"Oprecht en gepassioneerd. De dertien tracks dienen als één geheel beluisterd te worden – een ‘music montage with no beginnings or endings’, aldus de man zelf – en omspannen bijna zijn complete loopbaan: van "Burned" uit de Buffalo Springfield-tijd tot het weinig opzienbarende "Don’t Forget Love" van het album "Barn" (2021). In vocaal opzicht doet Young op sommige momenten zijn bijnaam Shakey wel heel erg eer aan en de uitvoeringen van bekendere songs (o.a. "Comes A Time") voegen weinig toe aan eerdere versies, maar als doorgewinterde muzikanten zonodig heropnames van hun oudere werk moeten uitbrengen, laat ze dan in godsnaam vaker zo oprecht en gepassioneerd klinken als Neil Young doet op "Before And After"."(Lust for life; 4 uit 5 sterren)
"In de jaren '70 had Neil Young de gewoonte om zijn beste werk voor zichzelf te houden. Naast projecten als het lang uitgestelde countryrockalbum "Homegrown" (opgenomen tussen 1974 en 1975 maar pas officieel uitgebracht in 2020) en de sublieme solosessies uit 1976 die uiteindelijk werden gebundeld op het album "The Hitchhiker" uit 2017, maakte Young ook een album getiteld "Chrome Dreams" dat een zeer ongebruikelijk traject zou volgen in de komende 40 jaar. "Chrome Dreams" bestaat uit 12 nummers die tussen 1974 en 1977 zijn opgenomen en waarvan vele tot de meest geliefde nummers uit Youngs repertoire behoren." (AllMusic; 4.5 uit 5 sterren)
"Het Amerikaanse publiek maakte van Harvest het bestverkochte album van 1972. Het vierde soloalbum van Neil Young is regelmatig terug te vinden in nieuwe lijstjes met de beste 100 albums aller tijden. Verdere introductie is eigenlijk niet nodig. Er is zoveel gezegd en geschreven over deze tijdloze en iconische klassieker. Het is de plaat met "Heart Of Gold" en "Old Man" en "The Needle And The Damage Done". Februari 2022 werd "Harvest" 50 en dat wordt gevierd met deze jubileumeditie met allerlei extra's. Die bestaan uit opgepoetste versies van de originele tracks, acht liedjes van het befaamde en niet eerder op plaat verschenen BBC-optreden uit 1971 en drie niet erder verschenen outtakes: "Bad Fog Of Loneliness", "Journey Through The Past" en "Dance Dance Dance". Klapstuk is de twee uur durende, niet eerder vertoonde documentaire Harvest Time, die werd opgenomen in 1971 en een uniek beeld geeft van de opnames van een van de meest legendarische albums uit de geschiedenis van de popmuziek." (Platomania)|
Elf jaar na de eerste Archives box is er dan nu het tweede deel in de vorm van een tien CD's tellende set. In de afgelopen jaren heeft Young al enkele archief CD's als zelfstandige releases uitgebracht (Tuscaloosa, Roxy Tonight's The Night Live, Homegrown) die hier ook zijn opgenomen. Misschien een beetje zuur voor de alleskopende Young liefhebber. De periode 1972-1976 wordt algemeen gezien als één hoogtepunt in Young's carrière. En dat wordt ook duidelijk als je deze box tot je neemt. Veel niet eerder uitgebrachte nummers dan wel andere versies van bekende nummers komen voorbij. CD 9 Look Out For My Love en CD 10 Odeon Budokan (met Crazy Horse) behoren tot mijn absolute favorieten. Het wachten op deel drie kan beginnen. (GT, Muziekbank)
"Flauwe grap of doorzichtig marketingtrucje? Deze musici hebben zich een opvallende naam aangemeten, alsof ze in de voetsporen willen treden van CSN&Y. Maar Molina, Talbot, Lofgren en Young spelen niet eens samen op deze tien tracks. Dat had wel gekund als de opnames zouden stammen uit de Barn-sessies van Neil Young & Crazy Horse, waarop ze alle vier te horen zijn. Van de eerste drie zijn elk drie nummers (rootsrock, ballades) geselecteerd. Young is present met slechts één song, een akoestische en zeer acceptabele soloversie van "Song Of The Seasons", een van de beste nummers van "Barn". De CD lijkt een vriendendienst van Young om zijn maten eens in het spotlicht te zetten in een andere hoedanigheid dan als ruwe-bolster-muzikant van Crazy Horse. Dat pakt niet altijd goed uit. (...) -Maar- Lofgren staat met onder meer het rootspopnummer "You Will Never Know" kwalitatief aan de goede kant van dit onbevredigende tussendoortje." (OOR)
"Hij is alweer 73 jaar, maar vooralsnog lijkt de Canadese bard niet van plan om het rustiger aan te doen. Vrijwel elk jaar brengt hij een nieuw album uit en de tussenliggende tijd brengt Neil door met het doorspitten van zijn enorme archief. Daarbij stuitte hij op live-opnamen gemaakt in Tuscaloosa, Alabama in 1973, en was daar zo enthousiast over dat die nu worden uitgebracht in zijn Archives-serie. Neil werd daar begeleid door de Stray Gators en dat is bijzonder, omdat dit de backing band is die Neil gebruikte voor Harvest, een van zijn bekendste en misschien wel zijn beste album. In die band treffen we zwaargewichten als Ben Keith (steelguitar) en Jack Nitzsche (piano) aan. Young, die in die tijd doorgaans weinig zin had om zijn hits te spelen, was die avond in een goed humeur en vergastte zijn publiek op een groot aantal liedjes van Harvest, aangevuld met wat ouder maar ook gloednieuw werk, zoals een elektrische versie van New Mama." (Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
