Vlak na het op 71-jarige leeftijd overlijden van bassist/zanger/componist Jack Bruce verschijnt eindelijk op 2 DVD's de registratie van de 2 concerten t.g.v. zijn 50ste verjaardag in 1993 in het Keulse E-Werk. In 1994 verscheen al de 2CD "Cities Of The Heart", maar deze DVD-set is met 35 i.p.v. 19 tracks veel completer. Wel is een handvol songs nu 2 keer te zien. Beide avonden werd besloten met een Cream-set. Op avond 1 speelde Clem Clempson (Colosseum, ex-Jack Bruce Band) de Eric Clapton-partijen, voor de tweede avond was Gary Moore (opmerkelijk genoeg ooit gitarist van Colosseum II!) ingevlogen. Ginger Baker was er beide avonden. De samenwerking Bruce/Baker/Moore beviel blijkbaar en leidde tot de band BBM, die later een studio-album met nieuw repertoire zou afleveren. Hiervóór gaan we in vogelvlucht langs Bruce's hele carrière, waarvoor steeds andere muzikanten zijn opgetrommeld: o.a. superdrummer Simon Phillips, en de van Parliament-Funkadelic bekende Bernie Worrell (orgel) en Gary "Mudbone" Cooper (zang).
Jack's 1ste solo-album, uit '69, na de Cream-split. Wat een talent! Schrijft roerende songs (bijv. 'Rope Ladder To The Moon', 'Theme For An Imaginary Western'), is allround muzikant en 'n intense zanger. Bijzondere singer/songwriter/jazz/rock.
Uit 1971. Middelste van 3 sterke, doorwrochte progressieve singer/songwriter-rockalbums die de bassist/zanger/pianist na Cream maakte (na het nog intensere 'Out Of The Storm' (1974) was 't even stil). Met o.a. de klassieker 'Folk Song'.
"De ex-Cream-bassist/zanger had net het avontuur met Leslie West en Corky Laing achter de rug, hetwelk hem zodanig in een keurslijf had gedwongen dat hij nu op zijn eigen solo-album zijn fantasie de vrije teugel gaf. Op de gitaar en drums na, speelde hij alle instrumenten en uiteraard zong hij als een lijster. Het leverde een prachtplaat op, niet zo pittig als "Songs For A Taylor" (1969) en "Harmony Row" (1971), eerder dromerig en poëtisch, maar ondanks de vaak onverwachte wendingen van een indringende schoonheid." (Jaap van Eik, Lust For Life)
"Although some may be tempted to call multi-instrumentalist, songwriter, and composer Jack Bruce a rock & roll musician, blues and jazz were what this innovative musician really loved. As a result, those two genres were at the base of most of the recorded output from a career that went back to the beginning of London's blues scene in 1962. In that year, he joined Alexis Korner's Blues Incorporated. Throughout the following decades and into the 21st century, Bruce remained a supreme innovator, pushing himself into uncharted waters with his jazz and folk-rock compositions." (Allmusic)
Freejazz plaat uit 1968, moeilijk verkrijgbaar op cd. Met als illustere medebandleden: Jon Hiseman en Dick Heckstall-Smith (later Colloseum) en een nog jonge John McLaughlin.
