Drie fragmenten uit het leven van een familie waarin liefde, begrepen en onbegrepen, en de eenzaamheid die daarvan soms het gevolg is, een grote rol spelen
Opname: 2009
Album uit 1995. Op papier zien de combi's die de Marokkaanse oud-speler vormt er wat geforceerd uit, maar ook de wisselwerking met de zwierige accordion van Galliano geeft een betoverend resultaat. Verder o.a. een Scandinavische ritmesectie.
"Het lijkt wel of Wynton Marsalis wat losser is geworden, minder dogmatisch. Na eerst de beginselen van bebop en swing te hebben omarmd, laat hij nu ook wat experimenten toe. Hij rapt soms, waagt zich aan funky uitstapjes en op deze CD (vergezeld van een DVD met hetzelfde repertoire) speelt hij zowaar Franse musettes. De live-opnamen uit 2008 zijn gemaakt tijdens het festival in Marciac, waar hij op handen gedragen wordt, dat zal ermee te maken hebben. Met accordeonist Richard Galliano als gast voert hij, zoals de titel al aangeeft, liedjes uit die geassocieerd worden met de tragische divas Holiday en Piaf: "La Vie En Rose" na "Strange Fruit", jazz naast chansons, het vloekt geen moment. Zijn kwintet loopt als een trein, vooral dankzij Ali Jackson, die sober drumt op een uiterst basale kit. En Galliano schittert in ieder stuk; met zijn zwier, zijn passie en onuitputtelijke melodische fantasie is hij de ware ster van het gezelschap." (Frank van Herk, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
"Duet albums featuring an accordion and an organ are rather rare, but this collaboration by Richard Galliano and Eddy Louiss is consistently delightful and charming. Their two instruments blend together quite well, the songs (which range from a couple jazz standards and straight-ahead tunes to tangos and French folk melodies) are catchy, and this duet set by two of the top French jazz musicians is a complete success. Listeners who think that the accordion does not belong in jazz are particularly recommended to check out this infectious CD." (Scott Yanow, Allmusic)
De accordeonist zelf over dit album: "More than a solo album, "Solo" is a true conversation with myself. Actually, I played and recorded the four parts of the suite "Ballet Tango" as a rerecording, and also for the bandoneon/accordion duets on Chiquilin de Bachin or the four accordions that accompany the solo part of Adios Noñino or Oblivion, and of course the solo pieces: Pedro y Pedro and the three piano preludes that Astor asked me to arrange for a concert accordion. During the recording period (1992) I put all my energy and love to realize this Tribute to a dying Man (Astor Piazzola was at that time in a deep coma in Buenos Aires since almost two long years), thanking him for giving me back hope, strength and confidence. Today, this remasterisation enables to update and warm up the sound of this recording by emphasising contrapuntally in a more readable way. Piazzollas music is universal, timeless, sincere and deeply human. This is for Astor, and for you as well."
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
