"De legendarische Yes-gitarist Steve Howe heeft zojuist de zevende editie van zijn Homebrew-albumreeks uitgebracht. “Homebrew 7” markeert de 25e verjaardag van het eerste album van de gitaarlegende in zijn Homebrew-serie. Voornoemde serie bevat grotendeels opnames uit Steve Howe’s thuisarchief van demo’s en tracks, oorspronkelijk opgenomen voor een van zijn vele solo- of groepsprojecten met Yes, Asia, ABWH of GTR. “Homebrew 7” verschilt enigszins van de voorgangers omdat geen van de nummers eerder in welke vorm dan ook is uitgebracht en er zijn ook geen plannen om ze in de toekomst opnieuw op te nemen." (progwereld)
Door Alan Parsons in Dolby Surround geproduceerd. Een flink deel van de stukken is trouwens instrumentaal: David Palmer maakte symfonische arrangementen die gespeeld worden door het London Philharmonic Orchestra. Andersons zang ontbreekt dus hier en daar, de onmiskenbare gitaar- en drumpartijen van Howe en Bruford zijn aldoor te horen. De baspartijen worden gespeeld door Tim Harries, op dat moment lid van Bill Bruford's Earthworks.
Solo-albums uitbrengen doet de Yes-gitarist regelmatig, maar op tournee gaan met een eigen band, dat kwam er eigenlijk zelden van. In 2004 had hij het dan voor elkaar en stelde een band samen met twee zoons (Dylan op drums en Virgil op keyboards), aangevuld met extra gitarist Ray Fenwick (ooit lid van de Tee-Set(!) en later Forcefield) en bassist Derrick Taylor. Dit bood hem de gelegenheid om nu eens het voor band gearrangeerde repertoire uit zijn solo-output te spelen. Want dat bestaat uit meer dan alleen akoestische gitaarminiaturen als "Mood For A Day" en "The Clap". Overigens komen die wel voorbij in een akoestisch solo-blok dat als extra aan de DVD is toegevoegd. Zo staat "Sensitive Chaos" op de setlist, een solo-stuk uit 1991, dat met toegevoegde zanglijn en extra secties ook bekend werd als de Yes-song "I Would Have Waited Forever". Ook komen secties voorbij uit "Close To The Edge" en "Starship Trooper", ja zelfs "My White Bicycle van Howe's sixtiesband Tomorrow. Een onderhoudend concert derhalve.
Akoestisch album van de Yes-gitarist uit 2001. Gebruikmakend van vele gitaren speelt hij folky fingerpickstukken, ook country, zelfs klassiek (Dowland) en als toetje 3 door fans uitgekozen Yes-stukken. Soms met zoon Dylan (d) en Anna Palm (v).
Instrumentale symfonische rock van een Ricks zonen. De soms opduikende razendsnelle toetsentierlantijnen zouden zo van pa kunnen zijn, maar vaker is het album op sfeer gericht middels redelijk rustig materiaal, met soms de gitaar van Steve Howe.
Een uit 1995 daterend, rustiek en intrumentaal album door Steve Howe, de gitarist van Yes, en Paul Sutin.
"Hernieuwde samenwerking van Yes-gitarist met Zwitserse toetsenist Paul Sutin (zie: 'Voyagers'). Opent indrukwekkend met een euforisch, orchestraal, typische Howe-stuk met veel gitaren. De rest is vrij kalm, soms los en licht jazzy." (PR, IO)
Album uit 1998, waarop Howe 33 verschillende soorten gitaar speelt, vaak in lagen over elkaar opgenomen, soms met drums van zoon Dylan. In vele stijlen: folky, country, klassiek aandoend, heel soms in Yes-achtige symforockstijl.
Voer voor de beatliefhebber: Een piepjonge Howe is te horen in materiaal van z'n pre-Yes-bands: Syndicats, Incrowd, Bodast, Tomorrow. Van die bands zijn meerdere songs opgenomen. Vooral de vroege bands speelden vnl. R&B-/rock 'n' roll-covers.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
