Door Alan Parsons in Dolby Surround geproduceerd. Een flink deel van de stukken is trouwens instrumentaal: David Palmer maakte symfonische arrangementen die gespeeld worden door het London Philharmonic Orchestra. Andersons zang ontbreekt dus hier en daar, de onmiskenbare gitaar- en drumpartijen van Howe en Bruford zijn aldoor te horen. De baspartijen worden gespeeld door Tim Harries, op dat moment lid van Bill Bruford's Earthworks.
"With this recording, Al di Meola thankfully left behind the pop-fusion sound that he had perfected with Jan Hammer. This was his first venture using the Roland guitar synthesizer and a drum machine. The technology used on this recording sounds dated, but the intent seems genuine. Jan Hammer's Miami Vice sound can be heard throughout, especially on "Sequencer"; di Meola places more emphasis on composition and production than on his famous technique. This turns out to be a refreshing change, but it would have been nice to hear him jam with Phil Collins on "Island Dreamer" rather than lying back on what turns out to be a disappointing collaboration. "Calliope" finds di Meola aligned with Bill Bruford and Tony Levin, although this too turns out to be a disappointment. Certainly a turning point in Di Meola's career, but hardly at the level of his later output." (Robert Taylor, Allmusic)
Concerten opgenomen op 30 mei 2001 in Amerika, op 28 september 2002 in Argentinië en op 16 mei 2005 in Duitsland
Op 't ECM-label verschijnen altijd zeer bijzondere, moelijk plaatsbare, van een ongekende ruimtelijke sfeer doortrokken CD's. Deze, uit '87, is geen uitzondering. Vooral 't trompetwerk van Isham is zeer bepalend voor de sound.
Opname: 2006-2007
In de jaren '00 werkte Bill Bruford enkele malen samen met de Nederlandse jazzpianist Michiel Borstlap. Dit leverde interessante schouwspelen op, waarbij je je als publiek deelgenoot voelde van de wederzijdse aftastingen van creatieve geesten op respectievelijk toetsen en allerhande drums en percussie. Het was echter niet de eerste keer dat Bruford zich aan een dergelijke samenwerking waagde. Midden jaren '80 nam hij twee albums op met de Zwitserse toetsenist Patrick Moraz. Die was tot dan toe bekend om zijn zwaar symfonische sound, middels werk voor Moody Blues, Refugee en de band waar ook Bruford bekend mee werd: Yes. Met de progressieve rock van Yes hebben deze muzikale experimenten veelal niet van doen. Hoewel: enkele stukken op deze live-opnamen uit 1985 zijn afgeronde composities; vooral in afslutier "Temples Of Joy" is Moraz' prog-achtergrond te merken. Maar er zijn ook diverse latin-ritmes te horen in Brufords percussieve spel en wonderlijke muziekjes die als 'modern creatief' zijn te omschrijven.
"Bill Bruford is widely acknowledged as 'The Godfather of Progressive Rock Drumming'. His subsequent career has led him to fruitful collaborations and associations with dozens of the world's finest rock and jazz musicians, many of which are available on DVD. Throughout this DVD, Bill introduces and discusses footage of his groups Bruford, Earthworks, Bruford-Borstlap, and the World Drummer's Ensemble during an in-depth interview with music journalist Jon Kirkman." (bron: Bill Bruford) Met o.a. fragmenten van het Rock Goes To College-TV-concert van de jazzrockgroep Bruford uit 1979, met zangeres Annette Peacock als speciale gast. Ook is het World Drummers Ensemble te zien (met Luis Conte, Chad Wackerman en Doudou N'Diaye Rose), dat ook het Enschedese Muziekcentrum aandeed. Het duo met pianist Borstlap geeft de DVD een Nederlands tintje. De hoofdmoot komt uit de twee onderling nogal afwijkende Earthworks-perioden. Ondertussen heeft de ooit bij Yes begonnen drummer zijn stokken aan de wilgen gehangen.
"Deze laatste CD met nieuwe opnamen van Bruford, hierna gestopt met actieve muziekbeoefening, bevat muziek van Colin Riley, uitgevoerd door PianoCircus, aangevuld met een bassist en de programmeerkunsten van de componist. Ondanks dat de meesterdrummer meeschreef aan slechts één track past het prima binnen zijn repertoire. De combinatie van piano's, toetsen en elektronica met drums en percussie ligt in het verlengde van zijn samenwerking met Michiel Borstlap en zijn eerste albums met Earthworks. De ritmische eigenschappen van zowel piano als drums geven tal van nummers een sterke drive mee, regelmatig versterkt door moderne beats en sequencers. De muziek is vaak te herleiden tot moderne deels geïmproviseerde jazz, hoewel "Squiggle Zipper" met zijn onheilspellende rimtiek doet denken aan "Sacre Du Printemps" van Stravinsky. Er wordt echter steeds een fraai contrast bereikt met de ambient sounds die het geheel inkleuren. Zowel sonisch als ritmisch een intrigerende luisterervaring." (René Yedema, iO Pages)
Opname uit 2002, de eerste samenwerking van de twee, voorde Nijmeegse Music Meeting. This 90 minute DVD brings together two of the leading lights in modern improvised music, the virtuoso Dutch pianist Michiel Borstlap, and British drummer Bill Bruford. The main programme of approximately one hour of concert footage from Nijmegen is accompanied by backstage footage and bonus tracks from Maastricht. Neither quite rock, nor quite jazz, both men believe in a music with immediacy, with authorship, and without boundaries or safety nets. Their instant compositions resonate with happy coincidence, brilliant technique, human accident, unforced error, missed chances, astonishing good luck, hidden intentions, oblique references and the full catalogue of happenstance that is mirrored in all human existence, and is just the kind of place in which both men can live and breathe and have their being. This wonderfully evocative live DVD captures two great musicians pushing the boundaries of music and particularly jazz.
Vier lange stukken, gespeeld door de slagwerkgroep met gastdrummer Bill Bruford (Yes, King Crimson, Bruford, Bill Bruford's Earthworks) en gastpercussioniste Keiko Abe. Dielaatste Japanse dame is gespecialisteerd in spel op de marimba: haar zeer virtuoze spelstijl gaf een heel nieuwe blik op dit instrument. Ze gaf les aan o.a. Evelyn Glennie.
Samenwerking tussen twee muzikanten die ooit in Yes speelden, zij het niet tegelijkertijd: de Zwitserse toetsenist Moraz en de Britse drummer Bruford. Vooral die laatste is zich na zijn Yes-tijd meer gaan toeleggen op jazz en jazzrock. Het gebodene alhier is nog het best te vatten onder de noemer 'modern creative'. "The first half is split between prog and jazz. "Temples Of Joy", a piece from Moraz' 3rd, self titled solo album, opens the record. It is a pure symphonic prog piece. "Impromptu, Too!" and "Flags", both with piano & synth, are also on the proggy side. Split "Second" and "Karu" are jazzier, but both fine works. The second half is much more experimental, but even better than the first side. "Machines Programmed By Genes" begins with spacy synth sounds, but develops into an almost hip-hop rhythm, while keeping the adventurous sound. After a drum solo based on a Max Roach solo, the album concludes with three fusiony songs, where the synths keep the sound firmly in a prog realm." (bron: Prog Archives)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
