"A double album released in honor of the 40th anniversary of her solo debut (1984's "Alf"), Key finds Alison Moyet revisiting songs from across her career in new re-recordings made with her longtime producer/arranger, Sean McGhee. Rather than focusing on her biggest hits, fan favorites, or necessarily chronological representation (although there's something here from every non-covers solo album except its predecessor, 2017's "Other"), songs were selected for their potential to take on new relevance or meaning. It includes 18 tracks in all: 16 'reimagined' songs, 2 original ones. Of the originals, "Such Small Ale" and "The Impervious Me," the latter is the more compelling, with its merger of spongy, '80s-type synth tones and piano underscoring lyrics about shallow societal standards and values, internal versus external fitness, and the importance of recognizing one's own worth. On top of that, the selections' mix of popular and lesser-known make it a lackluster hits collection." (AllMusic; 3 uit 5 sterren)
"Net als de alom bejubelde voorganger "The Minutes" (2013) staat deze 9de soloworp vol fantastische synthpopnummers, waarin de 55-jarige artieste groots kan uitpakken en tevens het experiment niet hoeft te schuwen. Dat heeft ze grotendeels te danken aan producer Guy Sigsworth (bekend van Björk en Madonna), die Moyets intelligent geschreven songs constant wisselend aankleedt, van bijna-episch, sprookjesachtig mooi of kunstzinnig en spannend. Zo gaat "The Rarest Bird", met prachtige violen en opzwepende zang, bijna naadloos over in de industriële beat en het boze geschreeuw van "Beautiful Gun". "April 10th" laat 'spoken word' over prikkelende elektronica horen, "I Germinate' is een heftig kolkend synthpopbrouwsel en "Lover, Go" doet bij vlagen denken aan Prince-funk. Het thema van "Other" is ouder worden en de wereld door andermans ogen bekijken, legde Moyet uit in een interview. Dat halen we er niet echt uit, maar dat ze hier popmuziek laat horen die heel 'anders' klinkt hoor je meteen." (Randy Timmers, Oor)
In nieuwe 'classy' rol, begeleid door orkest (olv Anne Dudley) zingt ze klassieke jazzballads ('The Man I Love' en 'Cry Me A River') en chansons ('Je Crois Entendre Encore'). Meest recente stuk: Costello & Bacharachs 'God Give Me Strength'.
Concert uit de tournee voor het album "Voice", waarop ze zich ontpopte als 'classy' zangeres van jazzy repertoire en chansons. En haar donkere alt is geknipt voor evergreens als "Windmills Of Your Mind" of het aangrijpende "La Chanson Des Vieux Amants" (dat wij kennen in een Nederlandstalige versie van Herman van Veen). De recente Bacharach/Costello-compositie "God Give Me Strength" sluit hier naadloos op aan. Prachtig is ook het arrangement van de Britse folktraditional "Wraggle Taggle Gypsies" (onlangs ook nog gereviveerd door Jim Moray). Haar oudere nachtclub-jazzy hit "That Old Devil Called Love" past hier perfect bij, maar duikt pas op bij de bonustracks. Nou ja, het staat er in ieder geval op... Laten we trouwens de schitterende achtkoppige begeleidingsband niet vergeten te roemen, alwaar een strijkkwartet deel van uit maakt.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
