Justin Hayward is de man met die hemelse, uit duizenden herkenbare stem van The Moody Blues. Al dik in de 70, maar nog steeds actief en z'n stem heeft nauwelijks onder de jaren geleden. Sinds de tijdelijke split van de Moodies, midden jaren 70, maakt hij ook solo-albums. "All The Way" is een compilatie die hoogtepunten van zijn soloplaten verzameld, waarbij zelfs het meest recente "Spirits Of The Western Sky" (2013) niet vergeten is. Ook aanwezig is het van Jeff Wayne's "The War Of The Worlds" afkomstige "Forever Autumn" en het gloednieuwe "The Wind Of Heaven", dat afkomstig is van de soundtrack voor de gelijknamige film. En het repertoire van The Moody Blues is vertegenwoordigd met het overbekende "Nights In White Satin", maar dan in een solo-liveversie uit 1998 (wel met begeleidingsband overigens, die het trouw aan het origineel uitvoert). Vrijwel alle geselecteerde songs zijn zelf geschreven - een van de uitzonderingen is Don McLeans "Vincent", dat ook uitstekend in het softrockrepertoire van Hayward past.
"The Jeff Wayne produced "Night Flight" album was a direct outgrowth of Justin Hayward's involvement as a singer with Wayne's "War of the Worlds". The title track and "I'm Sorry" were the hardest-rocking Hayward tracks since "Question" by the Moody Blues, a decade earlier. Wayne's production gave Hayward's music a leaner sound than had been evident on his prior recordings, with more use of pulsing synth pop-type accompaniments ("Crazy Lovers," etc.) and a thinner guitar sound ("Penumbra Moon"), while other songs, such as "Nearer to You," were much more dance-oriented than anything Hayward had previous released, and all of the songs were more romantic than previous solo work by the singer/guitarist. Only "Suitcase" and "It's Not On" really sounded like his earlier work, and even they had more of a stripped-down band sound at their core. This 2004 remastered edition finally shows off the finer points of Wayne's approach to serious advantage -- the music comes off as lean and spacious." (Bruce Eder, Allmusic)
Kassucces uit 1978, gebaseerd op HG Wells' boek. Met vocale topprestaties van Manfred Mann's Chris Thompson, Moody Blues' Justin Hayward en Thin Lizzy's Phil Lynott (zong-ie ooit beter?). Richard Burton levert de goudbruine vertelstem.
"This one was the best of the solo albums to come out from the members of the Moody Blues during their 1974-78 hiatus, and it has held up better than any of the others, a fact reflected in this 2004 reissue with significantly upgraded sound with three superb bonus tracks in May of 2004. First and foremost is "Wrong Time, Right Place," a driving electric rocker with a great beat and a wryly ironic lyric, which was recorded for Songwriter but lost before the album was assembled; the follow-up single "Marie," an electric ballad with a rich, dramatic vocal performance by Hayward, surrounded by several layers of electric and acoustic guitars; and "Heart of Steel," an ornate slowie with some intelligent and restrained synthesizer work. The new annotation answers many questions concerning the album and its origins, and the producers have also included the bonus track from the old CD edition, Hayward's surprisingly effective rendition of Buddy Holly's "Learning the Game"." (Bruce Eder, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
Wat kunnen we van de 66-jarige Moody Blues-zanger anders verwachten dan een op een ouder publiek gericht softrockalbum? Dat is "Spirits Of The Western Sky" en het album kent zeker momenten die de op symfonische rock geörienteerde Moody Blues-liefhebber zouden kunnen aanspreken. Zoals het gedragen stuk waar de titel van het album uit is afgeleid, "The Western Sky", wat ons betreft met gemak het hoogtepunt van de plaat. Het heeft een sterke, melancholieke melodie, die lastig uit je hoofd is te verbannen als je 'm eenmaal hebt gehoord. Vooral ook omdat Hayward nog steeds Die Stem heeft. Het arrangement is niet te zwaar, maar geeft het genoeg grandeur mee. Overigens zijn enkele stukken voorzien van orkestarrangementen door Anne Dudley, bekend van The Art Of Noise. Zeker geen top-album, maar wel een onderhoudend MOR-album, ware het niet dat de laatste twee dance-tracks het geheel nogal ontsieren.
Voor deze CD-versie van het 1985-album van de Moody Blues-zanger is de grafisch-schematische letterlijke weergave van de album-titel gesneuveld ten faveure van een foto van Hayward in een opmerkelijk kortemouwen-colbert (vroeger op de achterzijde van de LP te zien). Dit solo-album volgde "Night Flight" (1980) op, nadat er tussentijds twee Moody Blues-schijven ("Long Distance Voyager" (1981) en "The Presence" (1983) waren verschenen. "Night Flight" was als gevolg van het "The War Of The Worlds"-succes een samenwerking met Jeff Wayne, die nu betrokken is bij één song van "Moving Mountains", wat doet vermoeden dat dit "Silverbird" wel eens 'n outtake van "Night Flight" zou kunnen zijn. Hayward was dan ook al meteen na "Night Flight" aan de opnamen van een opvolger begonnen. "Goodbye" was het eerste resultaat, gemaakt met Eric Stewart, die met 10cc al genoeg had bewezen prima pop met een licht symfo-randje te kunnen maken. Dat is waar Hayward namelijk in uitblinkt en wat hij ook hier weer voornamelijk laat horen.
Solo-album van frontman van Moody Blues uit 1996. De muziek op deze plaat wijkt weinig af van het groepswerk.
Registratie van een optreden uit de tournee die de Moody Blues-voorman ondernam n.a.v. het album "Spirits Of The Western Sky" (2013). Met een vierkoppige band vertolkt hij de softrocksongs van dat album, alsmede diverse Moody Blues-klassiekers ("Tuesday Afternoon", "Question" en "Nights In White Satin" kunnen niet ontbreken) en zelfs "Forever Autumn", dat hij oorspronkelijk inzong voor Jeff Wayne's Musical Version Of "The War Of The Worlds". Ook zijn er songs te horen van eerdere soloplaten van Hayward, alsmede wat onbekendere Moody Blues-songs.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
