"Hoewel Jimmy Page in zijn eentje Led Zeppelin vertegenwoordigde en The Black Crowes voltallig het podium van The Greek in Los Angeles betraden op 18 en 19 oktober 1999 heeft de live-dubbelaar die begin 2000 verscheen een aanmerkelijk hoger Led-Zeppelin-gehalte. Dat komt doordat er wel Led Zeppelin-nummers en -covers op staan maar geen materiaal van de broers Robinson en hun band. Hoewel Page absoluut een glansrol vervult, trekt zanger Chris Robinson de meeste aandacht naar zich toe. Wat heeft die man toch een heerlijke rauwe scheur! Een kwart eeuw later wordt de gitaristenhoogmis, want dat was het, daar in de Greek, opnieuw uitgebracht. Deze versie telt 16, oftewel 75 procent, méér nummers. En ja, daar zitten ook nummers bij van The Black Crowes. Het was al een reusachtig goed album dat nu niet per se nog beter is. Maar je hebt er wel langer plezier van en dat is winst. Ook de toegevoegde jams tijdens soundchecks zijn de moeite waard." (Platomania)
"De broers Chris en Rich Robinson begroeven de strijdbijl al in 2019, maar The Black Crowes teerde tijdens de tournees die volgden vooral op het glorieuze verleden. "Happiness Bastards" is het tiende album van de band en daarmee het eerste met nieuw materiaal in vijftien jaar. "Happiness Bastards" is een aangenaam weerzien dankzij het ouderwets snijdende slidespel van Rich Robinson, de nasale zang van zijn broer Chris, de dartele pianoklanken en de vrouwenkoortjes, zoals in het afsluitende "Kindred Friend". Een prachtig nummer trouwens, voorzien van een verzoenende tekst. Alsof de band in deze finale nog even duidelijk wil maken dat het allemaal toch echt niet om het geld draait. "Wanting And Waiting", "Bedside Manners", "Bleed It Dry" en "Rats And Clowns" zijn maar een paar voorbeelden van de sterke songs waar "Happiness Bastards" vol mee staat. Energiek, venijnig, soulvol en onweerstaanbaar groovy. The Black Crowes is nu echt terug." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Toen dit tweede Black Crowes-album in 1992 verscheen, vierden grunge en alternative rock hoogtij. Maar retrorockers als Lenny Kravitz en The Black Crowes waren minstens zo populair. The Crowes duiken hier dieper de rootsrock in en vinden ze hun definitieve vorm. Er wordt meer soul en southern rock toegevoegd aan de nog altijd stevige rock van het zestal – nieuwe toetsenist Eddie Harsch krijgt gelijk een hoofdrol met zijn Hammond-spel. Zanger Chris Robinson excelleert in soulballads als "Thorn In My Pride" en "Bad Luck Blue Eyes Goodbye", schreeuwt z'n stembanden aan flarden in het rauwe "Sometimes Salvation" en voelt zich als een vis in het water in de magistraal groovende single "Remedy". De prominente achtergrondzangeressen geven een extra shot soul. Al met al een mooie reissue, die The Black Crowes op hun hoogtepunt laat horen. De extra’s bestaan uit o.a. B-kantjes en outtakes. De stampende Ann Peebles-cover "99 Pounds" en een boogierockversie van Bob Dylans "Rainy Day Women" zijn de moeite waard." (Oor)
Opgenomen tijdens de 2005-reunietour van de groep rond de gebroeders Robinson. Meer dan twee uur 'kosmische rock 'n' roll', waaronder dampende uitvoeringen van "She Talks To Angels", "Hard To Handle", "Remedy" en "Jealous Again". "De band is zichtbaar op z'n plek in het oude hippiebolwerk The Fillmore. Alles ademt de sfeer van de jaren '70 uit (Perzische tapijtjes, wierook, kleding, etc). Een pittige, gedreven gespeelde set vol onversneden rock 'n' roll, zoals tegenwoordig zelden gemaakt wordt." (WB, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
