"How Do You Burn? blijkt een van de hardste en meest relevante albums uit het oeuvre van de sinds 1986 actieve Afghan Whigs, met naast Dulli bassist John Curley als enige constante. Luister naar opener I’ll Make You See God: wat een riff, wat een power. Niemand zal het je kwalijk nemen dat je even denkt met Queens Of The Stone Age te maken te hebben. Verderop zijn er ook twee songs te horen met Mark Lanegan, die tevens de albumtitel van deze klassieker in spé verzon. How Do You Burn? klinkt bijzonder gedreven, gelaagd, smerig, duister, zweverig en bij vlagen toch ook weer erg soulvol: er zat altijd al minstens evenveel Marvin Gaye als Led Zeppelin in Dulli. Hij klinkt als herboren, al mag hier ook het belang van de komst van gitarist Christopher Thorn (Blind Melon) niet onderschat worden. Hij vervangt Dave Losser, actief op de laatste twee studioalbums, maar overleden in 2017. Een heerlijke uitputtingsslag van een 57-jarige stormram én band in bloedvorm." (OOR)|
Sinds de oorspronkelijke release in oktober 1993, is "Gentlemen"s status blijven groeien. 33 1/3 publiceerde een boek over het album in 2008, en de populaire Amerikaanse muziekwebsite Stereogum riep enthousiast: 'from its bombastic opening to its understated end, "Gentlemen" remains a fine example of what exactly independent rock music is capable of accomplishing.' Deze heruitgave is voorzien van het originele album dat geremasterd is, en bevat ook bonusmateriaal in de vorm van zeldzame B-kanten, live-opnamen en niet eerder uitgebrachte demos. "Gentleman" was het debuut voor een grote 'major' platenmaatschappij, na twee albums voor Sub Pop. Bandvoorman Greg Dulli zei indertijd: Het was een slecht jaar voor mij en sommige van mijn vrienden, op het gebied van relaties en wat eigen kleine problemen. Dingen die ik nooit zal kunnen vergeten denk ik, vooral omdat ik schreef om het allemaal te verwerken en er een verslag van maakte. 21 jaar later zijn we nog steeds allemaal blij dat hij dat deed. (bron: Rhino)
"De fans hebben er 16 jaar op moeten wachten: een nieuwe Afghan Whigs. Ze konden zich tussentijds laven aan Greg Dulli's andere band, The Twilight Singers, maar da's niet helemaal hetzelfde. Puristen zullen dat ook vinden van "Do The Beast", omdat de door Dulli als persona non grata bestempelde oud-Whigs-gitarist Rick McCollum ontbreekt. Ze doen er goed aan dit toch te checken. Dulli en co. slaan hier ouderwets om zich heen met even giftige als soulvolle (grunge)rocksongs, die mede dankzij de extatische uithalen van de nog altijd met demonen kampende frontman én de gemiddelde kwaliteit van de songs niet louter als 'gedateerd' af kunnen worden gedaan. Sterker, het neurotisch funkende "Matamoros', het hemelbestormende "The Lottery" of het spookachtige "Lost In The Woods", dat in het toegankelijke refreintje verrassend kantelt, zouden zo maar tot nieuwe publieksfavorieten kunnen uitgroeien. Misschien niet zo goed als toppers "Gentlemen" of "Black Love", maar het scheelt verdomd weinig." (Raymond Rotteveel, Oor)
"In de opener "Birdland" tollen violen, blaasinstrumenten en koortjes over elkaar heen. Het zijn de staccato begeleiders van die welbekende soulvolle stem van Greg Dulli. Jazeker, de Afghan Whigs hebben wederom een bovengemiddeld goed album uitgebracht. Al zijn die eerste drie minuten tegelijkertijd verrassend anders dan ooit tevoren gehoord. Spookachtig, zo noemt Dulli dit album zelf. Dat is voor de opener zeker het geval. De 9 nummers daarna zijn qua tekst misschien wel net zo spooky (luister maar eens naar "The Spell" of "I Got Lost"), maar de krachtige en botte 'in your face'-aanpak van deze rockband blijkt juist bij deze nummers weer als vanouds. "Arabian Heights" bijvoorbeeld is geweldig goed gelukt en "Demon In Profile" (dat gitaartje!) is misschien wel één van de meest treffende nummers die deze band ooit maakte. En het mooie van zon kwalitatief hoogstaand album? Hoe meer je de welbekende aanpak waardeert, hoe meer zon eigenzinnige opener er ook bij blijkt te horen." (Dennis Dekker, Platomania)
Intense 'alt.rock noir' van groep rond zanger Greg Dulli. Zijn getergde vocalen vormen het warme hart van muziek. Er zijn lichte overeenkomsten hoorbaar met Buffalo Tom en Bill Janovitz' zangstijl in het bijzonder, maar wat Afghan Whigs onderscheidt van andere gitaarbandjes uit die tijd is het soulgevoel. In 2001, drie jaar na het laatste album "1965", hield de band het voor gezien. Dulli wilde z'n liefde voor soul duidelijker laten horen en deed dat met z'n nieuwe groep The Twilight Singers. Na 6 jaar is er een compilatie mét 2 nieuwe nummers (langzamer en groovier dan ouder materiaal): "I'm A Soldier" (dat al in 2001 werd opgenomen) en "Magazine" (écht nieuw, in 2006 opgenomen). Zal er een reünie-tournee volgen??
Slaan opnieuw een brug tussen opwindende Buffalo Tom-rock en sixties soul. De zang is beter dan ooit, soms geeft een soulzangeres wat extra's. Afwisselende arrangementen met oa orgels, strijkers, blazers en slide zorgen voor weldadige warmte.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
