd een voorkeur gehad voor mannelijke zangers met een eigen, soulvol geluid. Des te opmerkelijker dat Trower voor zijn nieuwste project met een vrouwelijke vocaliste op de proppen komt. En wat voor één! De New Yorkse Sari Schorr beschikt over een mooi rokerig stemgeluid vol soul. En de combinatie Trower/Schorr blijkt op "Joyful Sky" een schot in de roos. Speciaal voor Schorr schreef Trower een aantal songs die wat meer richting rhythm & blues gaan, dan de bluesrocksongs die we van hem gewend zijn, al blijft de blues altijd de basis van zijn songs. Op "Joyful Sky" laten Robin Trower en Sari Schorr horen dat ze een perfecte combinatie vormen. Sari Schorr kan zich geen betere gitarist/songwriter naast zich wensen dan Robin Trower om haar talent tot ontplooiing te laten komen. En Trower bewijst eens te meer dat-ie een geweldige bluesgitarist is, die zich op elk album weer weet te vernieuwen." (Bluestown Music)
Robin Trower was een van de drijvende krachten achter Procol Harum, een belangrijke band uit de jaren zestig/zeventig. Na die tijd ontwikkelde hij zich als solo artiest met meer dan dertig albums op zijn naam. De titel van zijn nieuwe album No more worlds to conquer doet vermoeden dat hij klaar is met muziek maken dat er niets meer te winnen is. Op de leeftijd van 77 jaar zou dat zomaar eens waar kunnen. Hoewel, als je je hele leven muziek gemaakt hebt en opgetreden is dat moeilijk te geloven. Zelf zegt hij, in de liner notes bij dit album hierover: “I definitely feel like I’m still reaching out, with the guitar and the songs, and everything else. With every album, it’s the best I can do at that particular time. I think that’s what it’s about. I set myself goals and each song has to live up to them,” (Bluesmagazine)|
"De binnenkort 68-jarige ex-gitarist van Procol Harum, Robin Trower, gaat op "Roots And Branches" terug naar zijn jeugd en de (inmiddels) klassiekers die hem toentertijd inspireerde toen hij de gitaar oppakte. Maar dit is niet het zoveelste coveralbum van weer een muzikant in een creatieve dip. Zeker niet, want Trower besloot om elke klassieker naar zijn eigen hand te zetten. Dit betekent dat tracks als "Hound Dog", "The Thrill Has Gone" en "Little Red Rooster" veranderd zijn in slow blues met heel veel gitaar. Uiteraard lijkt dat gitaarspel door een bluesy Jimi Hendrix te worden verzorgd maar er zit altijd de Trower-touch in, net even iets geraffineerder dan zijn grote leermeester. Daarnaast wordt Roots And Branches aangevuld met gloednieuwe nummers die Trower speciaal voor deze CD in dezelfde stijl heeft geschreven. Met dit soort prima cds kan onze oude baas gemakkelijk B.B. King achterna om op hoge leeftijd de sterren van de hemel te gitaarspelen!" (Platomania)
""For Earth Below", Trower's third solo album, is heavily induced with a blues-rock formula that arrantly displays his slick guitar mastery. His subtle yet dominant fusion of blues and hard rock not only inflicts character throughout each song, but also demonstrates how effective an instrument the guitar can be when the proper techniques are applied. Much like "Twice Removed From Yesterday" but not as diverse as "Bridge Of Sighs", this album has Trower sounding a tad more velvety around the edges, with the blues element sometimes governing the entire piece. An excellent recording of a superb 1975 stadium show in Sweden, "Live!" is a perfect snapshot of the guitar hero in his prime. The record also gives ample evidence of why the Robin Trower Band was one of the most successful live guitar rock acts of the '70s, highlighting not only Trower's virtuoso Stratocaster licks, but the soulful vocals of bassist James Dewar and the polyrhythmic drumming of Bill Lordan." (Allmusic)
"This remains the guitarists most stunning, representative, and consistent collection of tunes. Mixing obvious Hendrix influences with blues and psychedelia, then adding the immensely soulful vocals of James Dewar, Trower pushed the often limited boundaries of the power trio concept into refreshing new waters. The concept gels best in the first track, "Day of the Eagle," where the opening riff rockingly morphs into the dreamy washes of gooey guitar chords that characterize the album's distinctive title track that follows. At his best, Trower's gauzy sheets of oozing, wistful sound and subtle use of wah-wah combine with Dewar's whisky-soaked soul-drenched vocals to take a song like the wistful ballad "In This Place" into orbit. One of the few Robin Trower albums without a weak cut, A timeless work, as well as the crown jewel in Trower's extensive yet inconsistent catalog." (Hal Horowitz, Allmusic)
26 Jaar na "Truce" (1982) maken de voormalig Cream-bassist/zanger en de voormalig Procol Harum-gitarist weer een plaat samen, met als derde man drummer Gary Husband (vooral bekend van veel jazzrockklussen, met bijv. Allan Holdsworth en tevens lid van Level 42), die behoorlijk z'n best doet Ginger Baker-achtig te spelen. Bruce zingt als op de stevigste Cream-nummers en Trower speelt daarbij vaak Hendrix-achtige licks, waardoor dit vaak een old-style bluesrockende plaat is die vooral Cream-liefhebbers zal aanspreken.
