Als zevende cd in de serie Treasures of Dutch Jazz presenteert het Nederlands Jazz Archief opnamen uit 1964-69 van het Orkest Ruud Bos, een vrijwel vergeten formatie die in verschillende bezettingen de fine fleur van de toenmalige Nederlandse jazz omvatte: onder anderen Piet Noordijk, Herman Schoonderwalt, Harry Verbeke, Ruud Brink, Toon van Vliet, Cees Smal, Ado Broodboom, Eddie Engels, Rudy Bosch, Frans Elsen, Cees Slinger, Misha Mengelberg, Jacques Schols, Rob Langereis, John Engels en Cees See.
In de MCN Dutch Jazz Archive-serie "Jazz At The Concertgebouw" een concert uit 1966, met als speciale gast trompettist Ted Curson. De opnamen van het bewuste concert zijn niet eerder op CD verschenen. Het boekje bij Journey bevat unieke fotos van Ton van Wageningen en Bob van Grevenbroek. Liner notes zijn van Ben Zwanink, die eerder het kwartet uitgebreid beschreef in het Jazz Bulletin. Het spanningsveld tussen traditie en vernieuwing, dat keer op keer voor vuurwerk zorgde in de Nederlandse jazz, is duidelijk te horen op deze eerste officieel verschenen live-opname van deze legendarische groep. In twee van de vijf stukken speelt bovendien trompettist Ted Curson mee, die vaker een gastrol vervulde bij het kwartet.
Solo piano performances opgenomen in Frascati, Amsterdam, op 10 april 1994 en het Koninklijk Conservatorium Den Haag op 28 mei 1994. "The pianist, like Thelonious Monk and Herbie Nichols (the two great jazz pianist/composers he most admires and frequently covers), has little time for virtuosity for its own sake, preferring instead to let the music follow its own path. If that leads to a dead end, so be it -- Mengelberg, whose roots in Fluxus and Dada go as deep as they do into jazz (he once recorded an album with his pet parrot), is perfectly happy to accept boredom and failure. Yet, for all its twists and turns, the music neither fails nor gets boring. To quote a memorable phrase from Art Lange's liner notes to another Mengelberg album, Two Days in Chicago, "you can hear him listening as he works." And what a pleasure it is". (Dan Warburton, Allmusic).
Saxofonist Kenneth Keshavan Maslak (pseudoniem: Kenny Millions) is geboren in Detroit in 1947. Zijn ouders waren immigranten uit Oekraïne. Van 1978 tot 1981 woonde hij in Nederland. Op 20 augustus 1981 nam Maslak met een gelegenheidskwartet 'Kenny Millions' Big Time' op. Het album werd door Jazz Freak Magazine uitgeroepen tot Best Dutch Jazz Record of 1982. "This date hooks him up with the extraordinary Dutch pianist Misha Mengelberg, fellow Michigander bassist John Lindberg, and ex-Ornette Coleman drummer Charles Moffett. The sound of Maslak/Millions is quite parallel to that of Arthur Blythe at the time, a lime flavored tone slightly sweetened by a lighthearted non-serious mindset, and a ribald comic relief that would become a trademark. No matter the attitude, there's seriously brilliant musicianship going on here that straddles the fence between the conventional and traditional or progressive and daring". (Michael G. Nastos, Allmusic).
Deze DVD begint met de 80 minuten lange documentaire "Afijn" over het muzikale leven van componist, bandleider en improviserend muzikant Misha Mengelberg. Muziekfragmenten en uitspraken van o.a. Louis Andriessen, Han Bennink, Dave Douglas, Guus Janssen, Tomoko Mukaiyama, Wim T. Schippers en Misha zelf, geven een helder inzicht in z'n eigenzinnige denkwereld en werkwijze. Archiefbeelden laten zien hoe Mengelberg vanuit klassiek componeren zich door jazzinvloeden ontwikkelde tot de 'godfather' van de Nederlandse geïmproviseerde muziek, ofwel impro. Een genre dat, dankzij hem, internationale faam geniet. Niet in de laatste plaats door zijn ICP Orchestra, waar niet alleen Neder-, maar ook buitenlandse freejazz-iconen in spe(e)l(d)en. En dan is er ook nog muziek, in de vorm van een hele rij 'extra features'. Waaronder: 40 minuten ICP Orchestra met Anthony Braxton en het onvergetelijke filmpje van Mengelbergs kat Pief, die lopend op de piano het instant-compositietalent van zijn baasje blijkt te hebben overgenomen.
Bevat ook: Ragtime (uit: Westen) / Mauricio Kagel. The golden shoe / Bang Wenfu. Monsieur Bee Line-eccentric / Faradsch Karajew. Worms is back! / MichielBraam. - 1. Blauwbrug, 1996 / Guus Janssen. 2. Road: Blues / Frederic Rzewski. 3. Distance of jazz, 1998 / Zou Hang. 4. Base, 1994 / Louis Andriessen. 5. Otisplays Arnold, 1996 / David Dramm. 6. Barpianist, 1997 / Theo Loevendie. 7. Honky blues, 1996 / Michael Finnissy. 8. Wat volgt, 1997 / Misha Mengelberg. 9.Touch of the blues, 1998 / Rudi Martinus van Dijk. 10. Gejaagd door de kwint, 1998 / Dolf de Kinkelder. 11. Marinella's blues, 1998 / Luca Macchi. 12. Bass blues, 1987 / Hein van de Geijn. 13. Moldavian blues, 1994 / Burton Greene. - UITV.: Marcel Worms (piano). - Nm Extra 98014
"As with Ornette Coleman, the late Paul Termos had a biting, mournful, and searing voice on alto sax that was capable of speaking volumes with a single phrase. This first Paul Termos Sessions volume finds the saxophonist in a duo with the eccentric pianist Misha Mengelberg, who is as good a partner as can be imagined. When Termos erupts with clipped clusters, as he sometimes does, Mengelberg encourages him by lying low, but the pianist also fills spaces dramatically when the occasion demands it, and Mengelberg's own low-tech solos are almost always worth hearing. Termos' eloquent soloing sets the tone on the first track, "Dag Paul Hallo Misha," which comprises almost half the album, which was recorded live at the Bimhuis club in Amsterdam and released in collaboration with Bimhuis Records. This release is a fitting memorial to a very talented musician." (Allmusic)
"Recorded live at Bologna's Angelica Festival in May 1996, this disc presents an opportunity to appreciate Misha Mengelberg as both pianist (in two typical incarnations, an extended improvisation and one of his charmingly angular jazz compositions) and composer (the orchestral piece "Sulla Strada" and the saxophone concerto). "Viva Angelica" is one of Mengelberg's rambling half-hour solo improvisations in which the pianist investigates everything from Feldman-esque clusters to quasi-Baroque polyphony. Mengelberg takes impish delight in bending the rules of voice-leading, with quietly anarchic results. The closing ballad, whose title translates as "Romantic Leap of Hares," is Mengelberg at his most delightfully Monkish. Of Misha Mengelberg's originality and talent there can be no doubt."(Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
