Met 52 tracks is deze 2cd de beste compilatie van Del Shannon. Van het begin met "Runaway" uit 1961 tot aan zijn comebackpoging in 1990, die hij helaas niet kon voltooien door zijn vroegtijdige dood. Gelukkig zijn van dat project (samen met Jeff Lynne) twee nummers bewaard gebleven en daarmee wordt de tweede schijf passend afgesloten. De meeste aandacht gaat uiteraard uit naar zijn grote succesperiode, de jaren 60. (GT, Muziekbank)
Materiaal uit 1961-1965. Natuurlijk met de rock 'n' roll-hit 'Runaway', met naast z'n dramatische zang dat leipe orgeltje dat ook in andere songs opduikt. Zingt ook Orbison-tearjerkers, country (o.a. Hank Williams-covers) en bubblegumpop.
"Iedereen kent Del Shannon als de rocker van "Runaway" uit 1961, maar hij heeft ook een indertijd compleet geflopte psychedelische plaat gemaakt in de hippietijd. Chares Westover was Shannons echte naam en ik vind het een fascinerende plaat. Ik geloof dat hij zijn eigen "Sgt. Pepper" en "Pet Sounds" ineen probeerte te maken. Echt mooie, licht psychedelische popliedjes met fraaie orkestratie en zijn croonerstem centraal. Echt een onderschat album." (Ty Segall in gesprek met John Denekamp in Oor) Het Britse rerelaeselabel heeft het originele album aangevuld met 8 extra tracks uit dezelfde tijd. Daaronder een 1967-versie van "Runaway", dat hier in psychedelische orkpop-stijl wordt uitgevoerd, passend bij het album.
"Shannon's final album is a fitting testament to a great artist who never lost what it was that made him great. The album is passionate, dramatic, emotional, and full of great songs. Most of all it has that amazing voice, and yes, Shannon's majestic voice is as strong as ever here. Check out his growling vocals on "Walk Away," his soaring croon on "I Go to Pieces," or his aching falsetto on "Callin' Out My Name." This is a singer who was still in his prime, maybe not as nimble as he was 30 years earlier but he made up for it with more gravity and vulnerability. His songwriting was still strong too. Tunes like "Who Left Who" and "Lost in a Memory" are rooted in the past but not merely recreations of glory days long gone. The somewhat overly scrubbed and processed production by Jeff Lynne and Heartbreaker Mike Campbell leaves the record sounding exactly like every other record Lynne produced around that time, like Tom Petty's "Into The Great Wide Open" or the Traveling Wilburys' first." (Tim Sendra, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