"Trower's debut solo album was the first evidence that the sound of Hendrix could be effectively replicated and even refabricated. And like Hendrix, Trower had paid his dues as a more-or-less backup musician, his former band Procol Harum having emphasized stately organ and piano rather than guitar. This record displayed the characteristics that would make him a guitar hero and stadium attraction of the mid-'70s. He de-emphasized the Hendrix fuzz, feedback, and distortion, and let reverb become his dominant tonal device. He wasn't as flamboyant as Hendrix, as earthy as Clapton, or as unpredictable as Beck, but he played cleanly, emphasizing singular, effective notes, and he brought a melodicism and creativity to electric blues. His style is best suited for slow, somber blues songs, where his solos are both carefully structured and melodic. The most intriguing tune on the album is the title track, a nugget of '70s-style psychedelic rock that showed Trower to be a pretty good songwriter." (Peter Kurtz, Allmusic)
2008 Was een druk jaar voor de gitarist die dat jaar 63 werd. Niet alleen maakte hij een plaat en tournee met Jack Brucen en was hij ongetwijfeld druk in de weer met z'n in 2009 verschenen solo-studio-album "What Lies Beneath", hij ging ook nog met een eigen begeleidingsband op tournee. In die band fungeert net als op de DVD "Living Out Of Time" uit 2005 Davey Patttison als eersteklas blue-eyed-soulzanger. Verder wordt Trower bijgestaan door de stevig doorrockende ritmetandem Glenn Letsch/Pete Thompson. Bluesrock in de beste Hendrix-traditie, maar met flink meer subtiliteit en soul dan de meeste rauwdouwersbluesrockers die te koop lopen met Hendrix- en Vaughan-invloeden. Wel zonde dat de platenmaatschappij verkoos pauzes tussen de tracks te zetten: dat doe je niet bij een live-album... De korte tweede disc bevat tevens een CD-ROM-track.
Begin 2009 in de Nijmeegse Vereeniging opgenomen live-DVD van dit herenigde duo dat begin jaren '80 de albums "B.L.T." (uit 1981, de 'L' staat voor de drummer: Bill Lordan) en "Truce" (uit 1982, met drummer Reg Isidore) produceerde. In 2008 volgde dan "Seven Moons", met Gary Husband (bekend van Allan Holdsworth en Level 42) op drums. Al die platen bevatten vnl. het soort proto-hardrock waar ook Jack Bruce's oude band Cream om bekend stond, maar die nog meer schatplichtig is aan The Jimi Hendrix Experience (als gevolg van Trowers gitaarstijl). Tijdens het concert werd vrijwel het complete nieuwe album gespeeld, plus drie Cream-klassiekers en één nummer van "B.L.T.": "Carmen". "Truce" laat men dus links liggen. Husband speelt heel percussief en lijkt Ginger Bakers stijl als voorbeeld te hebben genomen - heel passend in deze powertrio-setting. Uitblinker is evenwel Trower, die in iedere song wel een heerlijke solo paraat heeft. Oh, en de Vereeniging blijkt een prachtlokatie voor de opname van dergelijke DVD's!
"Concert in Bonn t.g.v. de 60-ste verjaardag van de ex-Procol Harum-gitarist. Z'n bluesrockband bestaat o.a. uit Davey Pattison, die tot de top der blanke blueszangers bewijst te behoren. De sublieme bassist Dave Bronze maakt duidelijk waarom o.a. Eric Claptons band op z'n CV staat. Trower is de ster, met meer feel in z'n linkerpink dan veel gitaristen in 2 handen. Er zijn veel close-ups van z'n capriolen, die aantonen dat er geen spatje stramheid in z'n spel is geslopen." (FS, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
