"Al zo’n jaar of dertig is Hallo Venray een van de beste rockbands van Nederland, al lijkt dat aan het grote publiek voorbij te gaan. Hopelijk brengt Coffee and Cake, het nieuwe album van dit trio, daar verandering in, want het is een van hun allermooiste geworden. Zanger en gitarist Henk Koorn zingt net wat ingetogener en beheerster dan we van hem gewend zijn, wat een bijzonder fraai contrast oplevert met zijn bijtende gitaarnoten in een wonderschoon, meeneuriebaar liedje als World As It Is. En waar zou Hallo Venray zijn zonder de rijke drumsound van Henk Jonkers en de soepele baspartijen van Peter Konings. Heerlijk die roffeldrums in het verstild gezongen At Night. Steeds duidelijker lijkt Koorn Neil Young als belangrijkste invloed te hebben ingeruild voor Lou Reed. De rust en melancholie die veel nummers hier kenmerken, geven het album een spannende lading, door Koorn vaak geaccentueerd met vurige gitaarsoli. Prachtplaat." (Volkskrant)
"Zeker het eerste deel van de CD is de band onherkenbaar. De gitaarrocksound is verruild voor een ongebreideld eclecticisme à la Beck. Samples, drumloops en synths worden functioneel gebruikt. Bewonderenswaardig artistiek stoutmoedig." (OOR)
"Henk Koorn (gitaar/zang), Peter Konings (bas) en Henk Jonkers (drums) zitten in een bandje om samen nieuwe muziek te maken, liefst anders dan alles wat eraan vooraf ging. Dat leidt hier tot veel puntige, korte, harde boze rockuitspattingen en een paar lange tracks vol melancholie en onverwachte invalshoeken. Gebalde energie vs. wonderlijke schoonheid. Rauw en vervormd vs. subtiel en ritmisch ijzersterk. Maf is dit album op het eerste gehoor zeker. Henk Koorn klinkt beurtelings als het kleine stampvoetende jongetje dat zijn zin niet krijgt ("Blood"), de verstandigste van een niet helemaal helder meer denkend, uit 'Ik Vertrek' weggelopen koppel ("Drink") en een zweverige Hare Krishna-leider in meditatie ("Look Outside"). Je zou Hallo Venray anno 2017 kunnen zien als een compleet ontspoort trio waar geen peil op te trekken valt. Ik houd het op drie muzikanten die los van alle verwachtingspatronen zichzelf opnieuw blijven uitvinden en daarin wederom wonderwel geslaagd zijn." (OOR)
"Er was weinig aan te merken op de kwaliteit van de 3 albums die het trio deze eeuw uitbracht. Henk Koorn is altijd een liedjesman gebleven, ook al was de populariteit tanende. Maar dit 13de album verdient ieders aandacht. 't Ene na 't andere geweldige liedje komt langs. Die gaan deels over het leven van alledag, deels over nachtelijke escapades of wakker liggen. Je merkt nog altijd waar gitarist Koorn de mosterd haalt (Neil Young, Velvet Underground), maar je kunt hier vooral ook horen dat hij, met trouwe dienaar Peter Konings op bas en de nog altijd beestachtig goede drummer Henk Jonkers, het experiment niet schuwt. Het resultaat rockt, schuurt, bevreemdt, ontroert en brengt plezier. Speelsheid is troef. Hoogtepunten te over, of er nu teksten van Dylan door het hoofd doolden, effecten van alcohol te goed doorwerkten, elektronica-, dub- en ritme-effecten maximaal getest worden (in "Faster") of een "Controversy" van Prince tot het bot wordt uitgekleed. Griezelig sterk album." (OOR)
"Het meest nadrukkelijke dat opvalt bij herbeluistering van dit album, is hoe diep vrijwel ieder nummer zich in het geheugen heeft ingegraven. Eigenlijk zijn zeker 8 van de 11 nummers Nederpopklassiekers, misschien wel meer dan 8. Natuurlijk, de groep rond zanger, songschrijver en gitarist Henk Koorn, die in 1992 haar hoogtepunt bereikte met een legendarisch Pinkpopconcert, werd geconfronteerd met het feit dat ze door de laconieke en humoristische podiumhouding niet altijd voor vol werden aangezien. En uiteraard was dat ten onrechte, het was precies dat wat de groep zo 'Hollands' maakte en onderscheidde van de Amerikaanse voorbeelden. "Tuck, The Man" blijft een van de beste Neil Young-songs die Young niet schreef, "Eugene" is uneik tongue-in-cheek dankzij het arrangement, "The Road" is ontroerend mooi en zo verder." (Peter Bruyn, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Henk Koorn wil dus niet ongevoelig zijn. De plaat bevat dan ook vrijwel uitsluitend ingetogen, sensitieve liedjes. Niet zo geforceerd modernistisch als de titelloze voorganger, wel een plaat die past in deze tijd van Grandaddy en Sparklehorse.
"Gelukkig gekozen voor minder gladde produktie dan op voorganger. Band is instrumentaal gegroeid" (Music Mania) "HV zoekt nu weer het muzikale avontuur, hetgeen heeft geleid tot een onvoorspelbaar en bovenal knap spannend album." (OOR)
Welkom teken van leven na de geruchten over een split na 'Senseless Person'. Ook na die relatief ingetogen plaat kunnen de heren nog immer stevig a la Neil Young & Crazy Horse tekeergaan: zowel voordracht als gitaargeluid refereert daar aan.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
