Richie Kotzen tekende zijn eerste platencontract toen hij 18 was en bracht in 1989 zijn debuut uit. Daarnaast speelde hij in Poison en Mr Big, deed een project met Stanley Clarke (Virtú) en richtte in 2012 met Mike Portnoy en Billy Sheehan The Winery Dogs op. Als Richie speelt, weet je direct dat hij het is. Door zijn virtuoze gitaarspel, hoogstaande singer-songwriterschap en eigen stijl is alles even herkenbaar als treffend. Iets op dit carrièreretrospectief steeds weer duidelijk wordt. Richie selecteerde zelf 23 nummers uit zijn 18 soloalbums om zo een veelomvattend, samenhangend en beknopt overzicht te geven van zijn zeer omvangrijke oeuvre. Naast bekende hits, akoestische uitvoeringen, demos en bootlegmateriaal schreef Richie Kotzen voor dit overzicht ook 2 nieuwe nummers. Op de DVD staan zowel bootleg- en officiële videos. In september komt Richie Kotzen naar ons land voor twee shows. Op 18 september staat hij in de Boerderij in Zoetermeer en een dag later in de Groene Engel in Oss. (bron: earMUSIC)
Nog net voor de coronapandemie (februari 2020) namen twee gitaargrootheden uit de hardrock gezamenlijk een album op: Amerikaanse gitarist Richie Kotzen (20 soloalbums plus werk met o.a. Poison, Mr. Big en Winery Dogs) en de Brit Adrian Smith (Iron Maiden). Ze zijn geen generatiegenoten (Kotzen, geb. 1970 en Smith, geb. 1957), maar hebben toch beiden hun roots in de jaren 70 hardrock. En dat is duidelijk hoorbaar. De muziek is voelbaar geworteld in de klassieke hardrock. Dat moge duiden op een voorspelbaar album, maar het valt alleszins mee. Beide heren komen met negen songs, waarin ze zang- en gitaarpartijen mooi verdelen en in elkaar laten overvloeien. Geen overvloedig lange gitaarsoli, maar wel functioneel binnen de songs. Kortom: een heerlijk album voor liefhebbers van de jaren 70 hardrock! (GT, Muziekbank)
Nadat Kotzen uit Poison werd gezet maakte hij met collega hardrockgitarist Howe in 1995 voor Mick Varney's Shrapnel-label dit gitaaralbum vol duizelingwekkende soli, waarop ze zelf ook bas- en keyboardpartijen spelen.
Stond in de jaren '90 vooral bekend als gitaarvirtuoos bij heavy metal-hairbands. Later dat decennium was hij meer in fusionkringen te vinden (o.a. Vertú). Dit album uit 2000 toont weer een ander gezicht: het is een doorwrochte (rock)liedjesplaat (die hijzelf met hese soulstem zingt). Z'n soli zijn virtuoos, zeker, maar steeds een afgemeten onderdeel van de doordachte songcomposities. Vergelijkbaar met recent werk van Kip Winger.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
