"Oprecht en gepassioneerd. De dertien tracks dienen als één geheel beluisterd te worden – een ‘music montage with no beginnings or endings’, aldus de man zelf – en omspannen bijna zijn complete loopbaan: van "Burned" uit de Buffalo Springfield-tijd tot het weinig opzienbarende "Don’t Forget Love" van het album "Barn" (2021). In vocaal opzicht doet Young op sommige momenten zijn bijnaam Shakey wel heel erg eer aan en de uitvoeringen van bekendere songs (o.a. "Comes A Time") voegen weinig toe aan eerdere versies, maar als doorgewinterde muzikanten zonodig heropnames van hun oudere werk moeten uitbrengen, laat ze dan in godsnaam vaker zo oprecht en gepassioneerd klinken als Neil Young doet op "Before And After"."(Lust for life; 4 uit 5 sterren)
"In de jaren '70 had Neil Young de gewoonte om zijn beste werk voor zichzelf te houden. Naast projecten als het lang uitgestelde countryrockalbum "Homegrown" (opgenomen tussen 1974 en 1975 maar pas officieel uitgebracht in 2020) en de sublieme solosessies uit 1976 die uiteindelijk werden gebundeld op het album "The Hitchhiker" uit 2017, maakte Young ook een album getiteld "Chrome Dreams" dat een zeer ongebruikelijk traject zou volgen in de komende 40 jaar. "Chrome Dreams" bestaat uit 12 nummers die tussen 1974 en 1977 zijn opgenomen en waarvan vele tot de meest geliefde nummers uit Youngs repertoire behoren." (AllMusic; 4.5 uit 5 sterren)
"Wie nietsvermoedend het verloren album "Oceanside Countryside" afspeelt, denkt al snel: ken ik dit niet ergens van? Ja, dat klopt. Vooral als je "Comes A Time" in de kast hebt staan en/of het derde deel van Neil Youngs "Archives"-serie, ontdek je de gelijkenissen snel. Om te beginnen herbergen de songs dezelfde ingetogen folk- en countrysferen. Reken dus vooral niet op luidruchtige gitaarexercities met Crazy Horse erbij. "Oceanside Countryside" is namelijk overwegend akoestisch, net als "Comes A Time". Maar de gelijkenissen gaan nog veel verder want er staan vier (van de tien) dezelfde nummers op, zij het niet in identieke uitvoeringen. Belangrijk om te weten is, is dat de plaat was bedoeld als voorganger van "Comes A Time". Duidelijk is dat Neil Young in 1977 en 1978 met deze platen de geest en het geluid van zijn monumentale "Harvest" van een paar jaar eerder probeerde terug te roepen. Dat lukt af en toe wel degelijk op deze fascinerende en tijdloze plaat." (Platomania)
"Het Amerikaanse publiek maakte van Harvest het bestverkochte album van 1972. Het vierde soloalbum van Neil Young is regelmatig terug te vinden in nieuwe lijstjes met de beste 100 albums aller tijden. Verdere introductie is eigenlijk niet nodig. Er is zoveel gezegd en geschreven over deze tijdloze en iconische klassieker. Het is de plaat met "Heart Of Gold" en "Old Man" en "The Needle And The Damage Done". Februari 2022 werd "Harvest" 50 en dat wordt gevierd met deze jubileumeditie met allerlei extra's. Die bestaan uit opgepoetste versies van de originele tracks, acht liedjes van het befaamde en niet eerder op plaat verschenen BBC-optreden uit 1971 en drie niet erder verschenen outtakes: "Bad Fog Of Loneliness", "Journey Through The Past" en "Dance Dance Dance". Klapstuk is de twee uur durende, niet eerder vertoonde documentaire Harvest Time, die werd opgenomen in 1971 en een uniek beeld geeft van de opnames van een van de meest legendarische albums uit de geschiedenis van de popmuziek." (Platomania)|