Reissue of a highly acclaimed 2006 concert which saw legendary Cream bassist, vocalist and composer Jack Bruce join forces with the HR-Bigband to perform at the 37th German Jazz Festival Frankfurt. He presents classic Cream songs and other landmarks of his career, in gripping new arrangements. It was a magic moment of dialogue between jazz and rock that roamed between composition, improvisation and vibrant, virtuoso performances. Bruce, who died in 2014 was an icon of the rock world: the legendary song writer, bassist, pianist and singer. With the powerful trio Cream and in his countless subsequent projects over the last 50 years, the unorthodox Scot has earned himself an eternal place in rock's Hall of Fame. (bron: MIG)
"Een combinatie van nieuwe en oude stukken, vaak coproducties met Kip Hanrahan, zonder uitzondering vernuftig in elkaar zittend. Vrij stevig mede door het spel van Clapton, Moore, Vernon Reid, maar ook introspectief. Intrigerend." (Hvn)
"Een miskend talent kunnen we Jack Bruce zeker niet noemen, wel iemand die veel meer aandacht verdient dan hij heeft gekregen. Voor het grote publiek is de Schotse alleskunner de man die zong en bas speelde in Cream en verantwoordelijk was voor het leeuwendeel van het repertoire (met tekstschrijver Pete Brown, HB). Nadien heeft hij echter een indrukwekkende reeks soloalbums gemaakt, bijna alle even goed, waarvan deze uit 1989 een van de meest toegankelijke is. Hoewel Bruce zo ongeveer elk instrument kan bespelen, rekruteerde hij destijds onveranderlijk het neusje van de zalm. Naast Allan Holdsworth (gitaar), Bernie Worrell (toetsen), de inmiddels overleden Nicky Hopkins en Tony Williams deed ditmaal ook zijn grote vriend/vijand uit Cream, Ginger Baker, mee. De songs zijn stuk voor stuk van uitzonderlijke klasse, avontuurlijk en fraai opgebouwd, met overal die herkenbare stem en uiteraard de knorrende basgitaar." (Jaap van Eik, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
Tweede in een serie met een mix van nieuw en radicaal anders benaderd oud (Cream-)werk. Intrigerende polyritmische percussie (kenmerkende Kip Hanrahan-productie) is de basis voor zielsnijdende zang en sterk spel van o.a. Vernon Reid.
"Met een reputatie als die van Jack Bruce heb je al snel een aardige stoet beroemde gastmuzikanten tot je beschikking, in dit geval bestaande uit o.a. Phil Manzanera (Roxy Music), Robin Trower, John Medeski, Uli Jon Roth en Bernie Marsden (Whitesnake). "Silver Rails" is het eerste soloalbum in 10 jaar van de vooral van Cream bekende zanger en bassist. We horen 'm experimenteren met Caribische klanken in "Candlelight", zijn stembanden tot het uiterste testen in de pianoballad "Industrial Child" en samen met Trower herinneringen oproepen aan de Cream-favoriet "Politician" in "Rusty Lady". De melodieën in nummers als "Hidden Cities" zijn nog net zo bizar als die van bijvoorbeeld "Rope Ladder To The Moon" op zijn onovertroffen soloalbum "Songs For A Tailor" (1969) en de hardrockremakes van twee eerder uitgebrachte songs ("Keep It Down" en "No Surrender") doen niet veel onder voor de originelen. Een nieuw bewijs van Jacks onverzwakte en hoogst originele talent." (Dominique vd Geld, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Bassist Felix Pappalardi verlaat begin 1972 de hardrockband Mountain. De massieve gitarist Leslie West weet wel een geschikte vervanger: niemand minder dan Jack Bruce - met wie Pappalardi al meer dan eens samenwerkte - voegt zich bij West en drummer Corky Laing, en een nieuwe supergroep is geboren. Dit soort sterformaties lukt het maar zelden om de hoge verwachtingen waar te maken, en dat doet dit debuutalbum van het trio dan ook niet. Bij herbeoordeling blijkt "Why Dontcha" echter een van de vele onterecht vergeten rockplaten van de jaren '70. Deze zeer goed geremasterde 2012-heruitgave door Esoteric Recordings mag dan niet aangevuld zijn met bonusmateriaal, wel herinnert deze reissue liefhebbers van stevige seventiesrock aan het formidabele samenspel van dit drietal, en de verrukkelijke kwaliteit van songs als "The Doctor" en "Out Into The Fields". Anno 2012 is het makkelijker om een te vergeten dat er nog veel meer in had gezeten." (Dominique van der Geld, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