Elf jaar na de eerste Archives box is er dan nu het tweede deel in de vorm van een tien CD's tellende set. In de afgelopen jaren heeft Young al enkele archief CD's als zelfstandige releases uitgebracht (Tuscaloosa, Roxy Tonight's The Night Live, Homegrown) die hier ook zijn opgenomen. Misschien een beetje zuur voor de alleskopende Young liefhebber. De periode 1972-1976 wordt algemeen gezien als één hoogtepunt in Young's carrière. En dat wordt ook duidelijk als je deze box tot je neemt. Veel niet eerder uitgebrachte nummers dan wel andere versies van bekende nummers komen voorbij. CD 9 Look Out For My Love en CD 10 Odeon Budokan (met Crazy Horse) behoren tot mijn absolute favorieten. Het wachten op deel drie kan beginnen. (GT, Muziekbank)
"Hij is alweer 73 jaar, maar vooralsnog lijkt de Canadese bard niet van plan om het rustiger aan te doen. Vrijwel elk jaar brengt hij een nieuw album uit en de tussenliggende tijd brengt Neil door met het doorspitten van zijn enorme archief. Daarbij stuitte hij op live-opnamen gemaakt in Tuscaloosa, Alabama in 1973, en was daar zo enthousiast over dat die nu worden uitgebracht in zijn Archives-serie. Neil werd daar begeleid door de Stray Gators en dat is bijzonder, omdat dit de backing band is die Neil gebruikte voor Harvest, een van zijn bekendste en misschien wel zijn beste album. In die band treffen we zwaargewichten als Ben Keith (steelguitar) en Jack Nitzsche (piano) aan. Young, die in die tijd doorgaans weinig zin had om zijn hits te spelen, was die avond in een goed humeur en vergastte zijn publiek op een groot aantal liedjes van Harvest, aangevuld met wat ouder maar ook gloednieuw werk, zoals een elektrische versie van New Mama." (Platomania)
"Tweede studioalbum met The Promise Of The Real, de band rondom Lukas Nelson en diens broer Micah (zonen van Willie). Deze jonge honden geven Young het nodige zetje om tot een geïnspireerd album te komen. Want inspiratie geeft de huidige stand van zaken in de VS zeker. Opener "Already Great" spreekt daarbij boekdelen, Young ageert uiteraard tegen Trump en zal dat over het hele album blijven doen. Hij weigerde immers dat Trump "Rockin' In The Free World" zou gebruiken voor zijn campagne. Het album bevat ook het fraaie "Children Of Destiny", dat hij t.g.v. the 4th of July uitbracht en opvalt door het arrangement gespeeld door een uit 56 personen bestaand orkest en de patriottische boodschap. Zoals altijd zoekt hij het in een losse benadering en de meeste songs klinken dan ook alsof er maar 1 of 2 takes van zijn opgenomen. Deze spontaniteit werkt niet altijd getuige een aantal zeer slordige platen van Young in het recente verleden, maar op The Visitor werkt het gelukkig vaak wel." (Bert Dijkman, Platomania)
"In de jaren tachtig maakte Young een reeks wisselvallige genreplaten. Het meest evenwichtige, interessante en originele album uit die reeks is wellicht "This Notes For You". Begeleid door Crazy Horse-gitarist Frank Sampedro op toetsen, een ritmetandem en een liefst zeskoppige kopersectie excelleerde Young met een massieve en toch swingende variant op klassieke soul en rhythm & blues, waarbij hij als elektrisch gitarist een onvermoede kant van zich liet horen. Opnames van de bijbehorende tournee met The Bluenotes vormen nu dit zevende deel van de best wel onvolprezen Archives Performance Series. Zo'n 145 minuten muziek middels 21 stukken, inclusief 7 nooit eerder op plaat verschenen nummers, een verrassende remake van het Buffalo Springfield-pareltje "On The Way Home" en een bijna 20 minuten lange "Tonights The Night". Hoewel samengesteld uit elf optredens, klinkt dit toch als integraal concert van een small big band, die zelfs niet-Neil Young-fans van de sokken weet te blazen." (Geert Henderickx, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
